Γειτονικά Βαλκάνια: Ρουμανία

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βοσκός που τον έλεγαν Bukur. Στα ρουμάνικα, bukur σημαίνει χαρά. Ο Bukur ήταν ιδιαίτερα αγαπητό πρόσωπο στους τοπικούς άρχοντες. Τους μάγευε με τη μουσική της φλογέρας του και τους μεθούσε με το γλυκόπιοτο κρασί που τους κέρναγε. Οι άρχοντες δεν ήταν αχάριστοι και θέλοντας να ανταποδώσουν τον τίμησαν δίνοντας στην πόλη το όνομά του.

Η πρώτη εντύπωση που μου δημιούργησε το Βουκουρέστι είναι η μερική ομοιότητα του με το αγαπημένο Παρισάκι. Θα ήθελα να αποφύγω σ’ αυτό το σημείο χαρακτηρισμούς του τύπου το Παρίσι της Ανατολής ή το Παρίσι των Βαλκανίων. Το ζητούμενο – νομίζω- είναι να διατηρεί η κάθε πόλη την μοναδικότητα της. Τι νόημα έχει να ψάχνουμε παντού το Παρίσι το οποίο – κατά την ταπεινή γνώμη της γράφουσας είναι πανέμορφο και μοναδικό!-.

Επανέρχομαι λοιπόν στο Βουκουρέστι. Ανοιχτά βουλεβάρτα, πλατείες, πάρκα, πολύ πράσινο, μεγαλοπρεπή κτίρια, παλάτια και κάπου ανάμεσα και η αψίδα του θριάμβου αλά γαλλικά!

Αρχικά ξύλινη από το 1896, για να γιορτάσει τους βασιλικούς γάμους του πρίγκιπα Φερδινάνδου και της βασίλισσας Μαρίας, έγινε πέτρινη το 1922 σαν μνημείο της νίκης της Ρουμανίας στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο, ενώ το 1935 έλαβε την οριστική της μορφή που διατηρεί έως και σήμερα και το βασικό υλικό της είναι πια ο γρανίτης.

Η αίσθηση που αφήνει η περιπλάνηση στην πρωτεύουσα της Ρουμανίας είναι παράξενη. Για αρκετές ώρες αφού φτάσαμε, είχα την αίσθηση ότι δεν είχα φύγει απ’ την Ελλάδα. Ίσως να οφείλεται στο μικρό αεροδρόμιο που θύμιζε το πάλαι ποτέ Ελληνικό, ίσως το ότι θέλουμε δεν θέλουμε, με τους άλλους Βαλκάνιους είμαστε κοντινοί συγγενείς- πιο κοντινοί δεν γίνεται…

Στο Βουκουρέστι υπάρχουν λίγοι πλούσιοι (πολύ πλούσιοι όμως) και πολλοί φτωχοί.

Κυκλοφορούν πολυτελή αυτοκίνητα που εδώ δεν τα φανταζόμαστε καν. Έχετε δει ποτέ SUV λιμουζίνα;;;!!! Οι ελάχιστοι προνομιούχοι λοιπόν μάθαμε ότι βγάζουν τα προς το ζην όχι και με τόσο νόμιμο τρόπο, αλλά βέβαια αυτή είναι η κατάσταση σε πολλές χώρες μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού…

Είχαμε την τύχη να μένουμε σε ένα προάστιο του Βουκουρεστίου- κάτι σαν την Κηφισιά ας πούμε. Εδώ κατοικούν ευκατάστατοι άνθρωποι, είτε σαν τους προαναφερθέντες, είτε μεγαλοστελέχη εταιρειών που είναι στην πλειονότητα τους ξένοι κι όχι Ρουμάνοι. Μπροστά μας το περίφημο πάρκο Herastrau που δημιουργήθηκε το 1936 ενώ ήδη απ’ τον 19^ο αιώνα η αριστοκρατία έκανε τον περίπατο της στις όχθες της ομώνυμης λίμνης. Το πάρκο σήμερα το χαίρονται μικροί και μεγάλοι όπως και όλα τα πάρκα σε όλη την Ευρώπη εκτός απ’ την Αθήνα βέβαια όπου η λέξη πάρκο είναι άγνωστη και η έννοια προφανώς ξεπερασμένη…

Στο πάρκο στεγάζεται και το καταπληκτικό Χωριό. Πρόκειται για ένα υπαίθριο μουσείο με 85 χωριάτικα σπίτια, τυπικά αρχιτεκτονικά δείγματα της επαρχίας της Ρουμανίας τα οποία μπορεί κανείς να επισκεφτεί και να δει τα εσωτερικό τους, τα δωμάτια, τα καθημερινά σκεύη τα εργαλεία, τα ρούχα, αλλά και νερόμυλους, πατητήρια, κελάρια. Όλα αυτά τα χαίρεσαι ενώ περπατάς κάτω απ’ τη δροσιά των δέντρων κατά μήκος της λίμνης.

Το Βουκουρέστι ενδείκνυται για περπάτημα και ποδήλατο. Ο ποδηλατόδρομος που διαθέτει δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα πολλές ευρωπαϊκές πόλεις.

Οπωσδήποτε αξίζει να δει κανείς την παλιά πόλη το Lipscani ή ιστορικό κέντρο με τα στενά σοκάκια, τα πολλά καφέ με τα τραπέζια έξω που εκτείνεται από την CaleaVictoriei, την Blvd Bratianu, την Blvd Regina Elisabeta και φτάνει ως τον ποταμό Dambovita. Εδώ μπορεί να δει κανείς σπίτια και κτίρια που χρονολογούνται πριν απ’ τον Β παγκόσμιο πόλεμο. Πρόκειται δηλαδή για ό, τι δεν κατέστρεψε ο πόλεμος. Θαυμάσαμε και την περίφημη εκκλησία της Σταυρουπόλεως, έναν συνδυασμό ρωμαϊκής και βυζαντινής αρχιτεκτονικής με ωραίες τοιχογραφίες και ξύλινες εικόνες μέσα σ’ έναν όμορφο κήπο όπου υπάρχει και μοναστήρι

Η εκκλησία χτίστηκε το 1724 επί ηγεμονίας Νικόλαου Μαυροκορδάτου από τον Ηπειρώτη Αρχιμανδρίτη Iωανίκιο Στρατονικέα που έφυγε απ’ τη Γκούρα για να πάει στο Βουκουρέστι.

Είναι θαύμα το ότι σώζονται κάποια κτίρια στην παλιά πόλη αν σκεφτεί κανείς ότι ό, τι δεν κατέστρεψε ο πόλεμος το κατέστρεψε το καθεστώς αργότερα για να χτίσει το «Bulevardul Unirii» και το «Σπίτι του Λαού».

Το «Σπίτι του Λαού» είναι το δεύτερο μεγαλύτερο διοικητικό κτίριο στον κόσμο μετά το Πεντάγωνο και καλύπτει επιφάνεια 64.800 τμ. Δεσπόζει πάνω στον ουράνιο λόφο Uranus Hill και προοριζόταν να στεγάσει τη Βουλή αλλά και το σπίτι του ίδιου του Τσαουσέσκου. Ολοκληρώθηκε το 1989 αλλά οι μεγαλύτεροι θα καταλάβετε ότι δεν πρόλαβε να το χαρεί ο εμπνευστής του… Σήμερα στεγάζει τη Βουλή ενώ μεγάλο μέρος του παραμένει άδειο για ευνόητους λόγους. Για να χτιστεί μάλιστα, καταστράφηκε μια από τις πιο ωραίες και αριστοκρατικές γειτονιές του Βουκουρεστίου.

Βεβαίως και δεν αρκεστήκαμε μόνο στο Βουκουρέστι. Κάναμε και τις εκδρομούλες μας. Προορισμός τα Καρπάθια και πρώτος σταθμός η ευρύτερη περιοχή Sinaia με το περίφημο μοναστήρι που έχτισε εκεί το 1695 ο Μιχαήλ Κατακουζηνός μετά την επιστροφή του απ’ το Μοναστήρι Σινά στην Αίγυπτο, αφιερώνοντας το στην Παναγία. Μάλιστα, έδωσε το όνομα Sinaia στο μοναστήρι για να θυμίζει το όρος Σινά. Πέρα απ’ τους θησαυρούς που βρίσκονται στο μουσείο του μοναστηριού, όπως σπάνια βιβλία και πολύτιμες εικόνες, η χρήσιμη πληροφορία είναι ότι χάρη στον Κάρολο τον Ι η εκκλησία ήταν το πρώτο κτίριο της περιοχής που ηλεκτροδοτήθηκε.

Όλη η περιοχή της Prahova Valley είναι γνωστή ως το μαργαριτάρι των Καρπαθίων. Πολύχρωμα σπιτάκια με κωνικές στέγες ξεπροβάλλουν από παντού σαν στολίδια στις καταπράσινες εκτάσεις, ενώ λίγο πιο πέρα ξεπροβάλλουν οι εξοχικές κατοικίες Peles & Pelisor που φιλοξένησαν διάφορους ρουμάνους μονάρχες ανάμεσα τους και τον Κάρλο τον Ι που πέθανε το 1973. Το Peles ολοκληρώθηκε το 1883 από Βιεννέζο αρχιτέκτονα μεν, χωρίς καθόλου γούστο δε. Το παλάτι είναι ό, τι πιο κιτς έχω δει. Υποτίθεται στο πνεύμα της γερμανικής αναγέννησης αλλά και με στοιχεία μπαρόκ, ροκοκό, γοτθικά , ιταλικής αναγέννησης και υλικά όπως ξύλο, πέτρα, μάρμαρο, τούβλο. Για να μην αφήσετε τη φαντασία σας να οργιάσει, σας έχω και φωτογραφία!

Το Pelisor ήταν η κατοικία της βασίλισσας και είναι στυλ Art Nouveau

Επόμενος σταθμός η Τρανσυλβανία κι επειδή Ρουμανία χωρίς Δράκουλα δεν νοείται πήγαμε κι εμείς στο σπίτι του!!!

Στην πραγματικότητα το Bran Castle είναι ένα κάστρο που χρονολογείται απ’ τον Μεσαίωνα και είχε αμυντικό χαρακτήρα. Το 1921 έγινε εξοχική κατοικία για την βασίλισσα Μαίρη της Ρουμανίας, ενώ η σχέση του με τον κόμη Βλαντ είναι περισσότερο μύθος παρά πραγματικότητα. Ακούσαμε μάλιστα ότι το πραγματικό κάστρο του Δράκουλα είναι χωμένο στα βάθη της Ρουμανίας και καθόλου δεν έχει αξιοποιηθεί τουριστικά. Αντιθέτως, έξω απ’ το ομολογουμένως πανέμορφο Bran Castle η φιγούρα του Δράκουλα πρωταγωνιστεί σε ό, τι μπορείτε να φανταστείτε: κούπες, μπλουζάκια, μαγνήτες και άλλα σουβενίρ ενώ στα highlights της περιοχής θα προσθέσω ένα γλυκό ψωμί με ζάχαρη και καρύδια που είναι νοστιμότατο και ελαφρύ παρά το μέγεθος του.

Ακολούθησε μια σύντομη στάση στην Poiana Brasov, ένα θέρετρο που τον χειμώνα κατακλύζεται από σκιέρ ενώ τώρα ήταν ντυμένο στα πράσινα και ο κόσμος έκανε πικ νικ, περπατούσε και χαιρόταν τη φύση και τελικώς φτάσαμε στο Brasov.

Πρόκειται για μια σαξονική πόλη με κυριότερο αξιοθέατρο το δημαρχείο στην μέση της πλατείας και την περίφημη Μαύρη εκκλησία που θεωρείται ως η μεγαλύτερη γοτθική εκκλησία της νοτιανατολικής Ευρώπης.Λέγεται ότι άρχισε να χτίζεται το 1383, καταστράφηκε από τους Τούρκους το 1421, ξαναφτιάχτηκε το 1477 και κάηκε από μια μεγάλη πυρκαγιά το 1689. Χρειάστηκαν 20 ολόκληρα χρόνια να την αναστηλώσουν και σ’ αυτήν την τελική της φάση, απέκτησε και την χαρακτηριστική οροφή της με ύψος 20 μέτρα.

Η τελευταία μέρα είχε επίσκεψη στα περίχωρα του Βουκουρεστίου. Πήγαμε στο περίφημο «Mogosoaia Palace» 10 χμλ απ’ την πόλη. Χτισμένο στις αρχές του 18^ου αιώνα στις όχθες της λίμνης Mogosoaia, είναι χτισμένο με τον Ρουμάνικο αναγεννησιακό ρυθμό, γνωστό ως Brâncovenesc style, έναν συνδυασμό Βενετσιάνικων και Οθωμανικών στοιχείων. Ο περίπατος στον αύλιο χώρο και στους πανέμορφους κήπους μας άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις λίγο πριν αναχωρήσουμε για τα πάτρια...

Νομίζω πως θα αδικήσω τους Ρουμάνους αν δεν αναφερθώ στο πόσο ευγενικοί κι εξυπηρετικοί είναι. Δεν υπήρξε εστιατόριο ή καφετέρια που να μην μας σερβίρουν ακόμα και το νερό στα ποτήρια. Στο βιβλιοπωλείο απ’ το οποίο αγοράσασαμε δυο υπέροχα λευκώματα για την πόλη και τη χώρα, η πωλήτρια δεν έφυγε από δίπλα μας μέχρι να βρούμε αυτό που πραγματικά ψάχναμε.

Το μοναδικό αρνητικό που θα μπορούσα να πω είναι η έλλειψη εθνικού δρόμου. Τα 166 χμλ του ταξειδιού μας στο Brasov τα καλύψαμε σε 3,5 ώρες γιατί ο δρόμος είναι επαρχιακός και το όριο ταχύτητας εξαιρετικά χαμηλό. Ο κώδικας κυκλοφορίας δε είναι αυστηρότατος και οι Ρουμάνοι τον σέβονται.

Αξίζει να ξαναπάμε!