Καλώς ήρθες!

Θέλω να γράψω κάτι για σένα που αύριο συμπληρώνεις 3 εβδομάδες ζωής και δεν ξέρω τι.

Είσαι ακόμη μικρούλης και φέρεις όλη αυτή την αθωότητα που έχουν οι άνθρωποι τον πρώτο καιρό της ζωής τους.

Ξέρεις τι σκέφτηκα όταν γύρισα σπίτι μου τη μέρα που γεννήθηκες κι αφού σε είχα δει για λίγο να κοιμάσαι γαλήνιος στο "πυρεξάκι" σου στο μαιευτήριο; ότι όλοι κάποτε ήταν έτσι. Οι καλύτεροι κι οι χειρότεροι. Οι προνομιούχοι κι οι άτυχοι της ζωής. Αυτοί που φοβόμαστε κι αυτοί που μας φοβούνται. Αυτοί που μένουν σε παλάτια κι αυτοί που κοιμούνται σε χαρτόκουτα στους δρόμους των πόλεων.

Χτες έμαθα ότι τρεις άστεγοι πάγωσαν στο Θησείο. Κάποτε ήταν τόσο μικροί όσο είσαι εσύ σήμερα...

Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι το πιο αισόδοξο και χαρούμενο ποστ που θα μπορούσα να γράψω για σένα. Είναι όμως η αλήθεια για τη ζωή σήμερα, για τον κόσμο που ζει έξω απ' το προστατευμένο περιβάλλον στο οποίο εσύ μεγαλώνεις. Κάτι άλλωστε πρέπει να πήρε τ' αυτί σου απ' τη βοή αυτού του κόσμου όσο ήσουν στην κοιλιά της μαμάς σου. Δεν έδωσες μάλλον σημασία γιατί ήσουν απασχολημένος με το να μεγαλώνεις.

Καλά έκανες. Μην δώσεις ούτε τώρα. Να εστιάσεις στον ύπνο και στο γάλα σου προς το παρόν. Να μεγαλώσεις, να είσαι γερός και να προσπαθήσεις να βάλεις κι εσύ ένα λιθαράκι για να γίνει καλύτερος ο κόσμος που θα ζεις. Δεν ξέρω αν τα καταφέρεις (μεταξύ μας, δεν ξέρω αν αυτό είναι καν εφικτό), εσύ όμως να προσπαθήσεις. Χρειάζονται πολλοί για να διατηρήσουν ζωντανή την ελπίδα.

Να χαμογελάς συχνά, να είσαι ευτυχισμένος και να ζήσεις μια ζωή χωρίς απωθημένα.

Καλώς ήρθες!

εξαιρετικά αφιερωμένο στον ανιψιό μου.