Φύγε συ 2009, έλα συ 2010

Αυτέ τις μέρες που είμαι άρρωστη (με φαρυγγίτιδα παρακαλώ κι όχι με Η1Ν1), γυρνάω στο σπίτι από κρεββάτι σε καναπέ και τούμπαλιν. Στράφι πήγαν όλα τα σχέδια μου για βόλτες και καφέδες με φίλους. Από την Κυριακή που μας πέρασε, είμαι κλεισμένη στους 4 τοίχους.
Ξέρω ότι είμαι γκαντέμω ν' αρρωστήσω τέτοιες μέρες, αλλά η φαρυγγίτης δεν με ρώτησε...

Για να περάσω τις ατέλειωτες ώρες μου εκτός από σούπες και τσάγια, έχω δει μερικά DVD, έχω διαβάσει 3 βιβλία, έχω ανεβάσει 3 ποστάκια σε 1, 5 μέρα στο έτερον βλόγιον, το θεατρικό και έχω κάνει και πολύ ζάπινγκ στην ανόητη ελληνική τηλεόραση.

Το είχα λοιπόν υποψιαστεί, αλλά δεν το είχα δει με τα ίδια μου τα μάτια: απ' το πρωί ως το απόγευμα που αρχίζουν οι ελληνικές σαπουνόπερες, ένα τεράστιο πάνελ περιφέρεται από κανάλι σε κανάλι με μόνη αλλαγή το κιτς πάντα σκηνικό, την ξανθιά πάντα παρουσιάστρια και τους πανελίστες(πληρώνονται αλήθεια αυτοί;). Το μόνο σταθερό σ' όλο αυτό το αποτυχημένο και θλιβερό καρναβάλι είναι η σταθερή θεματολογία. 2-3 θέματα που "παίζουν" μέχρι να τα εμπεδώσουμε. Αν δε, είναι κανάς γάμος, τότε επισκιάζει όλα τα υπόλοιπα και μαθαίνουμε τα πάντα, ακόμα και τι εσώρουχα φοράει η νύφη!

Το τελευταίο μαργαριτάρι πάντως που αλίευσα και σας το παραδίδω μέρες που είναι για ν' αλλάξουμε και λαμπερά και με πολυτέλεια (ένεκα η πολύτιμος πέτρα) τη χρονιά, είναι το επίθετο "ιριδίζων-ιριδίζουσα-ιριδίζον".

Η ιστορία έχει ως εξής: μακιγιέρ φιλοξενείται σε πρωινάδικο για να δείξει το μακιγιάζ του ρεβεγιόν. Βάφει την παρουσιάστρια και συγχρόνως μας εξηγεί για την "ιριδίζον" σκιά, το "ιριδέ" χρώμα, τα "ιριδίζον" προϊόντα που κυκλοφορούν κόκ.
Χωρίς περαιτέρω σχόλια,

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕ Ο,ΤΙ ΕΠΙΘΥΜΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ

ΥΓ: θα μπορούσα να αποκαθηλώσω εντελώς τα Χριστούγεννα κι όλη την εορταστική ατμόσφαιρα, αλλά δεν το κάνω μέρες που είναι!

Της φυλακής οι κούκλες!

Πρωτοδιάβασα στην εφημερίδα πριν από 15 μέρες γι’ αυτό το ιδιότυπο Bazaar- Έκθεση και μου κίνησε το ενδιαφέρον. Είναι απ’ τη μια, η επιθυμία μου να ψωνίσω φέτος κατά κύριο λόγο από bazaar που ξέρω ότι τα έσοδα πάνε για καλό σκοπό κι απ’ την άλλη το συγκεκριμένο έχει κι άλλες διαστάσεις. Τον τρίτο λόγο τον έμαθα όταν επισκέφτηκα τις κούκλες κι έχει να κάνει με τον μαγικό κόσμο του κουκλοθέατρου! Μου έφερε μνήμες της παιδικής μου ηλικίας που ο μπαμπάς μας πήγαινε να δούμε Μπαρμπαμυτούση, Κλούβιο και Σουβλίτσα!

Το Εργαστήρι Μαιρηβή λειτουργεί εδώ και 11 χρόνια σ’ ένα παλιό ανακαινισμένο σπίτι με πανέμορφη αυλή στην οδό Δεληγιώργη στο Μεταξουργείο κι έχει ως στόχο τη διάδοση του κουκλοθέατρου καθώς και την υποστήριξη εκαπιδευτικών, επιμορφωτικών και καλλιτεχνικών προγραμμάτων. Έτσι, όχι μόνο λειτουργεί ως μόνιμος χώρος έκθεσης θεατρικής κούκλας (μαριονέτας, γαντόκουκλας, πάνινης, μάσκας κόκ), αλλά κατά την επίσκεψη του εκεί κάποιος μπορεί να ξεναγηθεί στον εργαστηριακό χώρο όπου έρχεται σε επαφή με τα υλικά, τα εργαλεία και τα μικρά μυστικά κατασκευής μιας θεατρικής κούκλας. Βεβαίως, παρουσιάζονται συχνά και παραστάσεις κουκλοθέατρου που μπορεί να τις παρακολουθήσει ένα παιδί 5 χρονών αλλά κι ένας ενήλικας με ψυχή παιδιού!

Το Εργαστήρι Μαιρηβή είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας δύο γυναικών με ιδιαίτερη καλλιτεχνική φλέβα, παρόλο που οι σπουδές τους δεν είχαν σχέση με τον συγκεκριμένο χώρο. Η Μαιρηβή Γεωργιάδου και η Εύα Χειλαδάκη αγαπούν με πάθος αυτό που κάνουν και φροντίζουν να το μεταδώσουν και στους επισκέπτες τους.

Η Εύα Χειλαδάκη μαζεύει κουρελάκια, μαλλιά πλεκτικής, χάντρες, υφάσματα και πηγαίνει μαζί με τα ψαλίδια της δυο ώρες την εβδομάδα επί 10 χρόνια στις φυλακές προκειμένου να συντονίσει το μάθημα κατασκευής κούκλας δίνοντας έτσι μια δημιουργική διέξοδο σ’ αυτές τις γυναίκες.

Πρόκειται λοιπόν για χειροποίητες κούκλες που φτιάχνουν φυλακισμένες γυναίκες των φυλακών Θήβας και τα έσοδα από την πώληση τους θα κατατεθούν στον λογαρισμό της κάθε κρατούμενης χωριστά. Το bazaar φιλοξενείται από τις 18 έως και τις 21 Δεκεμβρίου στο Εργαστήρι Μαιρηβή.

Φέτος, είναι η 6^η φορά που το Εργαστήρι Μαιιρηβή διοργανώνει το εν λόγω bazaar. Αξίζει να σας πω ότι η κάθε κρατούμενη φτιάχνει διαφορετικές κούκλες ανάλογα με τον τόπο καταγωγής της ή την ψυχολογική της κατάσταση. Μια τσιγγάνα ας πούμε φτιάχνει κούκλες με φανταχτερά ρούχα, μια Βουλγάρα δίνει έμφαση στην τοπική ενδυμασία της πατρίδας της ενώ μια απεργός πείνας θα φτιάξει λιπόσαρκες κούκλες με μίζερα ρουχαλάκια...

Εκτός από κούκλες, οι γυναίκες της φυλακής έχουν κατασκευάσει υπέροχα μικρά κομμάτια υφάσματος με φιγούρες ή παραστάσεις που επίσης προέρχονται από ύφασμα και τα έχει ενώσει σε πολύ πρωτότυπα patchworks η Εύα Χειλαδάκη.

Στις φωτογραφίες μπορείτε να περιπλανηθείτε στο Εργαστήρι και στις κούκλες, ενώ στην τελευταία φωτογραφία βλέπετε τις 3 κουκλίτσες που αγόρασα σήμερα το απόγευμα. Ναι, καλά είδατε, η μεσαία είναι κούκλα –γοργόνα!

Καλά, υγιή, ειρηνικά κι αγαπημένα Χριστούγεννα σε όλους!

Δρόμοι Ζωής: Χριστουγεννιάτικο bazaar

Ψάχνω να βρω κάτι πρωτότυπο για να σας πω να έρθετε Σαββατοκύριακο 12 και 13 Δεκέμβρη στο ετήσιο χριστουγεννιάτικο bazaar των Δρόμων Ζωής και δεν βρίσκω…
Το Bazaar δεν χρειάζεται εντυπωσιακά λόγια. Χρειάζεται πράξεις αγάπης κι αυτό είναι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό.
Γι’ αυτό,

Ελάτε να δείτε πώς πραγματοποιείται κάθε χρόνο το θαύμα των Χριστουγέννων για τα παιδιά στο Γκάζι από μια παρέα εθελοντών που συνεχώς μεγαλώνει.
Ελάτε να ψωνίσετε τα στολίδια σας, τα καλούδια σας, να φάτε και να πιείτε, να χορέψετε με τα παιδιά, να δείτε τα πρόσωπά τους και να συμβάλλετε στην ελπίδα τους/μας για ένα πιο δίκαιο μέλλον.
Ελάτε, γιατί ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά.

Για μένα είναι η 3η χρονιά που θα πάω και που συμμετέχω με κάτι που έφτιαξα κι εύχομαι να είμαι καλά και να μπορώ να το κάνω κάθε χρόνο.

Σαρία

Σαρία (Sharia) κυριολεκτικά σημαίνει ο δρόμος προς την πηγή.

Σύμφωνα με το Κοράνι όμως, η Σαρία δεν είναι και τόσο ποιητική όσο ακούγεται..
Στην πραγματικότητα, σχετίζεται με την ιδέα ενός συστήματος θείου νόμου και χρησιμοποιείται ως αναφορά στο ισλαμικό δίκαιο. Είναι ουσιαστικά δηλαδή ένα θεολογικό εγχειρίδιο το οποίο και εδραιώθηκε στους αιώνες με τη συναίνεση της μουσουλμανικής κοινότητας η οποία όχι μόνο έκανε κι εξακολουθεί να κάνει χρήση αυτού, αλλά συνετέλεσε και στον καθορισμό του.
Η Σαρία βασίστηκε στις ρήσεις, τις πρακτικές και τις διδασκαλίες του Μωάμεθ, ενώ οι ιστορικές της καταβολές πρέπει να αναζητηθούν στον 7ο αιώνα.
Συχνά μάλιστα φέρεται ως σύστημα που έχει δεχθεί επιρροές από το ρωμαϊκό δίκαιο, δεδομένου ότι αναπτύχθηκε κυρίως τον 8ο αιώνα σε περιοχές της άλλοτε ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Σχολές δικαίου με την αυστηρή έννοια του όρου ξεπήδησαν στη Συρία και το Ιράκ πριν το τέλος του Χαλιφάτου των Ομαγιαδών, περίπου το 750. Αναπτυσσόμενη σχεδόν δύο αιώνες μετά τον θάνατο του Μωάμεθ, το 632, η Σαρία ακολούθησε την ανάπτυξη της ισλαμικής αυτοκρατορίας στη βόρεια Αφρική δυτικά και την Κίνα ανατολικά. Ο Μωάμεθ θεωρείτο ο ευσεβέστερος των πιστών, γι’ αυτό και η ζωή και οι τρόποι του έγιναν πρότυπο για τους μουσουλμάνους και καταγράφηκαν από λογίους στο Χαντίθ. Δεδομένου ότι κάθε κοινότητα προσπάθησε να συμφιλιώσει τα τοπικά ήθη με το Ισλάμ, η χαντίθ λογοτεχνία αναπτύχθηκε σε ξεχωριστές σχολές ισλαμικής σκέψης: Από αυτές ξεχωρίζουν οι σουνιτικές σχολές, Χανμπαλί, Μαλίκι, Σαφίι και Χαναφί και η σιϊτική σχολή Τζαφαρί.

Μέχρι εδώ ας πούμε καλά. Τι γίνεται όμως όταν ο θρησκευτικός αυτός κώδικας παραβιάζει ανθρώπινα δικαιώματα και «καταδικάζει» ες αεί αθώα παιδιά;
Για να γίνω πιο σαφής: σήμερα διάβασα στην εφημερίδα ότι είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που εφαρμόζει τη Σαρία, δηλαδή το δίκαιο του Ισλάμ για τους μουσουλμάνους πολίτες της. Ούτε καν η Τουρκία, δεν επιτρέπει την υποκατάσταση του εθνικού δικαίου της από τους ιερούς κανόνες οποιασδήποτε θρησκείας…
Το άρθρο κάνει λόγο για μια ιερονομική άδεια γάμου που εκδόθηκε το 2007 απ’ τον μουφτή της Ξάνθης και επέτρεπε σε ανήλικο κορίτσι να παντρευτεί ενώ μετά από δυο μήνες έδινε το πράσινο φως στον γαμπρό να τη χωρίσει χωρίς καμία υποχρέωση διατροφής και με μοναδικό όρο να επιστρέψει αυτός τα μισά χρήματα της προίκας.

« […]Η παρούσα είναι ιερονομική άδεια με την οποία βεβαιώνεται ότι η Μπατζάκ..., Ελληνίδα υπήκοος, παρθένα, κάτοικος Νομού Ξάνθης, δεν έχει κανένα νομικό ή ιερονομικό κώλυμα για να τελέσει τον γάμο της μετά του Έλληνος υπηκόου, κατοίκου Νομού Ξάνθης, Οτουζμπίρ.., ο οποίος την εζήτησε σε νόμιμο γάμο προς θεμιτή συμβίωση και ότι με βάση τα παραπάνω τελέστηκε ο γάμος του ενώπιον της Μουφτείας Ξάνθης[…]»

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ και τα συμπεράσματα δικά σας.

Το παρόν blog έχει ασχοληθεί αρκετές φορές με θέματα παιδιών που κακοποιούνται. Αφελώς, δεν είχα ποτέ σκεφτεί ότι οι ακραίες μουσουλμανικές πρακτικές υπάρχουν και στη χώρα μας αφού υπάρχει μουσουλμανική υπηκοότητα…

Εννοείται, ότι δεν αναφέρομαι στο θέμα ρατσιστικά, ούτε πιστεύω ότι οι Χριστιανοί είμαστε καλύτεροι επειδή δεν παντρεύουμε πια ανήλικα κορίτσια μ' αυτόν τον τρόπο.

Μπαίνω απλώς σε προβληματισμό γι' αυτές τις ακραίες παραδόσεις/αντιλήψεις που δεν υπολογίζουν ούτε ανθρώπους, ούτε δικαιώματα.

Οι καλές προθέσεις δεν αρκούν!

Απελπισία με πιάνει όταν σκέφτομαι ότι σ' αυτή τη χώρα ακόμα και τα απλά είναι δύσκολα.
Η περίπτωση του να έχεις καλές προθέσεις για να κάνεις κάτι, ακυρώνεται απ' την αδιαφορία ενός ολόκληρου μηχανισμού.
Θα γίνω πιο σαφής:

Πριν 1,5 χρόνο πούλησα σε μια γνωστή μου το παλιό μου αυτοκίνητο. Κάναμε τότε όλες τις απαραίτητες διαδικασίες. Πετυχημένα καθώς αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων: αναφέραμε την αγοραπωλησία στις φορολογικές μας δηλώσεις, το σήμα ερχόταν σ' εκείνη, η άδεια βγήκε στο όνομα της, το ασφάλισε κλπ, κλπ.
Χτες μου τηλεφώνησε να μου πει ότι πήγε στην Τροχαία να πάρει πίσω τις πινακίδες που τις είχαν αφαιρέσει και δεν τις της έδιναν γιατί στα συστήματα του Υπουργείου Μεταφορών υπάρχει ακόμα το δικό μου όνομα! Δηλαδή, πρέπει τώρα ν' αρχίσουμε τις γύρες και τα τηλέφωνα για να βγάλουμε άκρη, πληρώνοντας με το χρόνο μας την αμέλεια ενός υπαλλήλου...

Χτες πάλι, χάλασε το ψυγείο που έχουμε στη δουλειά. Αγοράσαμε άλλο και ρωτήσαμε στο κατάστημα αν παίρνουν το παλιό με απόσυρση ή αν φροντίζουν για την ανακύκλωση του.
"Ούτε το ένα, ούτε το άλλο", μας απάντησαν, "αλλά μπορούμε να σας το κατεβάσουμε στο δρόμο και να ειδοποιήσετε την αρμόδια υπηρεσία του Δήμου να έρθει να το πάρει".

Αυτό λοιπόν κάναμε. Πήραμε τηλέφωνο στον Δήμο Καλλιθέας, είπαμε κανά δυο φορές το ίδιο ποίημα, αφού ο ένας υπάλληλος μας παρέπεμπε στον άλλο κι όταν πετύχαμε την αρμόδια υπηρεσία, ο βαριεστημένος υπάλληλος, απάντησε: "Κατεβάστε το κάτω κυρία μου κι ας το πάρει το σκουπιδιάρικο, δεν είναι δική μας δουλειά". Μάταια τόνισα ότι ο λόγος που τηλεφωνώ είναι επειδή ξέρω ότι είναι παράνομο να αφήνεις οικιακές συσκευές στον δρόμο, μάταια είπα ότι είμαστε στον ίδιο Δήμο, λίγο πιο κάτω, τίποτα. Σε λίγο ακούστηκε ο ήχος που δηλώνει ότι μου έκλεισαν το τηλέφωνο.

Για την ιστορία του πράγματος, αντιγράφω από εδώ:

Για τις μεγάλες συσκευές (όπως ψυγεία, κουζίνες, πλυντήρια, ογκώδεις τηλεοράσεις, φωτοτυπικά κ.α.):

- με την αγορά καινούριας συσκευής ζητώ στο κατάστημα να πάρουν πίσω την αντίστοιχη παλιά μου

- τηλεφωνώ στο Δήμο της περιοχής μου για να ζητήσω να περισυλλέξουν τη συσκευή και την κατεβάζω στο πεζοδρόμιο την ώρα που έχει συμφωνηθεί

Και αναρωτιέμαι τώρα, "εμείς τι πρέπει να κάνουμε μ' αυτό το ψυγείο;". Αλλά πάω κι ακόμα πιο μακριά. Τα σκουπίδια που ανακυκλώνω στους μπλε κάδους δυο φορές την εβδομάδα, τα παίρνει κάποιος αρμόδιος φορέας ή καταλήγουν σε μια χωματερή μαζί με όλα τα άλλα;

Ο Alain de Botton στην Αθήνα

Δεν θυμάμαι ποιος ή από πού αλλά κάποια στιγμή πριν 3-4 χρόνια αγόρασα δύο απ’ τα βιβλία του. Ο λόγος για τον Alain de Botton που εγώ τον γνώρισα μέσα απ’ τη «Μικρή φιλοσοφία του έρωτα» και το «Πως ο Προυστ μπορεί ν’ αλλάξει τη ζωή σας».

Την Πέμπτη που μας πέρασε είχα την ευκαιρία και να τον δω δια ζώσης που λέμε. Ο εκδοτικός του οίκος σε συνεργασία με την Ελληνοαμερικανική Ένωση οργάνωσαν μια ομιλία του συγγραφέα στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία με είσοδο ελεύθερη για το κοινό και αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του τελευταίου βιβλίου του που μεταφράστηκε στα ελληνικά «Οι χαρές και τα δεινά της εργασίας».

Ο Alain de Botton είναι μόλις 40 χρονών, ιδιαίτερα ευφής, με μεγάλη άνεση του λόγου και ικανότητα να μιλάει μπροστά σε μεγάλο κοινό. Είναι άμεσος, ακομπλεξάριστος, ευγενικός και θεωρώ κέρδος τη 1 ώρα που μας μίλησε γιατί πέρα από ο,τιδήποτε άλλο είναι απόλαυση πια ν’ ακούει κανείς καλούς ομιλητές που έχουν και κάτι να πούνε.

Είμαι εδώ για να προωθήσω το τελευταίο μου βιβλίο (I am here to launch my book)

είπε σχεδόν αμέσως μόλις πήρε τον λόγο και μας χαιρέτησε, γιατί αλλιώς ο εκδότης μου θα με σκοτώσει!!!

Σ’ αυτό λοιπόν το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Οι χαρές και τα δεινά της εργασίας», ο Alain de Botton αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με το θέμα της εργασίας – όπως άλλωστε είναι προφανές κι απ’ τον τίτλο- έχοντας κατά νου το γνωστό σύνδρομο Sunday afternoon career crisis

Κάποιες απ’ τις φράσεις που συνοψίζουν τις σκέψεις του σε σχέση με το θέμα που τον απασχολεί είναι οι ακόλουθες:

• Δεν είμαστε ότι γράφει η επαγγελματική μας κάρτα
• Ό,τι μας ολοκληρώνει σαν προσωπικότητες δεν μπορεί να εκφραστεί μέσα απ’ τη δουλειά μας.
• You have to work= you are a slave.

Ο Alain de Botton εμπνεύστηκε το θέμα του βιβλίου του παρατηρώντας τη συμπεριφορά του σύγχρονου ανθρώπου όταν ταξειδεύει.. Πρόσεξε λοιπόν ότι δεν ταξειδεύουμε πια ως περιηγητές, αλλά ως τουρίστες. Δεν ενδιαφερόμαστε για την καθημερινότητα της πόλης που επισκεπτόμαστε αλλά μόνο για το ιστορικό και πολιτισμικό της παρελθόν που είναι κλεισμένο σε μουσεία ή αποτυπώνεται στα κτήρια. Μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν είμαστε εύκολα σε θέση να μιλήσουμε για το παρόν της πόλης την οποία επισκεπτόμαστε ως προς την εργασιακή καθημερινότητα των κατοίκων της.

Υπάρχουν απ’ την άλλη μεριά, βιβλία που απευθύνονται σε μικρά παιδιά και τους γνωρίζουν ένα- ένα τα επαγγέλματα, πράγμα που αποδεικνύει πως ο άνθρωπος από μικρή ηλικία έχει μια έμφυτη περιέργεια να μαθαίνει. Μεγαλώνοντας όμως, αποκόπτεται απ’ την παραγωγική διαδικασία. Πόσοι ξέρουμε ποια στάδια πέρασε ένα ρούχο πριν το φορέσουμε ή το ψάρι πριν το δούμε στο πιάτο μας;

Ο Alain de Botton άλλοτε, παρακολουθώντας μια παραγωγική διαδικασία βήμα-βήμα, άλλοτε εισχωρώντας στον κόσμο μεγάλων πολυθενικών, σπουδαίων λογιστικών γραφείων, συμβούλων επαγγελματικού προσανατολισμού, μεγάλων βιομηχανιών τροφίμων, επιχειρεί να κάνει ξανά τη σύνδεση, αλλά συγχρόνως στηλιτεύει και τα μηνύματα που εντέχνως περνάνε οι μεγάλες εταιρείες στο προσωπικό τους.

Κρατώ για το τέλος αυτό που είπε για το envy book. Ένας σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού δίνει ένα τέτοιο βιβλίο σε κάποιον που ζητάει συμβουλές περί των επαγγελματικών του. Ο «πελάτης» καλείται να σημειώσει εκεί ό,τι του προκαλεί ζήλεια σε κάποιον άλλο με στόχο όταν συγκεντρωθούν όλες οι πληροφορίες να αποκρυπτογραφηθούν τα πραγματικά ζητούμενα. Για παράδειγμα, ενδέχεται να μην ζηλεύεις κάποιον για τη θέση του αυτή καθαυτή, αλλά για τα λεφτά που παίρνει ή για τον σεβασμό που προκαλεί στους γύρω του, την εξουσία κλπ.

Με άλλα λόγια, μπορούμε να ζηλέψουμε ευκολότερα ανθρώπους με τους οποίους αισθανόμαστε μια κάποια οικειότητα, πχ είναι δύσκολο να ζηλέψουμε τη Βασίλισσα της Αγγλίας γιατί δεν μας είναι οικείο πρόσωπο, δεν μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί της. Είναι όμως πιθανό μετά από ένα reunion παλιών συμμαθητών να γυρίσουμε σπίτι γεμάτοι ζήλεια για τον συμμαθητή που κάποτε είχε χαμηλότερες επιδόσεις απ’ τις δικές μας, αλλά τώρα έχει καλύτερη δουλειά και περισσότερα λεφτά.

Οι άνθρωποι, λέει ο Alain de Botton, πρέπει να μάθουν απ’ την αρχή πώς να συστήνονται. Είναι πιο εύστοχη επομένως η ερώτηση “Hello, what do you want to do?” από την κλασική “Hello, what do you do?”

Vive la Bretagne!!!

Αφορμή ήταν ο Αστερίξ που πενηντάρισε όπως είπαμε και κατ’ επέκταση το φεστιβάλ κινουμένων σχεδίων του Saint Malo.

Ε, κάτι αυτό λοιπόν μια και είμαστε φαν, κάτι που η Γαλλία μας αρέσει πολύ και ψάχνουμε αφορμές να πηγαίνουμε, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε για πρώτη φορά τη γαλλική Βρετάνη.


Σε 5 μέρες βέβαια μια μεγάλη περιοχή δύσκολα καλύπτεται αλλά κάτι κάναμε...
Η Βρετάνη, έτσι για να δώσουμε λίγο και το γεωγραφικό της στίγμα, καταλαμβάνει τη χερσόνησο στο βορειοδυτικό τμήμα της Γαλλίας, έχει 3 εκατομμύρια κατοίκους και έκταση 27208 χλμ² και διακρίνεται στη Βόρεια Βρετάνη που αποτελείται από τις πόλεις Léon, Trégor, Cornouaille και Vannetais και τη Νότια Βρετάνη με τις πόλεις Brieuc, Saint Malo, Dol, Rennes και Nantes. Η Βρετάνη διαιρείται διοικητικά σε τέσσερις μεγάλες περιφέρειες με έντονη ιστορική και φυσική κληρονομιά, έχει πρωτεύουσα τη Rennes και αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό στη Γαλλία.


Η περιοχή κατοικήθηκε κατά την αρχαιότητα από Κέλτες και είχε ανέκαθεν άμεση επαφή με τα Βρετανικά νησιά που απέχουν ελάχιστα. Απ’ το Saint Malo πραγματοποιούνται καθημερινές εκδρομές στα νησιά της Βρετανίας. Στο Jersey που είναι το κοντινότερο σημείο φτάνει κανείς απ’ τις γαλλικές ακτές σε 1ώρα και 20 λεπτά.


Οι μεταγενέστεροι κάτοικοι ονομάστηκαν Βρετόνοι και η γλώσσα τους διαφοροποιήθηκε από την κοινή γαλλική κάτι που έκανε τους Άγγλους πολλές φορές να διεκδικήσουν την περιοχή με στρατιωτικές επιθέσεις. Από σαράντα κύματα πέρασε η Βρετάνη μέχρι τελικά που βασιλικοί γάμοι και προγαμιαίες συμφωνίες την ενσωμάτωσαν τελικά το 1532 στη Γαλλία. Ιδού πως:
Τον 9ο αιώνα η Βρετάνη ήταν ανεξάρτητο δουκάτο, ενώ στα όψιμα χρόνια του Μεσαίωνα συμμαχούσε άλλοτε με τους Γάλλους κι άλλοτε με τους Γάλλους. Τελικά, τη λύση έδωσε η Δούκισσα Άννα της Βρετανίας που παντρεύτηκε δυο φορές με δύο απ’ τους διαδόχους του Γαλλικού στέμματος,
Το Saint Malo το αντικρίσαμε νύχτα-για την ακρίβεια ξημερώματα- και παρά την κούραση μας και την ταλαιπωρία απ’ την οδήγηση με βροχή, μας φάνηκε εξαιρετικά ζωντανή πόλη. Κάποια μπαράκια ήταν ακόμα ανοιχτά και κόσμος περπατούσε στα σοκάκια.


Οι ευγενικοί ξενοδόχοι μας είχαν ενημερώσει για τον κωδικό με τον οποίο άνοιγε η πόρτα κι έτσι τρυπώσαμε μέσα στην απόλυτη ησυχία απ’ τον ύπνο των άλλων πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες.
Το πρωί βρεθήκαμε σε παραμύθι: κάστρο, θάλασσα, παλίρροια και άμπωτη, ωραίο φαί. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;


Η πόλη είναι πανέμορφη και σε προκαλεί να την περπατήσεις και να την ανακαλύψεις. Μικρά στενά δρομάκια, ωραία εστιατόρια, γουστόζικα καφέ, ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον παλαιοβιβλιοπωλείο που όπως μάθαμε και είδαμε σε φωτογραφίες στέκει όρθιο εδώ και δεκαετίες. Μια φωτογραφία με τα τριγύρω του κτήρια συντρίμμια απ’ τους βομβαρδισμούς του Β’ παγκοσμίου πολέμου κι αυτό ανέγγιχτο προφανώς από κάποια παραξενιά της φύσης, μαρτυρούσε του λόγου το αληθές.

Όλα είναι θελκτικά στην παλιά πόλη του Saint Malo.

Μέχρι να δεις όμως τη θάλασσα. Τότε, πραγματικά γοητεύεσαι. Το πρωί να είναι γεμάτη και το απόγευμα να μπορείς να περπατάς πάνω στην άμμο που αποκαλύπτεται απ’ το τράβηγμα της. Και να χαίρεσαι σαν παιδί, να μαζεύεις κοχύλια, να την προκαλείς προχωρώντας όλο και πιο «βαθειά» και να μην την φτάνεις.

Αυτής της θάλασσας τα γενήματα αποτελούν τα εξαίσια φαγητά όλης της Βόρειας Βρετάνης-της παραθαλάσσιας δηλαδή. Οστρακοειδή, ψάρια, θαλασσινά. Βέβαια, η Βρετάνη είναι διάσημη και για τις περίφημες κρέπες της. Crepes ονομάζουν οι ντόπιοι τη γλυκειά κρέπα και galette την αλμυρή, ενώ το εθνικό τους ποτό είναι το cidre δηλαδή μηλόζουμο με αλκοόλ και το πίνουν μάλιστα σε κούπες καφέ κατά τη διάρκεια του φαγητού. Δημοφιλές επίσης είναι και το αχλαδόζουμο!


Στη διαδρομή απ’ το Mont Saint Michel μέχρι το Saint Malo, μικρά χωριά διαδέχονται το ένα το άλλο. Σταθήκαμε κατόπιν προτροπής του ξενοδόχου στο Cancale που είναι γνωστό και ως στρειδούπολη και φάγαμε στο καταπληκτικό Au pied d’ cheval.


To μαγαζάκι –όπως και όλα τα υπόλοιπα σ’ αυτό το γραφικό ψαροχώρι- πουλάει όστρακα σε πανέρια μπροστά και συγχρόνως λειτουργεί και σαν εστιατόριο. Τα τραπέζια είναι στρογυλά και ξύλινα κι αντί για καρέκλες έχει σκαμπώ. Το μαγαζί το δουλεύουν 3 γυναίκες. Ανοίγουν μπροστά σου τα οστρακειδή και στα σερβίρουν σε πιάτο με μια στρώση φύκια! Ένα λευκό παγωμένο muscadet είναι το ιδανικό συνοδευτικό.



Το Dinard συνδέεται τόσο δια θαλάσσης όσο και δια ξηράς με το Saint Malo. Τα καραβάκια έχουν πλεονέκτημα γιατί περνάνε απέναντι σε λιγότερο από δέκα λεπτά, ενώ με το αυτοκίνητο κάνεις έναν μεγάλο κύκλο. Πρόκειται για ένα παλιό ψαροχώρι που γνώρισε κάποτε μέρες αίγλης με το καζίνο και τις αριστοκρατικές επαύλεις, αλλά σε μας δημιούργησε μια αίσθηση μελαγχολίας.
Τρία πράγματα ωστόσο κράτησα στις ταξειδιωτικές μου αναμνήσεις απ’ το Dinard. Το άγαλμα του Χίτσκοκ στην κεντρική πλατεία μπροστά στη θάλασσα, απομεινάρι απ’ το πρώτο φεστιβάλ αγγλικού κινηματογράφου που λαμβάνει χώρα κάθε Οκτώβρη εδώ και 20 χρόνια, ένα πολύ ενημερωμένο βιβλιοπωλείο μέσα στην πόλη και την πληροφορία ότι ο Πικάσο που παραθέριζε στο Dinard τη δεκεατία του ‘ 20 ζωγράφισε εκεί δύο πολύ γνωστούς πίνακες του: «Δυο γυναίκες τρέχουν στην παραλία» και «Λουόμενες στην πλαζ».

Το Mont Saint Michel με το παλιό αββαείο στην κορυφή νομίζεις ότι είναι οφθαλμαπάτη όπως το βλέπεις να προβάλλει ξαφνικά σε μια στροφή του δρόμου. Τα αυτοκίνητα σταματάνε σε τεράστια πάρκινγκ καμιά 200αριά μέτρα πριν και φτάνει κανείς ως εκεί περπατώντας. Όλα αυτά βέβαια όταν έχει άμπωτη γιατί στην παλίρροια είναι αδύνατον να προσεγγίσεις εκτός κι αν διαθέτεις βάρκα!
Είναι βέβαια πολύ τουριστικό μέρος και δεν αξίζει να φάει κανείς εκεί ή να ψωνίσει μιας και τα σουβενιρ θα τα ακριβοπληρώσει, αλλά σίγουρα αξίζει να το περπατήσεις και φαντάζομαι ότι και η διαμονή σε κάποιο απ’ τα ξενοδοχεία του θ’ αξίζει επίσης τον κόπο.

Η Rennes είναι όπως είπαμε η πρωτεύουσα της Βρετάνης. Το ιστορικό της κέντρο είναι χτισμένο στη συμβολή δυο ποταμών, του Ile και του Vilaine. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της είναι τα μεσαιωνικά σπίτια με προεξέχον αυτό του Champ-Jacquet που δεσπόζει στο κέντρο της πόλης. Άλλο αξιόλογο κτήριο στη Rennes είναι το Κοινοβούλιο που χτίστηκε τον 17ο αιώνα και ουσιαστικά ξανα χτίστηκε το 1994 αφού υπήρξε θύμα πυρκαγιάς που ξέσπασε σε κάποια διαδήλωση.

Η πόλη δεν είναι πολύ μεγάλη κι ο πληθυσμός της δεν ξεπερνάει τους 250.000 κατοίκους, έχει ωστόσο 2 πανεπιστήμια, αρκετές Ανώτερες Σχολές, 4 πολύ σημαντικά μουσεία, ενώ διοργανώνει πολλά καλλιτεχνικά φεστιβάλ. Α, παραλίγο να το ξεχάσω, στη Rennes είδαμε και μια ελληνική ταβέρνα!!!



Ο καθεδρικός της πάντως που θεωρείται διάσημος, δεν μας έκανε καμία εντύπωση. Παρεμπιπτόντως, δεν βρήκα όσο και να έψαξα τι είναι αυτό που τον κάνει αξιοθέατο πρώτης κατηγορίας. Αν το ξέρει κανείς, ας με διαφωτίσει...

Μια που μιλάμε για εκκλησίες, δεν μπορώ να μην αναφέρω έναν πραγματικά υπέροχο καθεδρικό, αυτόν της Chartres.


Η Chartres είναι μια πολύ χαριτωμένη πόλη 100χλμ έξω απ’ το Παρίσι που οφείλει τη φήμη της και την επισκεψιμότητα της στον επιβλητικό καθεδρικό ναό της Παναγίας που θεωρείται ως το τελειότερο δείγμα γοτθικού καθεδρικού στη Γαλλία και είναι χαρακτηρισμένος απ’ την Ουνέσκο ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Την Chartres την είχα επισκεφθεί πριν από λίγα χρόνια ξανά αλλά ήταν Δεκέμβριος, σκοτείνιαζε νωρίς, έκανε κρύο και πέραν του καθεδρικού δεν είχα την ευκαιρία να την περπατήσω. Έτσι τώρα, διαπίστωσα πόσο χαριτωμένη είναι η πόλη, με μεγάλες πλατείες, πρωτότυπες συνθέσεις με λουλούδια, ήσυχα δρομάκια και το τελειότερο αισθητικά χασάπικο όλου του κόσμου…Όπως καταλαβαίνετε, η επιστροφή είχε πια πλησιάσει. Περάσαμε το τελευταίο βράδυ στο Παρισάκι τρώγωντας καταπληκτικό couscous chez Berbert και το πρωί αναχωρήσαμε για τόπους λιγότερο ωραίους και πολιτισμένους…

Υπάρχει πρόνοια κι αν ναι, πού;

Πρόσφατα, δυο παραδείγματα απ' το φιλικό και εργασιακό μου περιβάλλον μ' έκαναν πραγματικά να απορώ για την παντελή έλλειψη πρόνοιας που έχουμε σ' αυτή τη χώρα.
Μια στενή φίλη, πεζή ούσα, χτυπήθηκε από διερχόμενο μηχανάκι που εκτελούσε μεταφορές πίτσας και του οποίου ο οδηγός κοίταγε αριστερά, αλλά όχι μπροστά του. Αποτέλεσμα: έσπασε κνήμη και περόνη στο πόδι της, εγχειρίστηκε, κάνει φυσικοθεραπείες και η αποκατάσταση αναμένεται σε 3 μήνες. Το ίδιο και η επιστροφή στη δουλειά της.
Ο νόμος σ' αυτήν την περίπτωση προβλέπει να πληρώνεται απ' τον ασφαλιστικό της φορέα (το ΙΚΑ εν προκειμένω) και ουχί απ' τη δουλειά της. Βεβαίως, θα παίρνει λιγότερα λεφτά, γιατί το ΙΚΑ έχει άλλες μισθολογικές κλίμακες κι έτσι αν είσαι μεν υψηλόμισθος θα αμοιφθείς με την ανώτατη κλίμακα η οποία όμως θα παρουσιάζει απόκλιση απ' τον κανονικό σου μισθό. Με απλά λόγια, η φίλη μου θα χάσει λεφτά.

Μια συνάδελφος είναι έγκυος σε δίδυμα. Ο πρόσφατος υπέρηχος έδειξε ότι θα ήταν σκοπιμότερο να σταματήσει τη δουλειά τώρα, δηλαδή δυο μήνες νωρίτερα απ' το προβλεπόμενο, γιατί υπάρχει κίνδυνος να έχει πρόβλημα με την εγκυμοσύνη της.
Το ΙΚΑ προβλέπει τα ίδια με την παραπάνω περίπτωση, εκτός κι αν θέλει να κάνει χρήση και της άδεια της για το 2010, αλλά σ' αυτήν την περίπτωση δεν θα της μείνει ούτε μια μέρα για τον επόμενο χρόνο κι όπως ίσως εύκολα αντιλαμβάνεστε, μια μάνα με δυο νεογέννητα, χρειάζεται περίσσευμα κι όχι έλλειμμα αδείας.

Χωρίς να γνωρίζω τον νόμο απέξω κι ανακατωτά αλλά και χωρίς να ξέρω τι ακριβώς γίνεται σε άλλες χώρες, αναρωτιέμαι: αυτές οι 2 γυναίκες τιμωρούνται; Η μία επειδή χτύπησε (χωρίς μάλιστα να φταίει )και η άλλη επειδή θα φέρει στον κόσμο 2 παιδιά σε μια χώρα που μάλιστα κόπτεται για την υπογεννητικότητα;

Μπορεί η απορία μου να είναι αφελής αλλά πιστεύω ότι είναι άδικη τέτοια μεταχείριση.

Ο Αστερίξ έγινε 50 χρονών!

Μια φορά κι έναν καιρό- πριν από 50 χρόνια- γεννήθηκε ένας μικρός Γαλάτης που τον έλεγαν Αστερίξ. Το όνομα του το πήρε απ΄τη γαλλική λέξη asterisque που θα πει αστερίσκος. Χαρακτηριστικό είναι εξάλλου ότι η κατάληξη –ιξ που έχει το όνομα του διακρίνεται και στα ονόματα όλων των Γαλατών, δηλαδή των συμπατριωτών του. Υπάρχει όμως και μια ιστορική εξήγηση πίσω απ’ αυτό. Υπήρχε παλιά ένας Γαλάτης αρχηγός που ονομαζόταν Vercingetorix και νικήθηκε κάποτε από τον Ιούλιο Καίσαρα.

Οι Rene Gosigny και Albert Uderzo που το 1959 συνέλαβαν και δημιούργησαν αυτόν τον φοβερό Αστερίξ, έφτιαξαν μια ολόκληρη σειρά με κατοίκους του μικρού χωριού της Αρμορίκης οι οποίοι χάρη στο μαγικό φίλτρο του Πανοραμίξ αποκτούν υπερφυσικές δυνάμεις και όχι μόνο αντιστέκονται σθεναρά στον στρατό του Ιούλιου Καίσαρα αλλά στο τέλος κάθε περιπέτειας γιορτάζουν τη νίκη τους με ένα μεγάλο τσιμπούσι με αγριογούρουνα (προς μεγάλη ευχαρίστηση του Οβελίξ βεβαίως, βεβαίως)!!!

Τα γενέθλια του Αστερίξ γιορτάστηκαν πανηγυρικά φέτος στη Γαλλία. Αξίζει να σας αναφέρω ότι ο Αστερίξ είναι ίσως το πιο δημοφιλές γαλλικό κόμικ και στο Παρίσι υπάρχει μάλιστα ένα θεματικό πάρκο με το όνομα «Χωριό του Αστερίξ» που έχει τεράστια επισκεψιμότητα.

Στο Saint Malo που πριν από λίγες μέρες πραγματοποιήθηκε το φεστιβάλ κόμιξ, ο Αστερίξ είχε την τιμητική του. Ένα μεγάλο περίπτερο στο κέντρο της αίθουσας που φιλοξενούσε τους εκδότες ήταν κατασκευασμένο σαν το γαλατικό χωριό. Ολόγυρα, τα τεύχη των 50 χρόνων της θρυλλικής πορείας του μικροκαμωμένου Γαλάτη. Φιγούρες του Αστερίξ, του Οβελίξ, του Ιντεφίξ, βιβλία για τον Αστερίξ,

κόσμος που έχει διαβάσει και αγαπήσει τις ιστορίες του και το επετειακό ολοκαίνουργιο τεύχος «L’ anniversaire d’ Asterix & Obelix – Le livre d’or » που έγινε κυριολεκτικά ανάρπαστο.

Στον πύργο Bidouine, μια ακόμα έκθεση. Ο φόρος τιμής στον Albert Uderzo που από το 1977 που ο αγαπημένος του φίλος και συνεργάτης Rene Gosigny τον/μας «άφησε», συνέχισε μόνος τις ιστορίες του Αστερίξ.

Για να μεταφέρω λίγο το κλιμα αυτής της έκθεσης που θα διαρκέσει μέχρι τις 15 Νοεμβρίου, θα έλεγα ότι είναι ένα σημαντικό αφιέρωμα στις δουλειές του Gosigny – όχι μόνο σ’ αυτές που σχετίζονται με τον Αστερίξ- αλλά και στην προ Αστερίξ εποχή, αλλά και παράλληλα.

Η έκθεση μας παρουσιάζει το πολύπλευρο ταλέντο του δημιουργού, τα αγαπημένα που αποτέλεσαν έμπνευση δημιουργίας, φωτογραφικά ενσταντανέ, αντικείμενα, πχ. το πενάκι του, τη λατρεία του για τα αγωνιστικά αυτοκίνητα, τον απεριόριστο θαυμασμό του στον Carl Barks τον δημιουργό του Ντόναλντ.

Στην Ελλάδα ο Αστερίξ πρωτοκυκλοφόρησε στα τέλη της δεκαετίας το 60 από τις εκδόσεις Σπανός. Το 1978 τα δικαιώματα απέκτησε η Anglo – Hellenic Agency του Ψαρόπουλου η οποία κυκλοφόρησε σταδιακά όλα τα τότε υπάρχοντα άλμπουμ της σειράς. Από το 1989 οι ιστορίες του Αστερίξ κυκλοφορούν από τη Μαμούθ COMIX σε άλμπουμ των 50 περίπου σελίδων. Το κόμιξ έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 100 γλώσσες και διαλέκτους, μεταξύ των οποίων στην Κρητική, την Κυπριακή και την Ποντιακή), ακόμα στα Αρχαία Ελληνικά και τα Λατινικά.

Το παρόν ποστ αφιερώνεται στη φίλη μου την Krotkaya που ξέρω πόσο πολύ ήθελε να έρθει και που αυτή υπήρξε και ο ηθικός αυτουργός αυτού του ταξειδιού.

Κι επειδή οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους, enjoy!