70 κεράκια για το ραδιόφωνο!

Την περασμένη Κυριακή τέλειωσε η μεγάλη έκθεση στο Ζάππειο αφιερωμένη στα 70 χρόνια της Ελληνικής ραδιοφωνίας.

Ο χώρος του Ζαππείου ήταν έτσι διαμορφωμένος και τα εκθέματα επιλεγμένα και τοποθετημένα με τέτοιον τρόπο που αναμφίβολα πλημμύριζες από νοσταλγία για το ταξείδι του ραδιοφώνου που ξεκίνησε 70 χρόνια πριν στη χώρα μας.

• Θυμάσαι αυτό;
• Πώ πω κοίτα πώς ήταν αυτός/ αυτή;
• Μαμά τι είναι αυτό;
• Α, η οδός Λιοσίων στη δεκαετία του ’30! Αγνώριστη! Ερημιά!

Άνθρωποι μεγάλης ηλικίας χαιρετιόντουσαν, αγκαλιαζόντουσαν και φιλιόντουσαν. «Πόσα χρόνια έχω να σε δω! Απ’ το γραφείο;»
Προφανώς συνάδελφοι που έχουν πια συνταξιοδοτηθεί...

Θυμήθηκα τον καιρό που άνοιγα το τρανζιστοράκι και άκουγα ραδιοφωνικά σίριαλ το πρωί όταν ήμουνα απογευματινή στο σχολείο. Θυμάμαι ακόμα το ραδιόφωνο να μεταδίδει ποδοσφαιρικό αγώνα τα μεσημέρια της Κυριακής .
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία στέκονταν με δέος στη φωτογραφία της Θείας Λένας που μεγάλωσε γενιές και γενιές.
Γύρω μας παλιές μορφές ραδιοφωνικών συσκευών, φωτογραφίες – ντοκουμέντα, όλα τα τεύχη της Ραδιοτηλεόρασης, φωτογραφίες απ’ το στούντιο όλων σχεδόν των γνωστών ηθοποιών.
Καταγράφω δύο στιγμές απ’ την επίσκεψη μας εκεί:

Η πρώτη ήταν όταν είδαμε μια πένσα σε μια προθήκη κι έκπληκτοι διαβάσαμε ότι τα πρώτα ραδιόφωνα ήταν συνδρομητικά. Μάλιστα, αν δεν καταβαλλόταν η συνδρομή, με την εν λόγω πένσα σφραγιζόταν η συσκευή του κατόχου που χρώσταγε…
Πιο συγκεκριμένα:
Από το 1921 μέχρι το 1926, οι κάτοχοι ραδιοφώνου, ελάχιστοι ομολογουμένως, καταβάλλουν συνδρομή ύψους 500 δραχμών (ποσό υπέρογκο για την εποχή) στη Διεύθυνση «Λαχείου του Στόλου» του Υπουργείου Ναυτικών. Μετά την παραλαβή του από το Τελωνείο και μέχρι να εκδοθεί η άδεια λειτουργίας του, κάθε ραδιόφωνο σφραγίζεται με εξαιρετική επιμέλεια, σαν να πρόκειται για εκρηκτικό μηχανισμό. Προς το σκοπό αυτό, στο σπίτι του κατόχου αυτού του «διαβολικού και άκρως επικινδύνου μηχανήματος» μεταβαίνει ολόκληρη κουστωδία από αξιωματικούς του Βασιλικού Ναυτικού, με σπαθόλουρα και περίστροφα, για να το εξουδετερώσει, σφραγίζοντάς το.


Η δεύτερη, όταν στάθηκα μπροστά σε μια φωτογραφία που εικονίζονταν 3 ηθοποιοί μέσα στο στούντιο εκ των οποίων αναγνώρισα τους 2 και πήγα να πλησιάσω για να διαβάσω το όνομα της τρίτης.
«Εγώ είμαι!» Μου είπε μια κυρία που στεκόταν μπροστά μου. Όταν γύρισε, την αναγνώρισα. «Εγώ είμαι 20 χρόνια πριν», μου επανέλαβε γελώντας, «Αγνώριστη ε;»

Για την ιστορία, να σας πω ότι το ραδιόφωνο επισήμως οφείλει την είσοδο του στη χώρα μας στον Χρήστο Τσιγγιρίδη, ηλεκτρολόγο του Πανεπιστημίου της Στουτγάρδης, ο οποίος το 1928, κατάφερε να θέσει σε λειτουργία στη Θεσσαλονίκη τον πρώτο (ολοκληρωμένο) ραδιοφωνικό σταθμό της Ελλάδας και των Βαλκανίων.

Για περισσότερες πληροφορίες, εδώ.

Ο επίλογος δια χειρός Κυβέλης:

Στην Angoulême αδέρφια μου, στην Angoulême!

Θυμάμαι τώρα ότι όταν άκουσα για πρώτη φορά πως υπάρχει μια πόλη που λέγεται Angoulême και κάθε χρόνο διοργανώνεται εκεί ένα φεστιβάλ κόμικς, δεν ήξερα καν προς τα πού πέφτει αυτή η πόλη.

Έπρεπε να γίνει πέρυσι η αρχή και να εξελιχθεί έτσι σε αγαπημένη συνήθεια.
Φέτος το Φεστιβάλ της Angoulême έγινε 36 χρονών κι εμείς είμασταν για 2η φορά εκεί(με παρέα αυτή τη φορά!)

Η Angoulême- κατά τη Wikipedia- είναι η πρωτεύουσα του νομού Charente που ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα Poitou-Charentes κεντροδυτικά της Γαλλίας και – κατά την άποψη της γράφουσας – κι αυτή και η ευρύτερη περιοχή έχουν ευλογηθεί με καλής ποιότητας αμπέλια. Δεν είναι μακριά εξάλλου το Bordeaux με τα φημισμένα κρασιά του ή το Cognac με το ομώνυμο ποτό σε διάφορες παλαιώσεις και ανάλογες τιμές.
Η Angoulême έχει μια παλιά παράδοση στο χαρτί, στην τυπογραφία, τις γραφικές τέχνες και την εικονογράφηση, από τον 14ο αιώνα ήδη. Καθαρά ιστορικά να προσθέσω ότι η καλή ποιότητα χαρτιού που ανέκαθεν παραγόταν εκεί, οφείλεται στην θερμοκρασία και τον όγκο του νερού του ποταμού Touvre που συναντιέται στην Angoulême με τον Charente. Ο Touvre είναι μάλιστα η 2η μεγαλύτερη υπόγεια πηγή της Γαλλίας,
Όλα τα παραπάνω τα γράφω γιατί νομίζω συνηγόρησαν ώστε να δημιουργήσουν τον κατάλληλο τόπο για ένα διεθνές φεστιβάλ που τα θέλει και τα έχει όλα: τις εκθέσεις του, τα ψώνια του, τα μπαράκια του, τις τοπικές σπεσιαλιτέ του…















Είναι δύσκολο να περιγράψω την ατμόσφαιρα του φεστιβάλ. Πριν πάω πέρυσι, νόμιζα ότι θα έβλεπα μια έκθεση κι αυτό θα ήταν όλο. Αυτό που γίνεται εκεί όμως, ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Η Angoulême είναι μια πόλη που για 4 μέρες ζει σε έντονους ρυθμούς. Όλη η πόλη μετατρέπεται σε μια απέραντη έκθεση κόμικς. Γίνεται το βασίλειο που ιδανικά μπορούν να περιπλανιώνται αγαπημένοι ήρωες. Ακόμα και τα συμβατικά καταστήματα, αυτά που πουλάνε ρούχα ή καλλυντικά ας πούμε, χορεύουν στους ρυθμούς του φεστιβάλ. Βλέπεις γνωστή εταιρεία ρολογιών να κυκλοφορεί συλλεκτικό μοντέλο με τον Κόρτο Μαλτέζε. Βλέπεις γνωστό ανδρικό άρωμα να έχει στο μπουκάλι του ένα καρτούν.
Ο κόσμος στους δρόμους κυκλοφορεί με σακκούλες μεταφέροντας με περηφάνεια τα καινούργια του τρόπαια. Τα μεγάλα περίπτερα με τους εκδότες έχουν την τιμητική τους. Νέες εκδόσεις, αλλά και παλιότερες, συλλεκτικές, αναμνηστικά δωράκια, κατάλογοι και σελιδοδείκτες, εφημεριδάκια και ό, τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς σε έντυπη μορφή. Χέρια να’ χεις να σηκώνεις και ν’ αντέχεις το βάρος!


Οι κομίστες στην Angoulême έχουν επίσης την τιμητική τους. Είναι δική τους αυτή η γιορτή κι εμείς οι καλεσμένοι τους. Οι πιο ανθεκτικοί στεκόμαστε στις ατέλειωτες ουρές για αυτόγραφα! Κυριολεκτώ! Στα συμβατικά βιβλία είθισται ο συγγραφέας να υπογράφει. Στα κόμικς, οι δημιουργοί ζωγραφίζουν. Και πιστέψτε με, πώς ν΄ αντισταθεί κανείς στον πειρασμό να έχει κάτι αυθεντικό και ζωγραφισμένο μόνο για κείνον απ’ τον Manara ή τον Munoz;(!)
Εντάξει, για τους συγκεκριμένους δεν στηθήκαμε γιατί μάλλον οι ουρές θα είχαν σχηματιστεί απ’ το προηγούμενο βράδυ, αλλά είναι σίγουρο ότι και τα δικά μας υπογεγραμμένα άξιζαν τον κόπο, τόνωσαν τη ματαιοδοξία μας και ανήκουν βεβαίως στη σπάνια σειρά των συλλεκτικών!

Φέτος τα τιμώμενα πρόσωπα ήταν οι περυσινοί νικητές-έτσι γίνεται άλλωστε πάντα-.
Οι Dupuy & Berberian είναι ένα χαρισματικό δίδυμο που εδώ και είκοσι χρόνια φτιάχνει διαμαντάκια, όπως την Henriette ένα προεφηβάκι με τεράστια γυαλιά που για να επιβιώσει στον σκληρό κόσμο των επηρμένων συμμαθητριών της, έχει πλάσει στη φαντασία της ένα παράλληλο σύμπαν ή τον Monsieur Jean, ένα ψηλόλιγνο 30+ που με χιούμορ και τρυφερότητα οι δημιουργοί μας αφηγούνται τη ζωή του απ' την ανέμελη εργένικη φάση στις υποχρεώσεις ενός παντρεμένου με παιδιά ή τον δείχνουν στο εργασιακό του περιβάλλον.


Η έκθεση που είχε στηθεί προς τιμήν τους στο CIBDI (το μουσείο των κόμικς), ήταν παραπάνω από εντυπωσιακή. Μια σειρά κατασκευών, κάτι σαν μακέτες με μηχανές και γρανάζια, αποσπάσματα από τις δημιουργίες τους, ο θαυμαστός κόσμος των ηρώων τους.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει επίσης να αποδώσω στην έκθεση των Φλαμανδών δημιουργών που παρουσίασαν πολύ εντυπωσιακά εκθέματα και με άποψη και χιούμορ.

Στα άλλα συν του φεστιβάλ: ο ροκάς Lucien, οι Boule & Bill που γιόρτασαν τα 50 χρόνια τους, τα καταπληκτικά manga του Hiroshi Hirata που ειδικεύεται στους Σαμουράι (και μάλιστα ήταν κι ο ίδιος εκεί με την παραδοσιακή στολή του), η αναδρομική έκθεση- αφιέρωμα στον μεγάλο Ιάπωνα Shigeru Mizuki με τα yokai της γιαπωνέζικης παράδοσης.
Στα μείον: κάποια οργανωτικά θέματα που όμως σε τόσο μεγάλες διοργανώσεις είναι ίσως φυσικό να «ξεφεύγουν της προσοχής».

Για μια ακόμα φορά, χάρμα οφθαλμών οι ζωγραφιές παντού στους δρόμους και στα πεζοδρόμια και το πολύχρωμο πλήθος κάθε ηλικίας. Είναι συγκινητικό να βλέπεις ακόμα και ηλικιωμένους να έχουν ψωνίσει κόμικς χωρίς αναγκαστικά να σέρνουν κάποιο εγγονάκι από δίπλα.Τα μπαρ και τα εστιατόρια έσφυζαν από κόσμο και χαίρομαι πολύ που καθίσαμε στο «Bar Havana café» που είχε εξαιρετική μουσική και ωραία ποτάκια!

Για να συλλάβει κανείς αυτό που γίνεται στην Angoulême κάθε χρόνο, πρέπει να μπει και σε μια εκκλησία. Ναι, δεν αστειεύομαι. Στον επιβλητικό καθεδρικό της πόλης φιλοξενείται έκθεση κόμικς θρησκευτικού περιεχομένου! Η εκκλησία είναι διακοσμημένη ανάλογα!

Δεν τολμάω να σκεφτώ πώς θα αντιδρούσαν εδώ κάποιοι πορωμένοι αν ορθόδοξη εκκλησία φιλοξενούσε μια ανάλογη έκθεση. Θα μας έστελνε όλους στην πυρά μάλλον…


Όσο για τα σχετικά της διαμονής μας και τα άλλα αξιοθέατα πέραν του φεστιβάλ, αυτή τη φορά μείναμε στο χωριό κυριολεκτικά. Το χωριό είναι το Aubeterre sur Drone και το είχαμε βάλει στο μάτι από πέρυσι. Είναι ένα μικρούλι χωριό, έρημο τον χειμώνα, με έντονη κίνηση το καλοκαίρι- όπως μαρτυρούν οι φωτογραφίες. Το γωνιακό πανδοχείο Hôtel de France διοικείται από ένα ζευγάρι Ολλανδών και αποτελεί το ζωντανό κύτταρο του χωριού. Το πρωί λειτουργεί ως το κεντρικό καφενείο, στη συνέχεια γίνεται εστιατόριο, πιο μετά μπαρ κόκ. Εντωμεταξύ, τα γύρω μαγαζιά έχουν αναρτημένες επιγραφές που είτε λένε ότι θα ανοίξουν 1η Απριλίου, είτε δίνουν το τηλέφωνο τους για ώρα ανάγκης.
Επίσης ανοιχτά ήταν το κρεοπωλείο και ο φούρνος οπότε το κρεατάκι μας και τα κρουασάν μας ήταν φρεσκότατα!
Μια που θίγω το θέμα του φαγητού, το μικρό χωριάτικο πανδοχείο ήταν ένας μικρός γκουρμέ παράδεισος. Ό, τι φάγαμε ήταν καλομαγειρεμένο και συνήθως τρώγαμε με το απόλυτο τελετουργικό απεριτίφ, δείπνο με ορντέβρ, κυρίως, γλυκό ή τυρί, καφέ, λικέρ…

Βεβαίως επισκεφτήκαμε και πάλι το Cognac και πειστήκαμε ότι την επόμενη φορά πρέπει να πάμε άνοιξη για να επιδοθούμε και σε δοκιμές του εν λόγω ποτού και σε βόλτες στο ποτάμι με τα πλοιαράκια.

Το εντελώς καινούργιο στοιχείο αυτήν τη φορά ήταν η όμορφη πόλη Périgueux ή αλλιώς η πατρίδα του foie gras που επισκεφτήκαμε ένα απόγευμα και πολύ τη χαρήκαμε. Καθαρή, με γραφικά δρομάκια, πεζόδρομους, ωραία μαγαζιά, έμφαση στις σοκολατερί και στις fromageries (ελληνιστί τυράδικα), άφθονα ιταλικά προϊόντα γαστρονομίας και εκλεκτικές αρχιτεκτονικές συγγένειες με την Τοσκάνη της Ιταλίας που ακόμα δεν έχω ερευνήσει πώς και γιατί. Εκεί λοιπόν, πλάι σ’ όλα τα εκλεκτά εδέσματα, ανακαλύψαμε και μια πινακίδα με ούζο, φέτα και ελιές. Ο κύριος που διατηρεί το ελληνικό μπακάλικο, είναι Έλληνας εκ Τυρνάβου παντρεμένος με Γαλλίδα και εγκατεστημένος χρόνια εκεί. Τελικά, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, από κάτω θα μας βρεις…

Άντε και του χρόνου!
(Μόνη μου εύχομαι- Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει)

UPDATE
Και για τις λογοτεχνικές και κομιστικές γενικότερα αναζητήσεις μας, ρίξτε μια ματιά εδώ.

«Χώρος Ιστορικής Μνήμης 1941-1944»

Το 1934 η Εθνική Ασφαλιστική κατεδάφισε την οικία Rossels στην οποία στέγαζε από το 1894 τα γραφεία της και στη θέση της ανέγειρε ένα νέο πολυτελές κτίριο όπου προοριζόταν για τη στέγαση της εταιρείας. Στο κτίριο αυτό σε σχέδια των αρχιτεκτόνων Κριεζή και Μεταξά, είχαν προβλεφθεί και αντιαεροπορικά καταφύγια στο υπόγειο.

Λίγες μέρες μετά την ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας, η Κυβέρνηση επέταξε ένα μεγάλο μέρος του κτιρίου που από το 1938 στέγαζε την Εθνική Ασφαλιστική για να τοποθετήσει κρατικές υπηρεσίες. Στις 27 Απριλίου του 1941, μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα και μέσα σε μια εβδομάδα οι κατοχικές δυνάμεις επέταξαν όλο το κτίριο.

Τα υπόγεια μετατράπηκαν σε κρατητήριο της Γερμανικής Komandatur.

Η Εθνική Ασφαλιστική αναστύλωσε και συντήρησε αυτούς τους χώρους το 1991 με την ευκαιρία της επετείου των 100 της χρόνων. Από τότε ο χώρος φέρει το όνομα «Χώρος Ιστορικής Μνήμης 1941-1944» και κηρύχθηκε ιστορικό, διατηρητέο μνημείο.

Από τον Μάρτιο του 2008, ο χώρος είναι ανοιχτός στο κοινό, ενώ κατά διαστήματα φιλοξενεί εκδηλώσεις ή θεατρικές παραστάσεις.

Νομίζω ότι οι εικόνες που ακολουθούν μιλούν καλύτερα από μόνες τους

BENE(LUX)

Κρατάω συνήθως ημερολόγιο απ’ τα ταξείδια μου. Δεν είναι κάτι που το έκανα πάντα. Παλιά, κράταγα αποκόμματα, εισιτήρια, καρτ ποστάλ. Το υλικό περιορίστηκε με τα χρόνια- δεν εξαλείφθηκε ωστόσο εντελώς-. Ας πούμε, αποφάσισα κάποια στιγμή, ότι αφού δεν ζω στο τεράστιο σπίτι με τη σοφίτα, ούτε εγώ, ούτε κάποιος απόγονος μου θ’ ανοίξει ποτέ το παλιό κουτί από μπισκότα για να δει πόσο έκανε το εισιτήριο το 2008 ή πώς ήταν τα γαλλικά φράγκα πριν την εξαφάνιση τους απ’ τα ευρώ.
Το ημερολόγιο είναι πιο πολύτιμο. Συμπυκνώνει, εξαφανίζει τα ασήμαντα, επικεντρώνεται στα σημαντικά, φυλακίζει αναμνήσεις, προδίδει συναισθήματα, αποκαλύπτει…
Στο ταξείδι της περασμένης εβδομάδας, το ημερολόγιο άρχισε να καταγράφει τις πρώτες εντυπώσεις του απ’ την καρδιά της Ευρώπης, απ’ τις Βρυξέλλες.

Οι Βρυξέλλες μυρίζουν σοκολάτα και τηγανιτές πατάτες. Υπάρχει μια καντίνα σε μια πλατεία που τώρα πια κάνει μεγάλες μπίζνες. Πως εμείς αγοράζουμε κάστανα στον δρόμο; Ε, οι Βέλγοι αγοράζουν χωνάκι με πατάτες.
Λίγο πιο πέρα, σε άλλη γειτονιά, δεν χορταίνει το μάτι απ’ τη σοκολάτα. Βλέπω πρώτα τον γνωστό Leonidas, αλλά ακολουθούν πιο τρανταχτές υπογραφές παρακάτω, Godiva, Neuhaus. Καλά, όταν φτάνω μπροστά στον Marcollini, μένω με το στόμα ανοιχτό. Το μαγαζί θυμίζει ακριβό κοσμηματοπωλείο. Τα σοκολατάκια μοιάζουν με πολύτιμα κοσμήματα. Σχεδόν λυπάσαι στην ιδέα ότι θα τα φας – αν μπορέσεις βέβαια να τα πληρώσεις, γιατί είναι απλησίαστα..

Η περιοχή του Sablon είναι το βρυξελλιώτικο Κολωνάκι, όπως μας εξηγούν οι φίλοι μας που είναι τέλειοι ξεναγοί και άψογοι οικοδεσπότες (Σλουρπ).
Το Sablon είναι παλιά γειτονιά με ωραία σπίτια , αρκετές αντικερί και χαριτωμένα εστιατόρια, καφέ και μπαράκια. Περπατώντας στην περιοχή, βλέπουμε και απομεινάρια απ’ τα τείχη της παλιάς πόλης.

Πίνουμε ποτάκι στο φοβερό «Goupil Le Fol»που μοιάζει με σκηνικό θεάτρου. Έχει μέσα διάφορους πίνακες, αφίσσες , κάδρα, μέχρι και μια εικόνα της Παναγίας πιάνει το μάτι μου. Επιπλέον, το μαγαζάκι είναι και φιλικό προς τους καπνιστές, κι επιτρέπει να γευτεί κανείς τα θαυμάσια λικεράκια που διαθέτει μαζί με το τσιγαράκι του!
Αφήνω δε το ότι έχει και μια αλεπού απέναντι μου. Βαλσαμωμένη μεν, αλλά αλεπού!

Οι Βρυξέλλες έχουν μια απ’ τις ομορφότερες πλατείες του κόσμου – σύμφωνα με τον Victor Hugo-! Και για να το έχει πει ο Hugo, κάτι ξέρει…
Πράγματι, η Grand Place είναι μια πολύ όμορφη πλατεία και σημείο αναφοράς για όσους έχουν βρεθεί στη Βελγική πρωτεύουσα έστω και στα βιαστικά, για επαγγελματικούς λόγους . Δεσπόζουν το Δημαρχείο και το Σπίτι του Βασιλιά (Maison du Roi) που σήμερα στεγάζει το Μουσείο της Πόλης. ή τα άλλως επονομαζόμενα και κτίρια σαντιγύ που λέει και μια ψυχή. Γύρω απ’ την πλατεία, βλέπουμε και τα πανταχού παρόντα πια μαγαζιά με σουβενίρ. Υπ’ αριθμόν ένα σουβενίρ, το Manneken Pis, ή αλλιώς το αγόρι που κάνει πιπί. Υπάρχουν διάφοροι θρύλλοι σχετικά με το πώς το μικρό αγόρι που απεικονίζεται σε μια προσωπική στιγμή κατάφερε να γίνει το έμβλημα της πόλης . Η επικρατέστερη εκδοχή τοποθετείται αρκετούς αιώνες πριν ανάμεσα σε μια μάχη Βέλγων και Ολλανδών. Ένα μικρό αγόρι βγήκε προς νερού του (sic) στο μαύρο σκοτάδι και λόγω ομίχλης, βρέθηκε κατά λάθος στο στρατόπεδο του εχθρού. Ο εχθρός αντιλήφθηκε την παρουσία του και θεώρησε ότι οι αντίπαλοι είναι τόσο καλά προετοιμασμένοι για την αυριανή μάχη που δεν διστάζουν να στείλουν κι ένα παιδί απέναντι για να δείξουν πόσο πολύ δεν φοβούνται. Το ηθικό πέφτει και χάνουν στη μάχη. Οι Βέλγοι κερδίζουν και η συνέχεια έγινε μπρούτζινο αγαλματάκι σ’ ένα στενό κοντά στην Grand Place. Οι τουρίστες το αναζητάνε μανιωδώς να το φωτογραφίζουν και προφανώς απογοητεύονται από το μικρό του μέγεθος όταν το αντικρίζουν από κοντά.
Πρέπει επίσης να σας πω ότι εκεί κοντά είδαμε και κοριτσάκι –άγαλμα που κάνει πιπί (δεν υπάρχει σχετική ιστορία γι’ αυτό), αλλά και σκυλί που κάνει πιπί! Αυτό το τελευταίο δεν το είδαμε, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι δεν είναι urban legend…

Από φαγητό, γευτήκαμε παραδοσιακά πράγματα στο Le petit Choux de Bruxelles: Βέλγικη ψαρόσουπα (μιαμ!) από τον πιο καλτ ιδιοκτήτη που έχω δει: ο τύπος φόραγε γυαλιά μυωπίας και πρεσβυωπίας, το ένα ζευγάρι πάνω στο άλλο και μας έκανε και χειροφίλημα στο τέλος! Επίσης, τέλειο φαγάκι δοκιμάσαμε στο Chez Jeannine που έχει απέξω ως έμβλημα μια χαριτωμένη αγελάδα.. Δοκιμάσαμε τις περίφημες βελγικές Carbobades (κρεατομπουκιές θα λέγαμε) και γευτήκαμε και την εμπειρία περιμένω να ψηθεί το φαί μου για να φάω, παρόλο που πεινάω πολύ κι όλοι γύρω μου τρώνε… Μιλάω για μένα κι άλλον ένα φίλο απ’ την παρέα που τολμήσαμε και πήραμε fondue bourguignon και ψήναμε με τις ώρες…(πάντως άξιζε τελικά τον κόπο)!
Στις Βρυξέλλες, σου φέρνουνε πατάτες τηγανιτές στο τραπέζι, είτε τις παραγγείλεις, είτε όχι. Είναι κάτι σαν ψωμί. Μάλιστα, αν τελειώσουν, σου τις ανανεώνουν κιόλας!
Α, μην ξεχάσω να αναφέρω ότι οι Βρυξέλλες είναι ο παράδεισος της μπύρας. Δεν γράφω όμως περισσότερα, γιατί δεν είμαι ειδήμων...

Βεβαίως, υπάρχουν κι άλλα πράγματα που είδαμε στη βελγική πρωτεύουσα, όπως το περίφημο Μουσείο κινουμένων σχεδίων, που κάνει μια εντυπωσιακή αναδρομή στην ιστορία του βελγικού κόμικ και στους βασικούς εκπροσώπους.

Το κτίριο είναι ένα εντυπωσιακό δείγμα Art Nouveau και παρόλη την ταλαιπωρία μας για να το βρούμε- σε μια μέρα που έκανε και τσουχτερό κρύο- η εμπειρία άξιζε τον κόπο!

Είδαμε και θεατράκι στις Βρυξέλλες, αλλά γι’ αυτό έχω γράψει εδώ.

Μάθαμε ότι έχει πολλά εκπληκτικά μουσεία, το Καλών Τεχνών με πίνακες Φλαμανδών μεταξύ άλλων, ένα μουσείο με μουσικά όργανα, ένα άλλο με αντίκες αυτοκίνητα. Ίσως σε μια άλλη επίσκεψη προλάβουμε να τα δούμε κι αυτά.
Θα ήθελα επίσης να περπατήσω κάποια στιγμή κοντά στο παλάτι και στην Αψίδα που φτιάχτηκε κατά τα πρότυπα της Αψίδας του Θριάμβου στο Παρίσι. Υποθέτω, ότι την Άνοιξη, με καλό καιρό, θα είναι όμορφος ένας περίπατος εκεί. Αλλά, είπαμε, οψόμεθα!

Βεβαίως, δεν περιοριστήκαμε στην πρωτεύουσα, διότι είμαστε εκδρομικοί τύποι...Έτσι λοιπόν, πήραμε το ωραίο βελγικό τραινάκι και σε 1 ώρα φτάσαμε στην παραμυθένια Brugges.

Η Brugges είναι πράγματι τόσο όμορφη όσο και στην ταινία (σ.σ «Αποστολή στην Μπριζ»)που οι περισσότεροι είδαν το καλοκαίρι που μας πέρασε. Είναι βέβαια εξαιρετικά τουριστική, αλλά για καλή μας τύχη, αυτό συμβαίνει κατά κύριο λόγο το καλοκαίρι που οι δρόμοι και οι πλατείες σφύζουν από ζωή. Τώρα, τον χειμώνα επικρατούσε ησυχία. Πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά. Στα τουριστικά , επικρατούσαν οι δαντέλες και τα γνωστά σουβενίρ που ανά την υφήλιο είναι ίδια με διαφορά μόνο στο όνομα της πόλης στην οποία πωλούνται.
Καθίσαμε σ’ ένα καφέ πολύ χαριτωμένο και σικ και δοκιμάσαμε για μια ακόμα φορά την εμπειρία του τι σημαίνει να σου προσφέρουν έναν καφέ με 2 γλυκάκια συνοδευτικά παρακαλώ στην τιμή των 2,20 €…
Η Brugges είναι γεμάτη κανάλια και ωραία σπίτια. Το νερό είναι το κυρίαρχο στοιχείο της πόλης, όπως άλλωστε και στην ευρύτερη περιοχή της Φλάνδρας. Σε μια μεριά, στις όχθες ενός ποταμού, οι κύκνοι τρώνε σοκολάτα. Γέννημα θρέμμα της περιοχής γαρ.
Η Brugges είναι γνωστή ως η Βενετία του Βορρά. Το 2000 μάλιστα η Ουνέσκο χαρακτήρισε το ιστορικό της κέντρο, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς..

Η Gent (Γάνδη) απέχει μισή ώρα από την Brugges, άρα στα μέσα της διαδρομής Βρυξέλλες- Brugges. Η Gent είναι φοιτητούπολη και αριθμεί 42.000 φοιτητές (αριθμός συνεχώς αυξανόμενος) και άλλα τόσα ποδήλατα απ’ ό, τι προσέξαμε στο πάρκινγκ έξω απ’ τον σταθμό. Το ιστορικό της κέντρο, καθαρό αντιπροσωπευτικό δείγμα μεσαιωνικού Φλαμναδικού πλούτου, έχει έντονα μπαρόκ στοιχεία και έχει κι εκεί πλήθος καναλιών και νερών που προσφέρονται για ρομαντικούς περιπάτους, αλλά κι ένα σημαντικό λιμάνι κατάλληλο για εμπορικούς σκοπούς. Η Gent έχει κάτι το μυστηριακό. Υπήρξε γενέτειρα του Maurice Maeterlinck του θεατρικού συγγραφέα (Νόμπελ Λογοτενίας 1911) ο οποίος πολύ γοητευόταν απ’ το μυστήριο των νερών που τα χρησιμοποιεί με συμβολικό τρόπο στο έργο του. Φεύγοντας, την τιμήσαμε δοκιμάζοντας τη γλυκιά σπεσιαλιτέ των Βέλγων, βάφλα πασπαλισμένη με ζάχαρη (μιαμ!)

Λένε, ότι την άνοιξη η Gent είναι χάρμα οφθαλμών και για έναν ακόμη λόγο, τα πολλά λουλούδια της.

Πάντως, τόσο η Brugges, όσο και η Gent, αλλά και όλη η περιοχή της Φλάνδρας μαρτυρούν σημάδια πλούτου απ’ το εμπόριο που ανθούσε άλλοτε κι αυτά τα σημάδια είναι που διακρίνει κανείς στα επιβλητικά κτίσματα, αλλά και στον γενικότερο «αέρα» της εκάστοτε πόλης.
Το Βέλγιο είναι σε προνομιακό σημείο και οι κάτοικοι του θα πρέπει να αισθάνονται πολύ ωραία που σε μια ώρα μπορούν να περάσουν στη γειτονική Ολλανδία.

Επισκεφθήκαμε την Delft, παλιά πρωτεύουσα της Ολλανδίας. Η Delft υπήρξε πολύ πλούσια πόλη τον Μεσαίωνα. Καταρχήν, γύρω στα μέσα του 17ου αιώνα λειτουργούσαν σχεδόν 32 εργοστάσια κεραμικής με σημαντικές εξαγωγές ανά τον κόσμο και ιδιαίτερες εμπορικές σχέσεις με την Κίνα. Εμπνεύστηκαν μάλιστα από τις κινεζικές πορσελάνες και δημιούργησαν τις χαρακτηριστικές άσπρες και μπλε δικές τους. Σήμερα λειτουργεί μια μόνο μονάδα, η Royal Delft.
Ας σημειωθεί ότι τα κεραμικά ήταν το βασικό εξαγώγιμο προιόν για πάνω από 400 χρόνια.
Η Delft όμως είναι διάσημη και για έναν λόγο ακόμη: εκεί γεννήθηκε, έζησε και δημιούργησε ο Vermeer. Εκεί ζωγράφισε το αγαπημένο μου «Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι». Αν έχετε δει την ταινία, θα πάρετε μια μικρή γεύση από την πόλη πάντως. Ο Vermeer είναι θαμμένος στην Παλιά εκκλησία Old Church ή Oude Kerk).
Το αξιοσημείωτο μάλιστα σ’ αυτήν την εκκλησία είναι η κλίση του πύργου της λόγω της σαθρότητας του εδάφους.
Η Delft προσφέρεται επίσης για περιπάτους στα κανάλια και τους πεζόδρομους. Τα σπίτια δεξιά κι αριστερά των καναλιών είναι παραδοσιακής ολλανδικής αρχιτεκτονικής, στενόμακρα και δηλωτικά της οικονομικής κατάστασης που είχε η οικογένεια που ζούσε σ’ αυτά. Μάλιστα, δεν έχουν παντζούρια και κουρτίνες, απόρροια της προτεσταντικής παράδοσης που θέλει τους πιστούς να είναι ορατοί απ’ τους περαστικούς ακόμα και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, μια και δεν έχουν να κρύψουν τίποτα…

Ήπιαμε καφέ και φάγαμε για μεσημέρι σ’ ένα πολύ ατμοσφαιρικό εστιατόριο που μάλιστα είναι απ’ τα πιο παλιά της πόλης και στην είσοδό του έχει μια τεράστια ξύλινη ζυγαριά, ως έκθεμα πια. Αυτή η ζυγαριά, ήταν και η μοναδική της πόλης και παλιά την χρησιμοποιούσαν για να ζυγίσουν και να κοστολογούν τα εμπορεύματα.
Το μαγαζάκι λοιπόν αυτό, είχε νοστιμότατες σουπίτσες, αλλά κακό σέρβις. Η αλήθεια είναι ότι ήταν γεμάτο κόσμο (Κυριακή μεσημέρι γαρ), και το προσωπικό δεν επαρκούσε. Παρόλα αυτά, μας διασκέδασε αρκετά ένα γκρουπάκι που έπαιζε ζωντανά, γνωστά τραγούδια και η τραγουδίστρια είχε ωραία φωνή.

Με την απογευματινή βόλτα στο γειτονικό Rotterdam συνεχίστηκε η επίσκεψη στην Ολλανδία. Είδαμε ένα μέρος του τεράστιου λιμανιού (νομίζω 2ο στον κόσμο) πριν μπούμε στην πόλη, για να διαπιστώσουμε ότι όντως είμαστε στις Κάτω Χώρες. Υπάρχουν σημεία όπου φαίνεται ξεκάθαρα ότι η στάθμη του νερού είναι πιο ψηλά απ’ αυτήν της γης. Εντυπωσιακό!
Το Rotterdam είναι μια εντελώς μοντέρνα πόλη. Αυτό οφείλεται στο ότι βομβαρδίστηκε στον Β’ Παγκόσμιο και ισοπεδώθηκε. Αυτό έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς αρχιτέκτονες να πειραματιστούν κι έτσι το αποτέλεσμα είναι ένα σύνολο ετερόκλιτων μεν κτιρίων, μοντέρνων δε, οπότε η γενική εικόνα δεν ενοχλεί. Βέβαια, το είδαμε αφού είχε σκοτεινιάσει κι ως γνωστόν, το σκοτάδι καλύπτει τις ασχήμιες (ζωντανό παράδειγμα η Αθήνα), αλλά και πάλι, νομίζω ότι πήραμε μια γεύση.
Μου άρεσαν ιδιαίτερα τα σπιτάκια σε σχήμα κύβου που μοιάζουν σαν ψεύτικα, αλλά κατοικούνται. Αναρωτηθήκαμε βέβαια όλοι πώς είναι να μένεις σ’ ένα τέτοιο σπίτι!
Τιμήσαμε τις φημισμένες μηλόπιτα και λεμονόπιτα του γνωστού καφέ Dudoc- μην γίνω κουραστική κι επαναλάβω ότι κι εκεί ο καφές δεν ξεπέρναγε τα 2, 2,5 ευρώ- είδαμε και τον γλυκύτατο Τάσο κι επιστρέψαμε πανευτυχείς και χορτάτοι στο αγαπημένο Βρυξελλοχώρι.

Οι φωτογραφίες απ' το Rotterdam βγήκαν σκοτεινές, αλλά αν μπείτε εδώ, κάτι θα δείτε απ' την πόλη.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
TO BE CONTINUED

Ταξείδια

Μ' αρέσει να ταξειδεύω. Νιώθω σαν να μαθαίνω. Όχι σαν! Μαθαίνω.

Θέλω να δω όσο πιο πολλά μέρη μπορώ. Να προλάβω. Νομίζω ότι είναι ένας τρόπος να ξορκίσω τον χρόνο. Και τον άλλο, τον θάνατο...
Τουλάχιστον, λέω στον εαυτό μου, ξέρω πως θα έχω προσπαθήσει να χορτάσω όσο μπορώ περισσότερο, να ζήσω όσο μπορώ πιο πολύ. Θα έχω δει πως ζούνε οι άλλοι, πού ζούνε, τι τρώνε, πώς βλέπουν τη μέρα να ξημερώνει, πώς είναι το φεγγάρι στον ουρανό τους.
Θα είναι ίσως λιγότερο οδυνηρή η Ιθάκη έτσι. Ελπίζω!