Πας μη Έλλην να εξαφανίζεται;

Προχθές το απόγευμα, ήμουνα στο τρένο και κάποια στιγμή άκουσα μια παιδική φωνή να λέει: πάμε πιο μπροστά γιατί πίσω μας είναι Πακιστανοί. Σοκαρισμένη γύρισα αμέσως το κεφάλι κι αντίκρισα ένα αγόρι ίσα με 10 χρονών συνοδευόμενο απ' τη μητέρα του.

Το αρχικό σοκ διαδέχτηκε έντονος προβληματισμός. Κοιτούσα το αγόρι και σκεφτόμουνα πως κάποιοι άνθρωποι αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν επί της ουσίας την ευθύνη του να μεγαλώνουν παιδιά.

Η μητέρα του ή όποια τελοσπάντων ήταν η γυναίκα που συνόδευε το αγόρι, όχι απλώς δεν το επέπληξε για το ρατσιστικό σχόλιο του, αλλά ούτε και για την ένταση της φωνής του. Ως γνωστόν, τα παιδιά δεν τηρούν τα προσχήματα πόσω μάλλον όταν δεν έχουν συναίσθηση των λεγομένων τους. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, κανείς δεν φρόντισε να το βάλει στη θέση του.

Θα μπορούσε να με ρωτήσει κάποιος γιατί δεν το' κανα εγώ που ενοχλήθηκα. Το βασικό μου επιχείρημα είναι ότι δεν ανατρέφω εγώ αυτό το παιδί. Δεν είμαι μέρος της ζωής του, μάνα, δασκάλα, θεία, οικογενειακή φίλη κόκ κι έτσι δεν μου πέφτει λόγος. Αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσα να το είχα κάνει χάριν ανθρωπισμού προς τους υβριζόμενους Πακιστανούς, το πιο πιθανό είναι ότι η μητέρα του παιδιού ή ακόμη κι άλλοι επιβάτες με τα ίδια πιστεύω θα μου έστηναν τόσο μεγάλο καυγά που στο τέλος το μήνυμα που θα λάμβανε το παιδί θα ήταν λανθασμένο κι έτσι δεν θα είχε αποκομίσει τίποτα. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι να νιώσει ο προσβεβλημένος ότι κάποιος σ' αυτήν την αφιλόξενη χώρα τον υποστηρίζει, ούτε να αισθανθώ εγώ καλύτερα που έχω το θάρρος της γνώμης μου, αλλά να καταλάβει ένα μικρό παιδί που τώρα διαμορφώνει την προσωπικότητα του ότι οι άνθρωποι δεν χωρίζονται σε ανώτερες και κατώτερες κατηγορίες.

Το μικρό αγόρι κάθισε σε μια θέση απέναντι μου δίπλα σ' ένα άλλο μικρό παιδί που επίσης ήταν με τη μαμά του. Έπιασαν κουβέντα για ποδοσφαιρικά (απ' τα λίγα που άκουσα προσπαθώντας συγχρόνως να συγκεντρωθώ στο βιβλίο μου) κατάλαβα ότι αθλούνταν και τα δυο παιδιά σε κάποιες ομάδες του Πειραιά. Μιλούσαν με ασυνήθιστα "μεγαλίστικο" ύφος και προσπαθώντας να πει το ένα στο άλλο πού είναι το γήπεδο που προπονείται , αναφέρανε ονόματα εκκλησιών. Πίσω απ' τον Άγιο...; όχι πίσω απ' την Αγία.... κτλ.

Αυτή η φαινομενικά αδιάφορη συνομιλία μου κέντρισε επίσης το ενδιαφέρον για έναν βασικό λόγο. Αν δυο μικρά παιδιά γνωρίζουν ονόματα εκκλησιών σε σημείο που να προσδιορίζουν περιοχές μ΄αυτόν τον τρόπο, μάλλον μεγαλώνουν σε θρησκευόμενο περιβάλλον. Η εκκλησία είναι μέρος της καθημερινότητας τους.

Αυτοί οι θρήσκοι λοιπόν γονείς που τα μεγαλώνουν τι ακριβώς διδάσκονται και κατά συνέπεια τους διδάσκουν απ' τη Χριστιανική αγάπη όταν δεν είναι ικανοί ν' αποδεχτούν τη διαφορετικότητα του συνανθρώπου τους και να καλλιεργήσουν το ίδιο και στα παιδιά τους;

Χθες το απόγευμα παρακολούθησα στη γελοία πια Ti -Voula ρεπορτάζ για τον νεαρό που οπλισμένος μ' ένα σπαθί επέδειξε παραβατική συμπεριφορά σκορπώντας τον πανικό στο σχολείο (του οποίου μάλιστα τυγχάνει και αντιπρόεδρος 15μελούς). Ο μόνος που υπερασπίστηκε το αγόρι προς έκπληξη των αχόρταγων δημοσιογράφων -παρουσιαστών ήταν ο διευθυντής του σχολείου. Βγήκε στο τηλέφωνο και μίλησε για ένα παιδί που προέρχεται από προβληματική οικογένεια και που μ' αυτόν τον τρόπο θέλησε να τραβήξει την προσοχή. Τόνισε ότι το παιδί χρειάζεται αγάπη και βοήθεια που δυστυχώς δεν έχει απ' το σπίτι του και παρακάλεσε τους δημοσιογράφους ν' ανακαλέσουν τις υπερβολές τους για το σπαθί σαμουράι που έφερε ο νεαρός ή για τους παραλληλισμούς τους με το μακελειό της Νορβηγίας.

Ο γιατρός της εκπομπής(ψυχίατρος;) προσπάθησε να τονίσει την αποκλίνουσα συμπεριφορά του παιδιού μιλώντας για θεραπείες, φάρμακα, εγκλεισμό κλπ (αν ήμασταν σε παλιότερες εποχές θα μίλαγε και για λοβοτομή ενδεχομένως)...

Καθείς εφ' ω ετάχθη μονολόγησα. Ο ψυχίατρος θ' αντιμετωπίσει το γεγονός με δραστικό ιατροφαρμακευτικό τρόπο. Ο δάσκαλος (φιλόλογος παρακαλώ) θα μιλήσει για την αγάπη που θα' πρεπε να είναι αυτονόητα το γιατρικό...

Κάποια στιγμή τηλεφώνησε και η μητέρα του κοριτσιού που είναι φύλακας στο σχολείο και που σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της τραυματίστηκε και τρόμαξε πολύ. Ενδιαφέρον είναι ότι δεν ήρθε σε τηλεφωνική αντιπαράθεση με τον γυμνασιάρχη που υποστήριζε ότι ο τραυματισμός ήταν επιπόλαιος. Σύμπτωση, επιλογή της ίδιας άραγε ή του καναλιού χάριν εντυπωσιασμού;

Ως γνωστόν, ο κόσμος είναι πιο επιρρεπής στο δράμα και τον πανικό παρά στους χαμηλούς τόνους ενός ανθρώπου που προσπαθεί να διαπαιδαγωγήσει και να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου σε μια ολόκληρη κοινωνία με όπλα του την αγάπη και τον πολιτισμό.

Δεν διάβασα τίποτα σήμερα για να δω πώς εξελίσσεται η ιστορία, ποιος έχει δίκιο και ποιος υπερβάλλει. Απ' τη στιγμή που οι τίτλοι των εφημερίδων και των ειδησεογραφικών sites κατονομάζουν εθνικότητα και δεν αναφέρουν απλώς για έναν 18χρονο μαθητή, είναι σαφές ότι η υπόθεση έχει ήδη κοινωνικά εκδικαστεί...

Κουράστηκα απ' τους ακαλλιέργητους ανθρώπους. Νομίζω ότι χρειαζόμαστε να διανύσουμε πολύ και δύσβατο δρόμο για να φτάσουμε ν' αποδεχόμαστε τη συνύπαρξη των παιδιών μας με αλλοδαπά - φτωχότερα συνήθως- παιδάκια και για να μην κατηγορούμε για όλα τα δεινά μας τους ξένους, τους οικονομικούς μετανάστες απ' τη μια και τους υπόλοιπους ευρωπαίους απ' την άλλη.

Είναι σημεία των καιρών άλλωστε, λόγω και των τελευταίων πολιτικών εξελίξεων να φταίνε όλοι οι άλλοι, αλλά ποτέ εμείς.