Ο μπαμπάς ΔΕΝ λείπει ταξίδι για δουλειές...

Τέτοιες μέρες κάνουν συνήθως όλοι απολογισμούς και προγράμματα. Εγώ τον έχω κάνει ήδη τον δικό μου. Τον ξέρω κι αν τον γράφω είναι γιατί δεν θα μπορούσα να μην σου αφιερώσω έστω ένα κείμενο. Να γράψω κάτι για σένα. Κάτι που υπό άλλες συνθήκες θα ήθελα να μπορούσες να διάβαζες.
Λοιπόν, ο προσωπικός απολογισμός μου για τη χρονιά που φεύγει είναι ότι αυτό το δίσεκτο 2012 ήταν σαν τα δίσεκτα των δημοτικών τραγουδιών. Δικαίωσε τη φήμη του πλήρως. Μου έφερε τις χειρότερες ειδήσεις της μέχρι τώρα ζωής μου. Μου πήρε το μισό μου κομμάτι, δηλαδή εσένα.
Γιατί αυτό που λένε ότι συμβαίνει όταν χάνεις τον γονιό σου είναι αλήθεια. Ορφανεύεις και μεγαλώνεις απότομα. Όσο χρονών και να είσαι. Αυτό λοιπόν είμαι κι εγώ τώρα. Ορφανή κατά το ήμισυ. Και μεγάλη...
Δεν θα ξαναπώ μπαμπά. Δεν θα σε ακούσω ξανά στο τηλέφωνο, ούτε θα σε δω. Μπαίνω στο σπίτι και δεν κάθεσαι στη γνώριμη θέση σου στον καναπέ. Τα τσιγάρα σου λείπουν. Η τηλεόραση που μας νευρίαζες επειδή την ήθελες συνέχεια ανοιχτή και στη διαπασών είναι κλειστή. Με κοιτάς από μια φωτογραφία. Άψυχα πράγματα..
μια κορνίζα εκεί, μία άλλη στο σπίτι μου, μία εκεί που μένεις τώρα. Μακριά μας.
"Σαν να' γινε ο μπαμπάς σας καπνός" έλεγε συνέχεια η μαμά εκείνες τις πρώτες μέρες. Πράγματι. Το μεσημέρι είχαμε μιλήσει. Μου είχες ζητήσει να σου βρω κάτι στο ίντερνετ. Ήθελες να δώσεις κάπου μια πληροφορία. Δεν πρόλαβες μπαμπά. Μας ξάφνιασες όλους. Σαν κακόγουστο αστείο. Έφυγες σε μια στιγμή μέσα.
Δεν μπορώ να σου θυμώσω. Λένε ότι το πένθος έχει στάδια. Σκατά. Δεν ξέρω αν τα πέρασα όλα. Δεν θέλω να σου θυμώσω. Θέλω να γυρίσεις πίσω αν γίνεται. Θέλω να ξυπνήσω και να είναι όλο αυτό ένα όνειρο. Ξέρω ότι λέω χαζομάρες τώρα, αλλά έτσι νιώθω.  Προσπαθώ πολύ εδώ και μήνες να κάνω τη γενναία για τους άλλους, για τη μαμά, για τον Νίκο. Μάλλον τα καταφέρνω με κίνδυνο να χαρακτηριστώ ψυχρή. Σε σκέφτομαι πολύ και συχνά. Τον πρώτο καιρό κοίταζα στον υπολογιστή τις φωτογραφίες σου κι έκλαιγα. Στη Σύρο το καλοκαίρι θυμόμουνα τον γάμο και το πόσο χαρούμενος ήσουν.΄Βλέπω τον μικρό σου εγγονό να σε αναζητά και συγκινούμαι. Όλοι μας. Χαίρομαι που σε θυμάται. Όλοι σε θυμόμαστε. Συνέχεια. Να μην αμφιβάλεις καθόλου.
Θυμάμαι τη Βούλα τη μέρα που σε αποχαιρετήσαμε. Είπε ότι ήσουν περήφανος για μένα. Κι εγώ για σένα... Το΄ξερες άραγε; Καταλάβαινες πόσο πολύ σ' αγαπούσαμε; Πόσο περήφανοι ήμασταν εμείς που μας μεγάλωσε ένας καλός άνθρωπος, ένας ακέραιος χαρακτήρας;  Πόσο χαιρόμασταν που ήσουν εσύ ο μπαμπάς μας; Πόσο το εννοούσαμε όταν σου λέγαμε ότι σημασία είχε ότι ήσουν καλός μπαμπάς κι ας έλειπες πολύ λόγω δουλειάς.
Ντρέπομαι ξέρεις γιατί πέρυσι τη μέρα της Πρωτοχρονιάς δυσανασχετούσα στο οικογενειακό τραπέζι. Ήμουν ξενυχτισμένη κι έλεγα μέσα μου ότι δεν θα ξανάρθω σπίτι Πρωτοχρονιά για φαγητό, αλλά θα μείνω να κοιμάμαι.
Φέτος θα τηρήσω την υπόσχεση. Θα' θελα όμως να ερχόμουν! Ας ζούσες εσύ και θα ερχόμουν.
Ξέρεις, καμιά φορά τώρα τον τελευταίο καιρό, σ' έβλεπα που ξεκουραζόσουν πια, μετά από τόσα χρόνια δουλειάς κι έλεγα πώς θα είσαι όταν γεράσεις πολύ κι αρρωστήσεις...
"Ευτυχώς", δεν γέρασες. Δεν αρρώστησες. Μας έφυγες όρθιος και αξιοπρεπής, όπως θα' θελες κι όπως θα θέλαμε. Πονάει όμως πολύ αυτός ο ξαφνικός αποχωρισμός και μου λείπεις... Μας λείπεις πολύ...Ξεκουράσου...