Ο Alain de Botton στην Αθήνα

Δεν θυμάμαι ποιος ή από πού αλλά κάποια στιγμή πριν 3-4 χρόνια αγόρασα δύο απ’ τα βιβλία του. Ο λόγος για τον Alain de Botton που εγώ τον γνώρισα μέσα απ’ τη «Μικρή φιλοσοφία του έρωτα» και το «Πως ο Προυστ μπορεί ν’ αλλάξει τη ζωή σας».

Την Πέμπτη που μας πέρασε είχα την ευκαιρία και να τον δω δια ζώσης που λέμε. Ο εκδοτικός του οίκος σε συνεργασία με την Ελληνοαμερικανική Ένωση οργάνωσαν μια ομιλία του συγγραφέα στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία με είσοδο ελεύθερη για το κοινό και αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του τελευταίου βιβλίου του που μεταφράστηκε στα ελληνικά «Οι χαρές και τα δεινά της εργασίας».

Ο Alain de Botton είναι μόλις 40 χρονών, ιδιαίτερα ευφής, με μεγάλη άνεση του λόγου και ικανότητα να μιλάει μπροστά σε μεγάλο κοινό. Είναι άμεσος, ακομπλεξάριστος, ευγενικός και θεωρώ κέρδος τη 1 ώρα που μας μίλησε γιατί πέρα από ο,τιδήποτε άλλο είναι απόλαυση πια ν’ ακούει κανείς καλούς ομιλητές που έχουν και κάτι να πούνε.

Είμαι εδώ για να προωθήσω το τελευταίο μου βιβλίο (I am here to launch my book)

είπε σχεδόν αμέσως μόλις πήρε τον λόγο και μας χαιρέτησε, γιατί αλλιώς ο εκδότης μου θα με σκοτώσει!!!

Σ’ αυτό λοιπόν το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Οι χαρές και τα δεινά της εργασίας», ο Alain de Botton αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με το θέμα της εργασίας – όπως άλλωστε είναι προφανές κι απ’ τον τίτλο- έχοντας κατά νου το γνωστό σύνδρομο Sunday afternoon career crisis

Κάποιες απ’ τις φράσεις που συνοψίζουν τις σκέψεις του σε σχέση με το θέμα που τον απασχολεί είναι οι ακόλουθες:

• Δεν είμαστε ότι γράφει η επαγγελματική μας κάρτα
• Ό,τι μας ολοκληρώνει σαν προσωπικότητες δεν μπορεί να εκφραστεί μέσα απ’ τη δουλειά μας.
• You have to work= you are a slave.

Ο Alain de Botton εμπνεύστηκε το θέμα του βιβλίου του παρατηρώντας τη συμπεριφορά του σύγχρονου ανθρώπου όταν ταξειδεύει.. Πρόσεξε λοιπόν ότι δεν ταξειδεύουμε πια ως περιηγητές, αλλά ως τουρίστες. Δεν ενδιαφερόμαστε για την καθημερινότητα της πόλης που επισκεπτόμαστε αλλά μόνο για το ιστορικό και πολιτισμικό της παρελθόν που είναι κλεισμένο σε μουσεία ή αποτυπώνεται στα κτήρια. Μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν είμαστε εύκολα σε θέση να μιλήσουμε για το παρόν της πόλης την οποία επισκεπτόμαστε ως προς την εργασιακή καθημερινότητα των κατοίκων της.

Υπάρχουν απ’ την άλλη μεριά, βιβλία που απευθύνονται σε μικρά παιδιά και τους γνωρίζουν ένα- ένα τα επαγγέλματα, πράγμα που αποδεικνύει πως ο άνθρωπος από μικρή ηλικία έχει μια έμφυτη περιέργεια να μαθαίνει. Μεγαλώνοντας όμως, αποκόπτεται απ’ την παραγωγική διαδικασία. Πόσοι ξέρουμε ποια στάδια πέρασε ένα ρούχο πριν το φορέσουμε ή το ψάρι πριν το δούμε στο πιάτο μας;

Ο Alain de Botton άλλοτε, παρακολουθώντας μια παραγωγική διαδικασία βήμα-βήμα, άλλοτε εισχωρώντας στον κόσμο μεγάλων πολυθενικών, σπουδαίων λογιστικών γραφείων, συμβούλων επαγγελματικού προσανατολισμού, μεγάλων βιομηχανιών τροφίμων, επιχειρεί να κάνει ξανά τη σύνδεση, αλλά συγχρόνως στηλιτεύει και τα μηνύματα που εντέχνως περνάνε οι μεγάλες εταιρείες στο προσωπικό τους.

Κρατώ για το τέλος αυτό που είπε για το envy book. Ένας σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού δίνει ένα τέτοιο βιβλίο σε κάποιον που ζητάει συμβουλές περί των επαγγελματικών του. Ο «πελάτης» καλείται να σημειώσει εκεί ό,τι του προκαλεί ζήλεια σε κάποιον άλλο με στόχο όταν συγκεντρωθούν όλες οι πληροφορίες να αποκρυπτογραφηθούν τα πραγματικά ζητούμενα. Για παράδειγμα, ενδέχεται να μην ζηλεύεις κάποιον για τη θέση του αυτή καθαυτή, αλλά για τα λεφτά που παίρνει ή για τον σεβασμό που προκαλεί στους γύρω του, την εξουσία κλπ.

Με άλλα λόγια, μπορούμε να ζηλέψουμε ευκολότερα ανθρώπους με τους οποίους αισθανόμαστε μια κάποια οικειότητα, πχ είναι δύσκολο να ζηλέψουμε τη Βασίλισσα της Αγγλίας γιατί δεν μας είναι οικείο πρόσωπο, δεν μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί της. Είναι όμως πιθανό μετά από ένα reunion παλιών συμμαθητών να γυρίσουμε σπίτι γεμάτοι ζήλεια για τον συμμαθητή που κάποτε είχε χαμηλότερες επιδόσεις απ’ τις δικές μας, αλλά τώρα έχει καλύτερη δουλειά και περισσότερα λεφτά.

Οι άνθρωποι, λέει ο Alain de Botton, πρέπει να μάθουν απ’ την αρχή πώς να συστήνονται. Είναι πιο εύστοχη επομένως η ερώτηση “Hello, what do you want to do?” από την κλασική “Hello, what do you do?”