Η χρυσή εποχή των 8 μας χρόνων

Μετά από ώριμη σκέψη έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όταν είμαστε 8 χρονών είμαστε στα καλύτερα μας. Αναφέρομαι βέβαια στην παιδική μας ηλικία. Πρώτα απ’ όλα, στα 8 έχεις αρχίσει να πηγαίνεις σχολείο πράγμα που σημαίνει ότι αποκτάς μια κάποια υπόσταση. Τα υπόλοιπα μικρότερα παιδιά σε αντιμετωπίζουν σαν τον μεγάλο. Έχεις δική σου τσάντα, κασετίνα, μολύβια κι επιπλέον μπορείς να διαβάζεις και να γράφεις. Αμέσως νιώθεις ότι έχεις ανέβει κλίμακα. Αν είσαι αγόρι, αποκτάς έναν κύκλο κολάκων από τις μικρές θαυμάστριες της γειτονιάς ή τις φίλες της αδερφής σου. Αυτές πηγαίνουν ακόμα νηπιαγωγείο και σε κοιτάζουν με δέος. Αν είσαι κορίτσι το ότι είσαι 8 σημαίνει ότι βαδίζεις αργά αλλά σταθερά προς τις μεγάλες, αυτές δηλαδή που βάφονται, χτενίζονται και φιλάνε αγόρια έστω και πεταχτά, αλλά στο στόμα.
Απ’ την άλλη μεριά, το να είσαι 8 και να πηγαίνεις σχολείο, έχει και τα αρνητικά του. Έχεις αρχίσει σχολείο πράγμα που σημαίνει ότι για τα επόμενα χρόνια θα ξυπνάς υποχρεωτικά κάθε πρωί απ’ τα αξημέρωτα κι αυτό όχι για να πας να χωθείς στο κρεβάτι του μπαμπά και της μαμάς, αλλά σε μια κρύα αίθουσα παρέα με άλλα νυσταγμένα παιδιά. Επιπλέον, τώρα θα πρέπει να διαβάζεις μόνος σου κι όχι να παρακαλάς τους γονείς σου να σου πούνε παραμύθι πριν κοιμηθείς ή να σου διαβάσουν τους υπότιτλους στην τηλεόραση επειδή τάχα δεν προλαβαίνεις. Τι θα πει δεν προλαβαίνεις; Πρέπει να εξασκηθείς. Σε σχέση πάντως με το παραμύθι, καλύτερα να το διαβάζεις μόνος σου. Έτσι, θα μπορείς να τους ελέγξεις, αυτούς που πριν βαριόντουσαν και για να σε ξεπετάξουν πετσόκοβαν το μισό κείμενο και πήγαιναν κατευθείαν στο «να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Όταν είσαι 8 χρονών αρχίζεις ν’ ακούς συχνότερα τη λέξη υπεύθυνος. Είσαι πια ένα υπεύθυνο και χρήσιμο άτομο κι όχι ένα πιτσιρίκι που κατουριέται πάνω του και θέλει βοήθεια στο φαγητό. Αργότερα θα καταλάβεις ότι το να είσαι υπεύθυνος κρύβει και πολλές άλλες παγίδες…
Όταν είσαι 8, κάνεις ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες, μπάνιο χωρίς μπρατσάκια, μετράς τα παγωτά σου, υποψιάζεσαι ότι ο Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει (ευτυχώς που υπάρχει ο Batman όμως), μπορείς να μείνεις μόνος στο σπίτι σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, αρκεί να μην ανοίξεις την πόρτα σε κανέναν, ν’ αρχίσεις τις πρώτες σου συλλογές και να πας να πεις μόνος σου τα κάλαντα. Εννοείται ότι πας και γυρνάς απ’ το σχολείο μόνος. Προσέχεις τα φανάρια και κοιτάς πάντα καλά πριν διασχίσεις το δρόμο. Επίσης, δεν μιλάς ποτέ σε αγνώστους κι ούτε παίρνεις καραμέλες απ’ αυτούς. Άλλωστε, είσαι μεγάλο παιδί πια και δεν σε ξεγελάνε έτσι εύκολα. Όταν είσαι 8 χρονών αρχίζουν να σ’ εμπιστεύονται και να σου δίνουν λεφτά για χαρτζηλίκι. Κάτι πρέπει να’ χεις άλλωστε μαζί σου στο σχολείο. Και χαίρεσαι που έχεις λεφτά. Νιώθεις ήδη μεγάλος και πλούσιος. Καμιά φορά ονειρεύεσαι να μεγαλώσεις γρήγορα για ν’ αποκτήσεις και το προνόμιο της πιστωτικής κάρτας. Εννοείται ότι όταν είσαι 8 χρονών είσαι πια απόλυτα εξοικειωμένος με την τεχνολογία (κινητό τηλέφωνο, CD, DVD, υπολογιστής κτλ).

Ανατρέχοντας στο παρελθόν (μάλλον ένδειξη ότι μεγαλώνω),βρίσκω ότι η πιο γοητευτική στιγμή της παιδικής μας ηλικίας είναι τα 8 μας χρόνια. Πιο πριν είμαστε πολύ μικροί κι οι μνήμες μας είναι κάπως συγκεχυμένες. Αργότερα, βαδίζουμε στην προεφηβεία και την εφηβεία που βασανίζουν το σώμα και την ψυχή μας. Τα 8 είναι μια ηλικία στην οποία όλοι θυμούνται τον εαυτό τους.
Α, και για να μην ξεχνιόμαστε, όταν είσαι 8 αρχίζεις να μαθαίνεις αγγλικά και μια απ’ τις πρώτες φράσεις είναι και η ακόλουθη:

How old are you?
I am 8 years old.