Ω, τι κόσμος μαμά!

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με τη διάθεση να περάσω χαμογελαστή τη βδομάδα. Διάφορες εκκρεμότητες τακτοποιούνται, η ώρα άλλαξε από χτες κι η μέρα μεγαλώνει κι αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να με γεμίσει αισιοδοξία. Η Άνοιξη είναι παντού γύρω μας, το Σαββατοκύριακο ήταν καλό και δημιουργικό και η ψύξη που έπαθα κοντεύει να περάσει κι έτσι δεν πονάω και τόσο πια. Σε λίγες μέρες πλησιάζει κι η εκδρομούλα μου οπότε, όλα καλά ε;

Ναι, όλα καλά στον μικρόκοσμο μου. Γιατί έξω απ' αυτόν, όλα είναι χάλια. Η είδηση που άκουσα σήμερα το πρωί ήταν αρκετή για να μου χαλάσει τη διάθεση. Και δεν με νοιάζει πραγματικά καθόλου που διαταράχθηκε η δική μου διάθεση και ησυχία. Θυμώνω όμως και θλίβομαι για όσα συμβαίνουν γύρω μου.

Μια βόμβα έκοψε απότομα το νήμα της ζωής ενός 15χρονου Αφγανού που έψαχνε στα σκουπίδια μαζί με τη μητέρα του και την αδερφή του να βρούνε φαγητό.
Μια οικογένεια που είχε στο μεταξύ χάσει τον πατέρα από βόμβα στο Αφγανιστάν, ήρθαν εδώ για μια "καλύτερη" ζωή. Ήρθαν για ν' αποφύγουν τις βόμβες, αλλά τελικά δεν τα κατάφεραν...

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν πια στα σκουπίδια για φαγητό. Ένας παππούς κοντά στη δουλειά μου σε καθημερινή βάση, ένας νέος άντρας στη γειτονιά μου, λίγα μέτρα απ' το σπίτι μου, μια ηλικιωμένη μάζευε μπουκάλια από κάδο ανακύκλωσης στη Συγγρού. Προφανώς για να τα πουλήσει. Προφανώς γιατί έχει ανάγκη τα 2 ευρώ που θα βγάλει απ' αυτά.

Ένα παιδί σπρώχνει το πιάτο του και λέει ότι δεν του αρέσει το φαγητό. Η μαμά το πετάει και του τηγανίζει πατάτες.

Μεγαλώνω και βλέπω τη δυστυχία ν' απλώνεται. Απ' τη μια ο εργασιακός μεσαίωνας, απ' την άλλη η εξαθλίωση κι ο φόβος στις σύγχρονες πόλεις. Απ' τη μια, οι ρακοσυλλέκτες, οι μετανάστες, οι άνθρωποι που δέχονται τα πυρά και τον ρατσισμό μας κι απ' την άλλη εμείς που πάμε να φάμε το αρνάκι μας ελαφριά τη καρδία και με το μυαλό στις καλοκαιρινές διακοπές μετά.
Ντρέπομαι! Σήμερα ντρέπομαι και λυπάμαι βαθιά.