Της Κυριακής!

Είδα χτες την παλιά μου συμμαθήτρια και χάρηκα πολύ.
Με ανακάλυψε πρώτη εκείνη μέσα απ’ το διαδίκτυο. Στην αρχή δεν το πίστευα! Δεν είχα μέχρι τώρα βρει κανέναν απ’ τα παλιά και ψιλοζήλευα που ήξερα ότι σε άλλους συνέβαινε. Να που ήρθε και σε μένα!

Το πρώτο της μήνυμα το έλαβα όταν ήμουνα στην Αμερική. Όταν επέστρεψα εγώ, έφευγε εκείνη για διακοπές και τελικά συναντηθήκαμε χτες. Όταν πρωτομιλήσαμε στο τηλέφωνο η έκπληξη ήταν μεγάλη. Το τηλέφωνο της το ίδιο όπως το θυμόμουνα. Μένει εξάλλου στο πατρικό της. Η φωνή της ίδια. Μια μικρή παραλλαγή μόνο στο όνομα της που την υιοθέτησε όπως με πληροφόρησε στα 18.

Η παλιά μου συμμαθήτρια είναι πια μαμά 3 παιδιών! Αυτό από μόνο του ήταν φοβερό νέο! Ούτε 1, ούτε 2 αλλά 3 πιτσιρίκια (πολύ χαριτωμένα όπως διαπίστωσα από φωτογραφίες).
Είχαμε δώσει ραντεβού στο σταθμό του Θησείου. Εννοείται ότι αναγνώρισε η μία την άλλη αμέσως. Ε, δεν έχουν περάσει δα και τόσα χρόνια…

Ήπιαμε καφέ και το γυρίσαμε και σε ποτάκια. Προσπαθούσαμε να χωρέσουμε διαδρομή σχεδόν εικοσαετίας σε λίγες ώρες. Προσπαθούσαμε μάλλον ν’ ανακαλύψουμε σε τι είδους άνθρωπο εξελίχθηκε η κάθε μια μας.

Τι σπούδασες; Πόσες ξένες γλώσσες μιλάς; Πού έχεις ταξιδέψει, πόσο ερωτεύτηκες, πόσο πόνεσες…

Σκέφτομαι τώρα ότι ρωτούσαμε να μάθουμε τα “τρόπαια” της ενήλικης ζωής μας, της πρώτης μας νιότης, της πορείας μας προς την ηλικία της ωριμότητας. Αυτό που ξέραμε ως τα χθες, ήταν η μεγάλη περίοδος της εφηβείας, τα σχολικά χρόνια, τα κοινά ακούσματα, οι κοινές μνήμες.

Θέλω να κάνω ένα μεγάλο πάρτυ, μου είπε κάποια στιγμή. Να ακούγονται όμως τα τραγούδια που ακούγαμε τότε και να χορέψουμε όπως χορεύουμε τότε.

Και μετά αρχίσαμε τα θυμάσαι αυτό; Και θυμάσαι εκείνο και θυμάμαι ότι έγραφες από τότε ή θυμάμαι το αφρόλουτρο που χρησιμοποιούσες κι όταν το μυρίζω σε σκέφτομαι.

Γυρνάω τη μνήμη μου στην ανέμελη εφηβεία μου και τη νοσταλγώ. Θέλω να γυρίσω για μια μέρα στην τάξη που μοιραστήκαμε όλοι για 6 χρόνια. Να μας δω με τα ρούχα και τα μαλλιά της δεκαετίας του ’80. Να ξανακάνουμε τις ίδιες πλάκες, να μην ξέρουν οι καθηγητές πώς να μας συμπεριφερθούν. «Άριστοι μαθητές, αλλά πολύ άτακτοι».

Την περίμενα με ανυπομονησία την παλιά μου συμμαθήτρια χτες το απόγευμα. Στα λίγα λεπτά που στεκόμουν εκεί μέχρι να έρθει, ένιωθα σαν να περιμένω γκόμενο για ραντεβού. Της το είπα και γέλασε. Κι εγώ το ίδιο ένιωθα, μου είπε. Και μετά τα μπλε μάτια της γέμισαν δάκρυα. Συγκινήθηκαμε που συναντηθήκαμε ξανά μετά από χρόνια. Μεγαλώνουμε μήπως; Μπα! Σαν πιτσιρίκες νιώθαμε ξανά καθώς γυρνάγαμε τον χρόνο πίσω. Σαν να μην είχε περάσει μια μέρα.

Με κάλεσε σπίτι. Θα έρθετε εσείς για φαγητό γιατί εμείς με τα παιδιά είναι δύσκολο.

Προσγειώθηκα στο σήμερα. Θα βρεθούμε ως ζευγάρια.

Τη στιγμή όμως που θα σταθώ έξω απ’ την πόρτα του σπιτιού της, ξέρω ότι στα λίγα λεπτά που θα κάνει μέχρι να την ανοίξει, εγώ θα νομίζω ότι θα δω τη μητέρα της κι ότι θα μου πει: Μέσα είναι και οι άλλες στο δωμάτιο, πήγαινε.
Και θα μπω στο παλιό, παιδικό της δωμάτιο που και τώρα παιδικό είναι αλλά για τα δικά της παιδιά. Θα βγω στη βεράντα που κάναμε συζητήσεις επί συζητήσεων ώρες ολόκληρες. Και θ’ απογειωθώ πάλι στο χθες περιμένοντας να κάνω μια από κείνες τις παλιές σκανταλιές, να μοιραστώ ένα από’ κεινα τα παλιά μυστικά που ο χρόνος τα σκέπασε καλά και τα προστατεύει γιατί ήταν τα μυστικά της αθωότητας μας.