Τετάρτη, Φεβρουαρίου 28, 2007

Αλληγορία

Αφιερωμένο σ’ όλους τους κατοίκους του blogger και του wordpress.



Μια φορά κι έναν καιρό σε μια μάλλον άσχημη και αδιάφορη πολιτεία, ένα χωράφι είχε μείνει έρημο και ακαλλιέργητο. Φύτρωναν σ’ αυτό δειλά- δειλά κάποια λουλουδάκια κι οι άνθρωποι που έλεγαν να το χτίσουν, όλο και το ανέβαλλαν ώσπου το ξέχασαν και τα άφησαν να μεγαλώσουν.
Στην αρχή ήταν κάτι σαν ένα μικρό θαύμα. Ποιος θα πίστευε ότι θα άνθιζαν ακόμα λουλούδια σ’ αυτήν την πόλη; Όταν άρχισαν τα πρώτα να σκάνε μύτη, όλοι πέρναγαν και τα κοίταγαν με περιέργεια στην αρχή, άλλοτε με δυσπιστία, κάποιοι αποδοκίμασαν την ύπαρξη τους μάλιστα με έντονο τρόπο.
«Πρέπει να τα ξεριζώσουμε τώρα που είναι νωρίς», αποφάνθηκε χαϊδέυοντας τη μεγάλη κοιλιά του, ένας άσχημος χοντρός με πούρο. «Αυτά μεγαλώνουν γρήγορα και θα μας πνίξουν» πρόσθεσε βαθυστόχαστα. «Κι αυτή η μυρωδιά τους…», συμφώνησε μια ξερακιανή κυρία, έντονα βαμμένη στις αποχρώσεις του φούξια. «Μ’ έχουν ζαλίσει, κοντεύω να λιποθυμίσω. Δεν μπορώ πια να αναπνεύσω το γνώριμο καυσαεριάκι μου». «Βαρέθηκα ν’ ανοίγω τις κουρτίνες το πρωί και να βλέπω μπροστά μου όλα αυτά τα χρώματα. Έχει καταντήσει πολύ κουραστικό όλο αυτό. Θα πάω στον οφθαλμίατρο αύριο. Τα μάτια μου που τόσο είχαν συνηθίσει το άσπρο και το μαύρο, βλέπουν όλο χρώματα τώρα. Μπλιαχ, είναι απαίσιο», είπε τέλος κι ένας νεαρός κι έφτυσε με μανία πάνω στα λουλούδια

Τα λουλούδια τα άκουγαν όλα αυτά αλλά τα προσπερνούσαν αδιάφορα και μεγάλωναν και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερη φροντίδα. Θαρρείς και κάποια μαγική δύναμη, απομεινάρι τελευταίων μεγάλων θαυμάτων τα είχε φέρει εκεί και τα άφηνε να πούνε το δικό τους τραγούδι. Ένα τραγούδι, άλλοτε χαρούμενο κι άλλοτε μελαγχολικό, σαν τη ζωή την ίδια. Πολλαπλασιάζοντουσαν μάλιστα με γρήγορους ρυθμούς και τα χρώματα, οι μυρωδιές και τα ονόματα τους ήταν μια πανδαισία αισθήσεων. Άλλο ήταν πορτοκαλί, άλλο κίτρινο, άλλο μύριζε πιο έντονα, άλλο μεθυστικά. Κι όλα χαιρόντουσαν που τα άφηναν να μεγαλώσουν και δεν μπορούσαν να τα κόψουν. Όρθωναν το ανάστημα τους ανάμεσα σε παλιοκτίρια, σκουπίδια και λάσπες και κανείς δεν τα πείραζε. Κάποια στιγμή μάλιστα, είχαν γίνει τόσα πολλά και τόσο όμορφα που όλη η πόλη άρχιζε να συζητάει πάλι γι’ αυτά. Πέρναγε ο απλός κόσμος και τα θαύμαζε. Τα μύριζε, τα χάϊδευε, τα κοίταζε σαν αξιοπερίεργο φαινόμενο. Κάποιοι θέλανε να πάνε να φυτέψουν κι αυτοί σπόρια και να τα δούνε να μεγαλώνουν και ν’ ανθίζουν, άλλοι πήγαιναν κρυφά το βράδυ επιθυμώντας να τα ξεριζώσουν, όχι όλα, τα πιο όμορφα και τα πιο μεγάλα. Αυτό όμως ήταν αδύνατο. Το μαγικό που είπαμε είχε κάνει καλά τη δουλειά του. Τα λουλούδια μεγάλωναν κι όσο μεγάλωναν γινόντουσαν και πιο δυνατά. Οι ρίζες τους έφταναν πολύ βαθειά στη γη κι ήταν αποφασισμένα σε πείσμα των κακών και των καιρών να εξακολουθήσουν να υπάρχουν.
Είχαν γίνει κάτι σαν οικογένεια. Κι όπως σ’ όλες τις οικογένειες, κάποια ήταν πιο αγαπημένα μεταξύ τους, κάποια τσακωνόντουσαν και κάποια πιο μικρά, τρέχανε κάθε λίγο και λιγάκι να πάρουνε μυστικά και συμβουλές απ’ τα μεγαλύτερα και να τους μοιάσουν.
Κι ήρθε μια μέρα που το παλιό χωράφι με τις λάσπες γέμισε ασφυκτικά από χρώματα μυρωδιές και κατοίκους κι έπρεπε λίγο να ξαλαφρώσει. Ένα άλλο χωραφάκι εκεί δίπλα περίμενε κι αυτό να ομορφύνει. Κι έγινε το θαύμα. Σύντομα μωβ, κόκκινα και κίτρινα λουλουδάκια άρχισαν να σκάνε μύτη κι εκεί. Άνθισε το χωραφάκι και μεγάλωνε. Έγινε κι αυτό πολύ όμορφο κι όλο και περισσότεροι άρχισαν να μεταναστεύουν προς τα’ κει. Ήθελαν ν’ αλλάξουν τόπο, να δώσουν ομορφιά και αλλού. Κι απ’ το νέο τους σπίτι έστελναν σήματα με τις μέλισσες στους παλιούς τους γείτονες και τους καλούσαν να έρθουν κι εκείνοι.

Ένα λουλουδάκι στο παλιό χωράφι, ήταν πολύ αναστατωμένο. Είχε μεγαλώσει, είχε ανθίσει, είχε βγάλει χρώματα και μυρωδιές, αλλά ανακάλυψε ότι στο διπλανό χωράφι είχε βρεθεί ένας σωσίας του. Κάποιος είχε πάρει το όνομα του και κυκλοφορούσε. Δεν μοιάζανε στη μορφή και μυρίζανε αλλιώτικα, αλλά όπως και να το κάνεις, η ταυτότητα είναι σημαντικό πράγμα κι αν στην πάρουνε, δεν ξέρεις πώς ν’ αντιδράσεις. Καθότανε λοιπόν κι έβλεπε το σωσία χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα. «Να του πω να φύγει, δεν γίνεται», σκεφτόταν. «Να του πω ν’ αλλάξει όνομα, πάλι δεν γίνεται.Αυτά τα καινούργια είναι άμαθα ακόμα κι αν τους πεις κάτι, έστω και με καλό ύφος, θα το εκλάβουν ως αρνητικό και θα πάρει άσχημες προεκτάσεις».
Έτσι καθόταν με σταυρωμένα πέταλα το λουλουδάκι μας και ξεφύσαγε. Είχε διάφορα συναισθήματα κι όλα αρνητικά. Να το ξεριζώσει, να το εξαφανίσει, να πάει να του πετάξει πολύ νερό κι έτσι αυτό να σαπίσει και να μαραθεί, να του ρίξει κοπριά και να βρωμάει και κανείς να μην το πλησιάζει.Να συνεχίσει να σφυρίζει αδιάφορα αγνοώντας το.

Κι ένα πρωί, μάλλον βρήκε τη λύση κοιτάζοντας γύρω του και τα υπόλοιπα «αδέλφια». Ήθελε να τα ρωτήσει κι εκείνα, αλλά δίσταζε. «Να δημιουργήσει θέμα στα καλά καθούμενα;» σκεφτόταν.
«Τι σημασία έχει ένας σωσίας άλλωστε; Τι κακό μπορεί να σου κάνει; Όλα τα λουλούδια χωράμε κι όλα χρειαζόμαστε. Το καθένα από μας είναι πρωτότυπο. Άλλωστε το όνομα είναι αυτό που κάνει τη διαφορά ή το χρώμα και η μυρωδιά;

19 σχόλια:

elena είπε...

καταπληκτικό όλο το κείμενο αλλά θα δώσω διπλά συγχαρητήρια για τα πιο κατω
{Το καθένα από μας είναι πρωτότυπο. Άλλωστε το όνομα είναι αυτό που κάνει τη διαφορά ή το χρώμα και η μυρωδιά;}

αλκιμήδη είπε...

Το χρώμα και η μυρωδιά φυσικά!

Alkyoni είπε...

ποιό είναι το άλλο μπλογκ;
για τα κείμενα-ποστ δεν σχοlιάζω, το διαβάζω σχεδόν καθημερινά το μπλογκ σου και το άλλο για το θέατρο και τα βρίσκω εξαιρετικά
:)

alzap είπε...

Πολύ καλό μικρή μου, αν και δεν είμαι στους μυημένους-ούτε θέλω να είμαι- και δεν καταλαβαίνω το αλληγορικόν της υπόθεσης.
:-)
Από την άλλη σκέφτομαι πόσο καλό θα ήταν αν είχες ψάξει και δούλευες την ιστορία εκείνου του θεάτρου, εκείνης της εποχής που λέγαμε.
Κανείς δεν θα το κάνει και τα χρόνια περνάνε.
Πολλά-πολλά φιλιά.

Кроткая είπε...

Αλεπούδιους, μας συνέστησες τον... "σωσία σου"; είναι πολύ χαριτωμενούλης πάντως!

πολύ όμορφη ιστορία!

allmylife είπε...

respect Αλεπού.


και ευχαριστώ!
με έμαθες να μην φοβάμαι αυτούς που θέλουν να ξεριζώσουν σήμερα.

Αλεπού είπε...

@elena
Σ΄ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Όσο για το απόσπασμα, έτσι δεν θα' πρεπε να είναι;
@αλκιμήδη
Χα, το' ξερα ότι θα συμφωνούσαμε. Εσύ τι μυρίζεις; :)
@alkyoni
Καταρχήν θερμά ευχαριστώ για τα κείμενα των μπλογκ.
Αυτό που ρωτάς είναι το νικ μου στο wordpress...
@alzap
Δεν χρειάζεται να είσαι μυημένος για να το καταλάβεις. Δες την από πάνω απάντηση.
Φιλιά και τα υπόλοιπα περί θεάτρου, off the record
@krotkaya
Χμ, ναι, μάλλον αυτό έκανα. Υποτάχτηκα στη μοίρα μου. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω στη συνειδητοποίηση ότι μ' αυτήν την ταυτότητα δεύτερη πόρσε δεν θα αποκτήσω ;)
@allmylife
Να μην φοβάσαι. Ή θα τους ξεριζώσεις εσύ (δυστυχώς κάποτε ισχύει κι ο μωσαικός νόμος ή θα ξαπλώσεις αναπαυτικά λέγοντας: όλοι οι καλοί χωράνε. Και οι κακοί καμιά φορά) ;)

stefy είπε...

Αχ τι όμορφο κείμενο, τι καλό. Μόνο πονηρή αλεπού δεν είσαι..
:))

bebelac είπε...

Θα σε πάρω να μου εξηγήσεις...

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

σοφό

Ανώνυμος είπε...

@stefy
είδες; Είμαι γατούλα κατά βάθος. Νιάου...
@bebelac
Now you know!
@padrazo
είμαστε σοφά ζώα εμείς οι αλεπούδες!

o kairos είπε...

Τ ο χρωμα κι η μυρωδια εχουν ονομα.

Ανώνυμος είπε...

Το χειρίστηκες εξαιρετικά! :^)

markos-the-gnostic είπε...

ρε πολύ καλό παραμύθι

Αλεπού είπε...

@o kairos
Ναι, αλλά προσδιορίζονται ευτυχώς κι από άλλες αισθήσεις πέραν της ακοής.
@mpampakis
Χαίρομαι που το λες γιατί την λαμβάνω σοβαρά υπόψιν τη γνώμη σου. Εντωμεταξύ, άκου σύμπτωση: σχολίαζες ενώ διάβαζα την 11άδα σου. Πάω τώρα να σε σχολιάσω!
@markos
:)) Όλα απ' τη ζωή είναι βγαλμένα!

fish eye είπε...

ομορφος ο τροπος σου..αλεπου ειναι μια..!!καλο σ/κ πονηρη μου..

An-Lu είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
An-Lu είπε...

Τέλεια η αλληγορία σου!!
Σε φιλώ!


ΥΓ Γιατί δεν απαντάς στο μεσατζέρι;

Αλεπού είπε...

@με το φεγγάρι αγκαλιά
Επειδή σου απαντάω με καθυστέρηση, δεν μπορώ να ευχηθώ καλό ΣΚ. Καλή βδομάδα σου εύχομαι. Φιλιά :)
@an-lu
Ευχαριστώ γοργονίτσα μου :)