Tyrannosavros

Αν είσαι μεσήλικας, χήρος, χωρίς παιδιά, ζεις σε μια εργατική, φτωχική περιοχή της Αγγλίας, πίνεις απ’ το πρωί ως το βράδυ, φέρεσαι άσχημα στους πάντες και φτάνεις να σκοτώσεις απ’ τα νεύρα σου τον πιο αγαπημένο σου φίλο, τότε μάλλον είσαι ένας τελειωμένος άνθρωπος.

Ο Τζόζεφ που στην αρχή της ταινίας είναι όλα τα παραπάνω, κατορθώνει να τραβήξει το βλέμμα του θεατή πάνω του με συμπάθεια ή περιέργεια∙ πάντως όχι με αποστροφή για την αδικαιολόγητη βία που σκορπάει στο πέρασμα του.

Αυτό που δεν μπορεί να κάνει ο ίδιος για να βοηθήσει τον εαυτό του, το βρίσκει μέσω της Χάνα μιας γυναίκας που συνηθισμένη σε βίαιες συμπεριφορές, δεν του ανταποδίδει τα ίσα αλλά αντίθετα του φέρεται φιλικά και τρυφερά και φαίνεται να κερδίζει σιγά- σιγά μια θέση στο σύμπαν του.

Όταν δε, έρχεται αντιμέτωπος με την σκληρή αλήθεια που επιμελώς κρύβει η Χάνα για την προσωπική της ζωή, χωρίς να το καταλαβαίνει μετατρέπεται σταδιακά στον φύλακα άγγελο αυτής της τρομοκρατημένης γυναίκας. Η αποκάλυψη απ’ την συνειδητοποίηση των συναισθημάτων του τον κατακλύζει και τον ξυπνά από μια μεγάλη χρονική περίοδο που έζησε βυθισμένος στη θλίψη και την παραίτηση.

Η τελευταία του βιαιότητα πριν αποχαιρετήσει τον παλιό κακό εαυτό του είναι να εκδικηθεί για τον τραυματισμό (ψυχικό και σωματικό) ενός μικρού γειτονόπουλου που όπως ο ίδιος ομολογεί ήταν το μόνο πλάσμα που του χαμογέλαγε και του μιλούσε σ’ αυτήν τη σκοτεινή περίοδο της ζωής του.

Στο τέλος της ταινίας ο Τζόζεφ είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος. Όχι ψεύτικα καλός όπως θα ήταν σε μια mainstream αμερικανική ταινία με αναμενόμενο happy end αλλά σε πιο ρεαλιστικό επίπεδο.

Η λιτή σκηνοθετική αφήγηση του Paddy Considine είναι ένα παράδειγμα του ότι αυτό που κάνουν κάτι μικρές ευρωπαϊκές παραγωγές δεν μπορεί να το ονειρευτεί ο αμερικανικός κινηματογράφος ούτε όταν βρίσκεται στα χάι του(sic) όσο κι αν αυτό ακούγεται σαν κλισέ. Είναι θέμα διαφορετικής κουλτούρας τελικά…

Χωρίς περιττές λεπτομέρειες, η ταινία μπαίνει εξαρχής στην ουσία αυτού που θέλει να πει. Δεν υπονοεί και δεν αφήνει περιθώρια για άλλου τύπου αναγνώσεις. Ο Considine δεν τρέφει ψευδαισθήσεις, δεν ωραιοποιεί, δεν προσπαθεί να περάσει υπογείως στον θεατή κανένα μήνυμα. Έχει ωστόσο την ανάγκη να δώσει μια πιο αισιόδοξη προοπτική – μέσα στο ανθρωπίνως εφικτό βέβαια- κι αυτό κάνει τελικά μέσα απ’ την δραματική κορύφωση των τελευταίων σκηνών.

Εξαιρετικό το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Peter Mullan και Olivia Colman.

Μοναδικό μελανό σημείο της ταινίας ο τίτλος της που παραπέμπει σε άλλου τύπου κινηματογράφου και πιθανόν να μην λειτουργήσει ελκυστικά για τους θεατές.