Αγαπητέ Θεέ

Ψαχουλεύοντας λίγο τα βιβλία μου, έπεσα στο μυθιστόρημα του Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ, «Oscar et la dame rose» που έχει διασκευαστεί για το θέατρο πριν λίγα χρόνια με τον τίτλο "Αγαπητέ Θεέ". Το βιβλίο μιλάει για τον Όσκαρ, ένα δεκάχρονο αγόρι που πάσχει από καρκίνο, περνάει τις τελευταίες του μέρες του στο νοσοκομείο παίζοντας με τ’ άλλα επίσης άρρωστα παιδιά, φιλοσοφεί με τη γιαγιά Ροζ, μια εθελόντρια νοσοκόμα, και στέλνει με τη φαντασία του γράμματα στο Θεό προσπαθώντας να προκαλέσει το ενδιαφέρον του.

«Δεν σου’ γραψα μέχρι σήμερα γιατί δεν πίστευα πως υπάρχεις! Ναι, αλλά λέγοντας σου αυτό δεν θα ενδιαφερθείς για μένα! Κι άμα δεν ενδιαφερθείς, λέει η γιαγιά Ροζ, κάηκα!»

Κάθε μέρα του διηγείται και μια ιστορία και κάποια στιγμή, η γιαγιά Ροζ που ξέρει ότι του απομένουν μόνο λίγες μέρες ζωής, τον προτρέπει να παίξει το ακόλουθο παιχνίδι. Κάθε μέρα που θα περνάει θα μετράει γι’ αυτόν σαν δέκα χρόνια. Έτσι θα προλάβει να ζήσει μέσω του παιχνιδιού όσα δεν θα του επιτρέψει η αρρώστια του.
Το προτελευταίο γράμμα του έχει ως εξής:

«Αγαπητέ Θεέ.
Έγινα εκατό χρονών. Κοιμάμαι περισσότερο αλλά είμαι μια χαρά. Σήμερα μίλησα στους γονείς μου για τη ζωή. Ελπίζω να κατάλαβαν. Η ζωή είναι ένα παράξενο δώρο. Στην αρχή τρελαινόμαστε που μας το χάρισαν, νομίζουμε πως είναι για πάντα. Ύστερα, με τις δυσκολίες, το υποτιμάμε, το βρίσκουμε σύντομο, ασήμαντο, είμαστε έτοιμοι να το πετάξουμε. Στο τέλος καταλαβαίνουμε πως δεν είναι δώρο, είναι παιχνίδι δανεικό. Και τρέχουμε να προλάβουμε, να επωφεληθούμε. Είμαι εκατό χρονών και ξέρω πολύ καλά για τι πράγμα μιλάω. Όσο γερνάς, πρέπει να αποδεικνύεις πως μπορείς να εκτιμήσεις τη ζωή. Πρέπει να γίνεσαι καλλιτέχνης. Οποιοσδήποτε ηλίθιος δέκα ή είκοσι χρονών είναι γεμάτος ζωή, αλλά στα εκατό, όταν δεν μπορεί να κουνηθεί, για ν’ αποδείξει πως ζει πρέπει να σκέφτεται. Δεν ξέρω αν μπορώ να πείσω τους γονείς μου. Δεν πας μια επίσκεψη και σ’ αυτούς; Θα τα καταφέρεις καλύτερα. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτ’ άλλο. Είμαι λίγο κουρασμένος. Τα λέμε αύριο! Φιλιά! »