" The Artist "

Σε κάνει να ονειρεύεσαι! Αν είσαι και λίγο ρετρό τύπος, τότε δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να περάσεις ένα απολαυστικό δίωρο. Στην εποχή που οι θόρυβοι είναι πιο δυνατοί από ποτέ και τα κούφια λόγια περισσεύουν, η "σιωπή" του Artsit έρχεται να σε αναγκάσει να εστιάσεις στην εικόνα, στις ωραίες ερμηνείες, στα απίθανα ρούχα, στη μουσική και στη μαγεία των πρώτων χρόνων του κινηματογράφου. Άλλωστε, σύντομα ξεχνάς ότι βλέπεις μια ταινία βωβού κινηματογράφου και μάλιστα στον αιώνα της απόλυτης τεχνολογίας και του 3D...

Η ιστορία της ταινίας αφορά σε μια ιστορία για τον κινηματογράφο προς τα τέλη της δεκαετίας του '20. Έχουμε δηλαδή τα γυρίσματα μιας ταινίας μέσα στην ταινία κι έτσι μας μεταφέρεται ακριβώς η ατμόσφαιρα των κινηματογραφικών στούντιο και των συνθηκών της εποχής.

Το πιο ενδιαφέρον όμως στοιχείο του "Artist" είναι ότι μιλάει για το πέρασμα του κινηματογράφου απ' τη βωβή στην ομιλούσα περίοδο του καταγράφοντας ό, τι θετικό ή αρνητικό σήμαινε αυτό για τις καριέρες των παλιών σταρ της κινηματογραφικής βιομηχανίας αλλά και για τους νέους ηθοποιούς που θα καθιερώνονταν ως σταρς.

Ο Michel Hazanavicious σκηνοθέτησε με μαεστρία κι ευαισθησία αυτά τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησε να γράφεται η κινηματογραφική ιστορία και παρέδωσε μια ταινία η οποία όπου έχει προβληθεί μέχρι στιγμής έχει προκαλέσει αίσθηση.

Ο Γάλλος Jean Dujardin ήταν απολαυστικός στον ρόλο του αστέρα και γόη της εποχής George Valentin με σαφείς αναφορές σε πραγματικά πρόσωπα της δεκαετίας του' 20. Κυριολεκτικά, κλέβει την παράσταση! Αφήστε δε, που αν τον δείτε μετά σε φωτογραφίες απ' την πραγματική του ζωή, θα τον προτιμάτε με το look της ταινίας. Τόσο πολύ του πάει!

Το "Artist" ήταν η εναρκτήρια ταινία στις φετινές νύχτες πρεμιέρας. Χτες πραγματοποιήθηκε η avant premiere κι από σήμερα μπορούμε να το απολαύσουμε και στις αίθουσες.

Η μουσική του Mark Isham σε κάνει να θέλεις να σηκωθείς και να χορέψεις swing όταν ανάβουν τα φώτα και βγαίνεις απ' την αίθουσα!

Εγώ το ξαναβλέπω ευχαρίστως!

"Τα μυστικά της Μεσογείου"

Χθες το βράδυ είχα την ευκαιρία να δω το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του Πιερ Υβ Κουστώ (του μικρότερου γιου του θρυλικού Ζακ Υβ Κουστώ) "Τα μυστικά της Μεσογείου" που παρουσιάστηκε στο Ευγενίδειο ίδρυμα (Πλανητάριο).

Στα πλαίσια της ομάδας δράσης "Ωκεανοί", ο Πιερ Υβ Κουστώ μαζί με τον ωκεανογράφο Ένρικ Σάλα επιβαίνουν στο σκάφος του Ζακ Υβ Κουστώ, "Αλκυών" και καταδύονται καταρχήν στη θάλασσα της Μασσαλίας, 60 χρόνια μετά την πρώτη κατάδυση του Ζακ Υβ Κουστώ, επιχειρώντας να καταγράψουν την καταστροφή του οικοσυστήματος της Μεσογείου.

Τα μεγάλα ψάρια που είχε δείξει η κάμερα το 1946 δεν υπάρχουν πια. Το κόκκινο κοράλι - ενδεικτικό της καθαρότητας και της υγείας των υδάτων στη Μεσόγειο- έχει υπεραλιευτεί για εμπορικούς λόγους και η αργή ανάπλαση του (κάθε 70 με 100 χρόνια) στέλνει ένα μάλλον απαισιόδοξο μήνυμα για το μέλλον της Μεσογείου.

Οι δύτες θέλουν όμως να δείξουν ότι υπάρχουν ακόμα λύσεις κι έτσι εξακολουθούν το ταξίδι τους ανάμεσα στην Ισπανία και την Κορσική. Εκεί, γύρω απ' τα νησιά Μέντες, την Φορμεντέρα και την Καμπρέρα, έχουν δημιουργηθεί θαλάσσια καταφύγια (σαν τα θαλάσσια πάρκα) με στόχο την επιστροφή των μεγάλων ψαριών και την αναγέννηση της θάλασσας. Οι καταδύσεις αποκαλύπτουν σταδιακά τόσο την ύπαρξη μεγάλων ψαριών όσο κι αυτή του κόκκινου κοραλιού που πράγματι όπως ειπώθηκε και στο ντοκιμαντέρ είναι απείρως ομορφότερο στο φυσικό του περιβάλλον απ' ότι στολίζοντας τον λαιμό των γυναικών...

Παράλληλα, η ομάδα των δυτών μιλάει με ντόπιους ψαράδες της περιοχής οι οποίοι πιστοποιούν ότι παλιότερα η θάλασσα εκεί ήταν γεμάτη ψάρια, ελέγχει την τουριστική κίνηση των νησιών, τους τρόπους αλιείας και την φύλαξη των θαλάσσιων καταφυγίων.

Στο τελευταίο πλάνο, σύντροφος στις καταδύσεις τους είναι κι ο Άλβέρτος του Μονακού ο οποίος πιστοποιεί ιδίοις όμμασι την κρισιμότητα της κατάστασης και την ανάγκη να γίνει ένα διεθνές συνέδριο ανάμεσα στα κράτη που νέμονται τη Μεσόγειο με σκοπό να τη βοηθήσουν ν΄αναγεννηθεί.

Είναι δύσκολο να βρεθεί ένα κοινό νομοθετικό πλαίσιο για τα 20 κράτη που έχουν λόγο στην ευρύτερη περιοχή λαμβάνοντας υπόψη τις επιμέρους ιδιαιτερότητες, τις συνήθεις χιλιετιών (η εκμετάλλευση της Μεσογείου ανάγεται σε χιλιάδες χρόνια πριν καθώς και τη βιομηχανία της αλιείας.

Ο βυθός που στα καταφύγια που προαναφέρθηκαν δείχνει σημάδια βελτίωσης είναι απόδειξη ότι η ελπίδα δεν έχει χαθεί ακόμα. Αν το παράδειγμα των Βαλεαρίδων νήσων βρει μιμητές κι αλλού και οι ντόπιοι σεβαστούν τη θάλασσα και ισορροπήσουν ανάμεσα σε μια ελεγχόμενη τουριστική κίνηση, αλιεία με μέτρο, βαρύ πρόστιμο στους παραβάτες και αστυνόμευση των καταφυγίων, θα έχει επιτευχθεί ο στόχος.

Κρατώ για το τέλος αυτό που είπε ο Κουστώ στον πρόλογο του. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι συνυπάρχουμε με τα ψάρια (είμαστε partners). Η επιβίωση μας εξαρτάται απ' τη δική τους κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει αποτελεσματικά κι όχι μέσα από απρόσωπες κι υπεροπτικές φιλανθρωπίες (ο όρος arrogant charity είναι πολύ ενδεικτικός αυτού που θέλει να πει).

Η ευγένεια και η σεμνότητα στον λόγο του νεαρού Κουστώ αλλά κι η σοβαρότητα με την οποία αυτός και η ομάδα του εργάστηκαν στο ντοκιμαντέρ, είναι η απόδειξη ότι ευτυχώς ακόμα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με όραμα για έναν καλύτερο πλανήτη. Μακάρι να ευαισθητοποιηθούν περισσότεροι όσο ακόμα υπάρχει χρόνος...

Δρόμοι Ζωής: Χριστουγεννιάτικο bazaar

Φέτος είναι ο 11ος χρόνος που διοργανώνεται το bazaar των "Δρόμων Ζωής". Στο μικρό στενό στο Γκάζι, εκεί όπου χτυπά η καρδιά των Δρόμων, αρκεί μια επίσκεψη ένα οποιοδήποτε απόγευμα για να πείσει και τον πλέον δύσπιστο για το σημαντικό έργο που επιτελείται αδιάκοπα και καθημερινά χρόνια τώρα.

Οι "Δρόμοι Ζωής", στόχο έχουν να υποστηρίξουν τα κοινωνικώς περιθωριοποιημένα παιδιά παρέχοντας τους βασικά εκπαιδευτική βοήθεια και προσπαθώντας να τα εξοπλίσουν πνευματικά- δηλαδή ουσιαστικά- έχοντας κατά νου ότι η γνώση είναι δικαίωμα όλων και τελικά το μοναδικό αγαθό που δεν μπορεί να σου κλέψει κανείς και με το οποίο μπορείς να νιώθεις ελεύθερος.

Το bazaar είναι ο μοναδικός χρηματικός πόρος των Δρόμων Ζωής. Αρκεί και η ελάχιστη αγορά για να βοηθήσουμε.

Όσοι έχετε επισκεφθεί άλλες χρονιές το bazaar, γνωρίζετε από πρώτο χέρι την ποιότητα των προϊόντων που διατίθενται προς πώληση. Όσοι πάτε φέτος για πρώτη φορά, θα γοητευτείτε τόσο που θα το εντάξετε στις ετήσιες σας συνήθειες. Έτσι κι αλλιώς, όλοι κάτι θ' αγοράσουμε τα Χριστούγεννα είτε για να το γευτούμε στο οικογενειακό τραπέζι, είτε για να το προσφέρουμε σε φίλους. Στο bazaar θα βρει ο καθένας ό, τι χρειάζεται. Αρκεί όμως ακόμα και να περάσει κανείς μια βόλτα το Σαββατοκύριακο 10 &11 Δεκεμβρίου για να πιει έναν καφέ ή να τσιμπήσει κάτι.

Οι "Δρόμοι Ζωής" προσφέρουν τη φροντίδα εκείνη που χρειάζεται ένα παιδί για ν' ανοίξει τα φτερά του. Κι αν έχει κάτι αξία σ' αυτή τη ζωή είναι να βοηθήσεις ένα παιδί να βρει το θάρρος και να πετάξει!

Ξεχασμένα στάχυα

Θα γράψω μερικές γραμμές για την κυρία Κούλα παρόλο που δεν την γνώρισα ποτέ.

Ήρθε στην Αθήνα στη δεκαετία του '30 γύρω στα 10 της χρόνια, ορφανή από μητέρα και αγνοημένη απ' τον βάναυσο καπετάνιο πατέρα της. Ξεκίνησε να δουλεύει σε σπίτια, υπηρέτρια. Αυτό έκανε όλη της τη ζωή. Δεν έφτιαξε δική της οικογένεια. Ένα παιδί που απέκτησε κάποτε, της το άρπαξε ο πατέρας κι έτσι εν μια νυκτί έχασε και άντρα και παιδί.

Ήταν ιδιαιτέρως κοινωνική γυναίκα, χαμογελαστή παρά τις ταλαιπωρίες και άνθρωπος εμπιστοσύνης. Μεγάλωσε τα παιδιά της φίλης μου και μέχρι πριν λίγο καιρό της έφτιαχνε και κανά φαγάκι, έτσι για να' χει κάτι ν' ασχολείται. Είχε μάθει να δουλεύει, στενοχωριόταν που λόγω υγείας και γήρατος έπρεπε πια να κάθεται σπίτι. Οι μοναδικοί οικονομικοί της πόροι προέρχονταν από τη φίλη μου και μια ακόμα οικογένεια στην οποία εργαζόταν η Κούλα παλαιότερα. Εξακολουθούσαν αμφότεροι να την πληρώνουν κι ας μην εργαζόταν πια γι' αυτούς.

Άφησε κάποια χρήματα στην τράπεζα, ένα μικρό ποσό για τα έξοδα της κηδείας της.

Η μοναδική της οικογένεια, κάτι ανίψια απ' τις αδερφές της, αδιάφορα γενικά για' κεινη, είναι αυτοί που αναγκαστικά φροντίζουν τα διαδικαστικά αυτές τις τελευταίες μέρες.

Πέθανε μόνη της πριν από δυο μέρες στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.

Η περίπτωση της μου θύμισε το παλιό τραγούδι "υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι σαν το ξεχασμένο στάχυ..."

Γράφω σήμερα για κείνη και σκέφτομαι κι όλα τα υπόλοιπα ξεχασμένα στάχυα που έχουν γεμίσει την πόλη. Άλλοι βρίσκουν παρηγοριά σε μια δόση θανάτου, άλλοι ψάχνουν ένα καταφύγιο για τις κρύες νύχτες, κανά στρωσίδι, ίσως λίγο φαγητό. Έχουν γίνει οι καλύτεροι φίλοι των αδέσποτων αυτής της πόλης με μια μικρή διαφορά. Τα σκυλάκια και τα γατάκια όλο και κάποιος μπορεί να τα λυπηθεί και να τα περιμαζέψει. Στους ανθρώπους δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο. Μερικοί μάλιστα βιώνουν την εγκατάλειψη απ' την πρώτη στιγμή της ζωής τους. Απόδειξη αυτό αν αντέχετε να το διαβάσετε.

Ν' αντέξετε όμως. Και να βοηθήσετε παρακαλώ όσοι έχετε τη δυνατότητα. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε στην προσπάθεια να επικοινωνήσουμε με ό, τι έχει απομείνει απ' την ανθρωπιά μας...

"Βασιλιάς σε μια κόλαση"

Οι ταινίες με θέμα τις φυλακές ή τα αναμορφωτήρια είναι τόσο ελκυστικές για το κοινό όπως και τα δικαστικά δράματα. Ενώ μέχρι κάποιο βαθμό είναι προβλέψιμες, δεν παύουν να κρατάνε ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή, ιδιαίτερα εστιάζοντας στη σχέση θύματος-θύτη.

Το "Βασιλιάς σε μια κόλαση" βασίζεται σε πραγματική ιστορία που συνέβη στη Νορβηγία το 1915. Η κόλαση του τίτλου ("Κing of devil's island" στην αγγλική μετάφραση), αναφέρεται σ' ένα νησί -φυλακή. Nεαρά αγόρια στην εφηβεία τους μεταφέρονται εκεί έπειτα από κάποια παραβατική πράξη κι αναγκάζονται να επιβιώσουν σε άθλιες συνθήκες ενώ συγχρόνως υποχρεώνονται να παράσχουν σκληρή εργασία ως ξυλοκόποι, εργάτες ή γενικά χειρώνακτες. Η ανταμοιβή τους είναι μια ελάχιστη μερίδα άθλιου φαγητού, σκληρές συνθήκες στους κοιτώνες και σεξουαλική κακοποίηση απ' τον επόπτη.

Στο νησί ζει επίσης κι ο επικεφαλής - κάτι σαν διευθυντής φυλακών- με τη νέα κι όμορφη γυναίκα του που δείχνει να πλήττει στη μοναξιά του αφιλόξενου τόπου.

Η σύγκρουση σηματοδοτείται με την έλευση του 17χρονου Έρλινγκ που όχι μόνο ψάχνει να βρει έναν τρόπο να δραπετεύσει, αλλά δεν διστάζει να έρθει σε άμεση αντιπαράθεση με τους φύλακες - βασανιστές τους, να διαμαρτυρηθεί για τα κρυφά κι ανομολόγητα και να οδηγήσει σε μαζικές κινητοποιήσεις που θα κατασταλούν τελικά από ενισχυμένες στρατιωτικές δυνάμεις.

Ο αγώνας για την ελευθερία είναι το συγκινητικό μήνυμα αυτής της πολύ ανθρώπινης αλλά και σκληρής ταινίας που όπως κι άλλες ανάλογης θεματικής ταινίες προσπαθούν να εισχωρήσουν στο παράλογο ενός κοινωνικού συστήματος που συνδέει τον σωφρονισμό με την χωρίς έλεος τιμωρία.

Αξιόλογες οι ερμηνείες κι εξαιρετική η φωτογραφία σ' αυτήν την ενδιαφέρουσα πρόταση απ' τον Νορβηγικό κινηματογράφο.