Αδιακρισίες...

Το κομμωτήριο είναι ένας απ’ τους πιο κατάλληλους χώρους για διάβασμα περιοδικών. Αν δε, είσαι και νευρικός τύπος και δεν μπορείς να καθίσεις και να το απολαύσεις, τότε διαβάζεις συνέχεια για να σκοτώνεις τον χρόνο. Θα μου πεις μ’ αυτή τη λογική, γιατί δεν πήρες το βιβλίο σου μαζί για να χαλαρώσεις; Σωστό μεν, αλλά να χάσω την ευκαιρία να ξεφυλίσσω όλα τα κουτσομπολιά της εγχώριας και διεθνούς σόουμπιζ;

Έτσι λοιπόν, χτες, κι αφού είχα πια φτάσει σε σημείο κορεσμού, έπεσε το μάτι μου σε μια φωτογραφία της Φάρα Φώσετ με σκουφάκι και τεράστια μαύρα γυαλιά. Πρέπει να καθόταν σε αναπηρικό καρότσι γιατί από κάπου φαινόταν κι ένας ορός.

Η Φάρα Φώσετ παλεύει τα τελευταία χρόνια με τον καρκίνο και μάλλον η κατάσταση της είναι μη αναστρέψιμη. Η φωτογραφία άλλωστε μιλούσε από μόνη της και το θέαμα αυτής της άλλοτε λαμπερής και σέξυ γυναίκας, είναι από μόνο του λυπηρό ∙πολλώ δε μάλλον που πλάι ακριβώς στη φωτογραφία που περιέγραψα μόλις, ήταν μια της Φάρα είκοσι χρόνια πριν και πιο κάτω άλλη μία απ’ την εποχή που έπαιζε στους Άγγελους του Τσάρλυ.

Τη θυμάμαι εκείνα τα χρόνια και λίγο αργότερα. Σήμα κατατεθέν η πλούσια ξανθιά χαίτη της που δεν υπάρχει πια. Νομίζω ότι αυτό που με σόκαρε περισσότερο ήταν ο τρόπος που το περιοδικό εξεβίασε τα συναισθήματα μου. Αν εγώ λυπήθηκα βλέποντας την αρρώστεια και τη φθορά ενός ανθρώπου άγνωστου μου σε προσωπικό επίπεδο, πώς άραγε να αισθάνονται οι δικοί της άνθρωποι, η οικογένεια της ή ακόμα και η ίδια βλέποντας τέτοιες φωτογραφίες και διαβάζοντας ανάλογα δημοσιεύματα;

Γιατί είμαστε τόσο αδηφάγοι και δεν αφήνουμε στον συνάνθρωπο το δικαίωμα να αποχωρήσει χωρίς φλας και περίεργα βλέμματα;

Το ίδιο γίνεται στην Αμερική και με τον Πάτρικ Σουέηζ που δίνει τη δική του μάχη ενάντια στην ίδια αρρώστεια. Γιατί οι κάμερες παίρνουν φωτιά στις επώνυμες αρρώστειες και κηδείες; Αυτό συμβαίνει βέβαια κατά κόρον και στα καθ΄ημάς.

Αν ήθελα να βρω μια δικαιολογία, θα έλεγα ότι η ανθρώπινη ανάγκη μας να ξορκίσουμε τον φόβο γι’ αυτό που αποτελεί άλλωστε κοινή μοίρα, μας κάνει να κοιτάμε ξεδιάντροπα πίσω απ’ την κλειδαρότρυπα σαν να θέλουμε να πούμε χαιρέκακα «να που συμβαίνει και σ’ αυτόν/αυτήν».

Βέβαια, όλα θα έπρεπε να έχουν τα όρια τους, αλλά είπαμε, ο άνθρωπος είναι το χειρότερο δείγμα του ζωικού βασιλείου...