On air!

Μεγάλωσα ακούγοντας πολύ ραδιόφωνο παράλληλα με την τηλεόραση που εκείνα τα χρόνια έπαιζε μετά τις 5 το απόγευμα, ήταν ασπρόμαυρη και δεν είχε τηλεκοντρόλ.

Το ραδιόφωνο ήταν αγαπημένο αντικείμενο στο σπίτι μας. Υπήρχε σταθερά πάνω στο ψυγείο ένα τρανζιστοράκι για ν' ακούγεται μουσική τα απογεύματα που γύρναγε η μαμά απ' τη δουλειά της και τα Σαββατοκύριακα. 'Ηταν αυτό το ίδιο τρανζιστοράκι που τις Κυριακές τα μεσημέρια χωνόταν στο διπλό κρεββάτι των γονιών μου γιατί ο μπαμπάς άκουγε αθλητικά.

Εκεί γύρω στα 12 πρέπει να ήμουνα όταν ξεκίνησα να το χρησιμοποιώ κι εγώ. Πρώτα, κάτι Κυριακές που άκουγα Μιχάλη Τσαουσόπουλο και 2, 67. Έπειτα, κάτι πρωινά (στο γυμνάσιο, είχαμε εναλλάξ μάθημα πρωί και απόγευμα) που ήμουνα σπίτι κι άκουγα σε επαναλήψεις θεατρικά έργα ή ραδιοφωνικές σαπουνόπερες.

Κι έπειτα ήρθε η εφηβεία μαζί με την έγχρωμη τηλεόραση μοιρασμένη σε δύο κανάλια όπως και η ελεύθερη ραδιοφωνία με πλήθος επιλογών. Την θυμάμαι καλά αυτήν την εποχή, το έζησα πολύ κοντά το ραδιόφωνο τα επόμενα χρόνια, στα πρώτα χρόνια της δεκεατίας του '90.

Εκτός απ' το τρανζιστοράκι, υπήρχε πια κανονικό στερεοφωνικό συγκρότημα στο σπίτι. Ακόμα και κασέτα μπορούσες να γράψεις απ' το ραδιόφωνο - προσφιλή συνήθεια της εποχής- αρκεί να πρόσεχες να πατάς το pause όταν μίλαγε ο παραγωγός.

Είχα φιλίες με αρκετούς γνωστούς μουσικούς παραγωγούς εκείνων των χρόνων, βρέθηκα πολλάκις σε στούντιο, μαγευόμουν αλλά και "τρόμαζα" απ' την κονσόλα με δεκάδες κουμπιά, λάτρεψα την αίσθηση της απουσίας εικόνας ανάμεσα σε πομπό και δέκτη. Είναι σαν ερωτικό παιχνίδι που λειτουργεί καλά όταν μπορείς να διαγείρεις τη φαντασία του άλλου.

Έχω ακούσει κι εξακολουθώ πολύ ραδιόφωνο στη μέχρι τώρα ζωή μου. Υπήρξε μια μικρή περίοδος που ήθελα να δουλέψω εκεί. Το έκανα σε δύο διαφορετικές χρονικές στιγμές και με διαφορετικό τρόπο. Μια φορά στα χρόνια του ΄90 και μια πιο πρόσφατα.

Προτιμώ κατά κύριο λόγο την ξένη μουσική. Δεν σνομπάρω τα ελληνικά, δυστυχώς όμως οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που εξειδικεύονται σ' αυτά, προτιμούν τα σουξεδάκια των μπουζουξίδικων κι αυτά με αφήνουν παγερά αδιάφορη.

Έχω διάφορα κωλύμματα με ραδιοφωνικούς σταθμούς- κυρίως για λόγους συνήθειας. Το τι ακούω πχ το πρωί είναι καθαρά τέτοιο θέμα, αφού πάει παρέα με όλο το πρωινό τελετουργικό του χτυπάει ξυπνητήρι, δυσανασχετώ για το πρωινό ξύπνημα, ανοίγω ραδιόφωνο, στύβω πορτοκαλάδα, φτιάχνω καφέ και τον πίνω στα όρθια ενώ ετοιμάζομαι για τη δουλειά.΄

Ένα πράγμα που μπορεί να μου τη "σπάσει"΄είναι ο μουσικός παραγωγός. Θυμάμαι παλιότερα, μια γενιά παραγωγών που ήξεραν καλά από μουσική, ήταν ψαγμένοι και διαμόρφωναν αισθητική. Δυστυχώς,τα τελευταία χρόνια, κάποιοι δεν έχουν καμία αίσθηση ορίου. Μιλάνε πολύ, γελάνε με τα δικά τους "κρύα" αστεία και μ' αυτόν τον τρόπο υπονομεύουν τις μουσικές που παίζουν και την ίδια τους την εκπομπή, αφού με μια μικρή κίνηση, αλλάζεις συχνότητα και τους περνάς στη σιωπή.

Αυτό σε συνδυασμό με το κριτήριο που έχω διαμορφώσει όλα αυτά τα χρόνια με οδηγούν στο να κολλάω για μεγάλα χρονικά διαστήματα μ' έναν σταθμό και να ξεκολλάω όταν παύει να μ' ευχαριστεί.

Αφορμή για τον τεράστιο πρόλογο μου, είναι ο Προκόπης Δούκας τον οποίο ακούω τους τελευταίους μήνες απ' τη συχνότητα του Kosmos. Ο Προκόπης είναι η αιτία για να μην αλλάζω συχνότητα τ' απογεύματα, 18:00 - 20:00.

Ξέρω ότι δεν του χρειάζεται διαφήμιση, αλλά νιώθω την ανάγκη να του πω ευχαριστώ γιατί μιλάει σωστά ελληνικά, έχει μέτρο και ισορροπία ανάμεσα στον λόγο και τη μουσική, είναι καλλιεργημένος και ξέρει από μουσικές.

Ο Προκόπης φέρει άρωμα πολιτισμού κι αισθητικής στα ραδιοφωνικά κύματα. Για όσους θέλουν επιπλέον και να τον διαβάζουν, ιδού και το μπλογκ του.

Αφιερωμένο στις ωραίες φωνές που με μάγεψαν τον περασμένο αιώνα...