Poznan

Όταν διάβαζα πριν δυο χρόνια αυτό, δεν μπορούσα βέβαια να φανταστώ ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα επισκεπτόμουν την Πολωνική σήμερα και πάλαι ποτέ Πρωσική πόλη που βρίσκεται μια ανάσα από τη γειτονική της Γερμανία αν σκεφτεί μάλιστα κανείς ότι είχα επιπλέον ξεχάσει και το όνομα και την ύπαρξη της. Παρόλα αυτά, πήγα διαβασμένη καλά και με το προαναφερθέν σκονάκι ανά χείρας, πέρασα 5 πολύ ωραίες μέρες στο πανέμορφο Poznan.

Για τα ιστορικά στοιχεία της μικρής αυτής πόλης, σας παραπέμπω στο σκονάκι μου. Θέλω περισσότερο να μιλήσω γι' αυτά που παρατήρησα και μ' εντυπωσίασαν.

Πρέπει να πω ότι τους Πολωνούς δεν τους είχα και τόσο σε εκτίμηση, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί τους θεωρούσα κάπως "βραδείας καύσεως". Να διευκρινίσω εδώ ότι η εκτίμηση μου αυτή προερχόταν αποκλειστικά απ' τον εργασιακό μου χώρο και χαίρομαι που εμπλουτίστηκε και με άλλα στοιχεία και μάλιστα θετικά.
Καταρχήν, οι Πολωνοί είναι πολύ φιλόξενοι. Επειδή ο λόγος του ταξειδιού μας ήταν επαγγελματικός (όχι δικός μου), είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω πολύ καλά πόσο ευγενείς, φιλόξενοι και οργανωτικοί είναι. Το συνέδριο για το οποίο πήγαμε ήταν τέλεια οργανωμένο σε όλες του τις λεπτομέρειες και η υποδοχή των καλεσμένων εξαιρετική.
Οι Πολωνοί στο Poznan είναι περήφανοι για τον τόπο τους και καλά κάνουν. Κατοικούν σε μια μικρή πόλη- στολίδι.

Το Poznan δεν είναι αμιγώς τουριστικό μέρος αλλά είναι δημοφιλές γιατί έχει πολύ ανεπτυγμένο συνεδριακό τουρισμό. Επιπλέον, οι κάτοικοι είχαν ανέκαθεν καλές σχέσεις με τη γνώση και την επιστήμη, απόδειξη ότι σήμερα στο Poznan λειτουργούν πάνω από 20 εκπαιδευτικά ιδρύματα και η πόλη μετράει γύρω στους 130.000 φοιτητές.


Πέρα όμως απ' το εμπόριο και τα πανεπιστήμια, το Poznan έχει ενδιαφέρουσα πολιτιστική ζωή. Πάνω από είκοσι μουσεία βρίσκονται στο κέντρο της πόλης, ωδεία, θέατρα και κινηματογράφοι. Τα εστιατόρια και τα καφέ είναι μικρά κομψοτεχνήματα κι αν ο καιρός ευνοεί - όπως στη δική μας περίπτωση- μπορεί κανείς ν' απολαύσει τον καφέ ή το γλυκό του στους μικρούς κήπους των μαγαζιών που μοιάζουν εντελώς παραμυθένιοι.
Εκτός απ' το Cocorico και το Bordo που τα επισκέφθηκα από δυο φορές το καθένα καθώς και το φοβερό Behemot με τις γάτες, ανακάλυψα και το κουκλίστικο republika roz.

Για φαγητό "μίλησαν" κατευθείαν στο στομάχι μου η Brovaria (παλιά μπυραρία όπως μαρτυράει και το όνομα) και το Bazanciarnia.

Πάνω από 3 μεγάλα πάρκα μετρήσαμε σε απόσταση μισής ώρας το ένα απ' το άλλο. Πέρα απ' την τεχνητή λίμνη Malta με εγκαταστάσεις για αθλητικές δραστηριότητες

και το Cytadeli που είναι εκτός από ένας καταπράσινος λόφος, τόπος μνήμης για τους νεκρούς στρατιώτες του Β' παγκοσμίου πολέμου, η πόλη δίνει στους κατοίκους και τους επισκέπτες τη δυνατότητα να περπατήσουν, να βγάλουν βόλτα τα παιδιά τους, να αθληθούν και να χαλαρώνουν ανάμεσα σε δέντρα και νερά.

Αν αναφέρω όλα τα παραπάνω, είναι γιατί θέλω πραγματικά να πω ότι θυμώνω πια πολύ με όσους έχουν ακόμα προκαταλήψεις με τις χώρες και τους ανθρώπους του πρώην ανατολικού μπλοκ. Η μικρή εμπειρία μου απ' την Ουγγαρία, τη Ρουμανία και τώρα την Πολωνία μου δείχνει ότι υπάρχουν εκεί υποδομές εκεί που εμείς δυστυχώς δεν μπορέσαμε ν' αποκτήσουμε αν και τέκνα της δύσης... Αλήθεια, πέστε μου ένα αξιόλογο πάρκο της Αθήνας!
Γι' αυτούς που ακούνε ανατολική Ευρώπη και φαντάζονται κλέφτες και πουτάνες, θα ήθελα να πω ότι πέραν αυτών -που αφθονούν άλλωστε και στη δύση-, η νέα γενιά είναι μοντέρνα, με όνειρα, φιλοδοξίες και γνώσεις. Επιπλέον, δεν διαφέρουν σε τίποτα απ' τους δυτικούς συνομηλίκους τους. Μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες για το μέλλον, έχουν κινητά, σερφάρουν στο ίντερνετ, ψωνίζουν από εμπορικά κέντρα, πάνε σε multiplex κινηματογράφους και μαθαίνουν αγγλικά σαν ξένη γλώσσα. Τα έχουν δηλαδή όλα πια (αυτά που εμείς θεωρούμε απαραίτητα...) έχοντας διανύσει επιπλέον και πολύ μεγάλη απόσταση αυτά τα 20 τελευταία χρόνια που άλλαξε ο χάρτης του κόσμου και κάτι μου λέει ότι δικαίως τους αξίζει να είναι περισσότερο αυτοί παιδιά της Ευρώπης παρά κάτι άλλοι...
Τέλος, δεν μπορώ να μην αναφέρω και την καταπληκτική ποσότητα βότκας που καταναλώνεται σ' αυτήν τη χώρα. Είδα και γεύτηκα μάρκες που δεν τις είχα ξανακούσει ποτέ κι εκτός απ' τις γνώσεις μου για το πολωνικό top 3 της βότκας (Wyborowa, Zybrowka και Zoladkowa) και το μπουκάλι που έφερα μαζί μου, νόμιζω ότι κύλησε αρκετή και στο αίμα μου.

NASDROVIA!!!

Διάστρεμμα πλύστρας!

Σε κάθε πράγμα πρέπει να βρίσκει κανείς την αστεία πλευρά-αν υπάρχουν περιθώρια βέβαια-.
Εγώ χτες και μετά από ενοχλητικό πόνο δέκα ημερών, διαγνώστηκα με σύνδρομο De quervain που προήλθε από υπερχρήση (!) του δεξιού χεριού. Πρέπει λοιπόν να κάνω καθημερινές επαλήψεις με κάποιο διάλυμα και να φοράω έναν ειδικό νάρθηκα που θα μου ξεκουράζει το χέρι και θα μου περιορίζει τις κινήσεις μου.
Το αστείο είναι ότι γουγλίζοντας το σύνδρομο μου σήμερα το πρωί, εκτός απ' την επιστημονική του ονομασία που είναι το εντυπωσιακό στενωτική τενοντοελυτρίτιδα, βρήκα ότι το De quervain είναι γνωστό κι ως διάστρεμμα πλύστρας!!!

το παρόν ποστάκι γράφτηκε με το αριστερό (ε, έκλεψα και λίγο αν και δεν κάνει). Η πλάκα είναι ότι τώρα που δεν πρέπει να κουράζομαι έχω διάθεση για γράψιμο. Ή θα εξασκήσω το αριστερό ή θ'αρχίσω να υπαγορεύω...
Bad timing!

Ολική επαναφορά

Το καλοκαιράκι τέλειωσε. Κυρίως από πλευράς διάθεσης, γιατί ο καλός καιρός εκεί έξω ακόμα καλά κρατάει.

Οι διακοπές μου φαίνονται τώρα μια μακρινή ανάμνηση. Ήδη ένας μήνας και κάτι πέρασε από τις επίσημες διακοπές των 2 εβδομάδων.
Στον σύντομο απολογισμό:
Ιούνιος
Εξοντωτικοί ρυθμοί για δύο μεγάλα events στο γραφείο. 10 μέρες συνεχούς δουλειάς χωρίς ανάσα ούτε το Σαββατοκύριακο. Παρόλα αυτά, γεύματα και δείπνα σε πολύ γνωστά μέρη της Αθήνας, ιδιωτικές ξεναγήσεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, απόλυτα θετικό το feedback (όπως λέμε και αγγλιστί).

Ένα ευχάριστο προσωπικό γεγονός τον Ιούνιο που παρόλο που ξεκίνησε με άγχος λόγω του υπερβολικού φόρτου εργασίας (βλ παραπάνω), εξελίχθηκε σε υπέροχη στιγμή, σε τέσσερις μέρες ξεκούρασης και χαλάρωσης στην αγαπημένη μου αρχοντική Σύρο και σε μια πολύτιμη ανάμνηση που πήρε τη θέση της στο κουτάκι με τα σημαντικά αυτής της ζωής.

Ιούλιος
Επίσημες διακοπές 2 εβδομάδων στην όμορφη Σκύρο που αποτέλεσε επιλογή της τελευταίας στιγμής, αφού γι' άλλα πηγαίναμε κι αλλού το πλοίο μας έβγαλε, αλλά μας εξέπληξε ευχάριστα. Ωραίες παραλίες, καθαρά νερά, καλό φαγητό (ιδιαίτερη μνεία στο λεμονάτο κατσικάκι και στην αστακομακαρονάδα που ανακαλύφθηκε λίγα χρόνια πριν στο νησί λόγω αφθονίας του αστακού και προσπάθειας των νοικοκυράδων να βρουν νέους τρόπους μαγειρέματος για να μην τον βαριούνται - άκουσον, άκουσον!). Η Σκύρος έχει ευγενικούς κατοίκους, λογικές τιμές, ησυχία και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Η απώλεια ενός πολύ αγαπημένου μου προσώπου για το οποίο θα αφιερώσω ξεχωριστό ποστ.

Αύγουστος
4 ακόμη μέρες διακοπών με αφορμή τον 15Αύγουστο κι ένα δανεικό σκάφος που μας ταξείδεψε σε Κύθνο, Μήλο και Σίφνο.

Τι ωραία να είσαι συνέχεια μέσα στη θάλασσα!

Γραφείο, ησυχία, άδειοι δρόμοι, αναβολές για όλα, η απόλυτη ραστώνη του καλοκαιριού κι ενός καυτού Αυγούστου που φέτος μας "έλειωσε" και μας ταλαιπώρησε malgre tout (στη γαλλιστί αυτή τη φορά).Αν και στην Αθήνα, κοιμόμουνα με το νανούρισμα των τζιτζικιών και μου άρεσε για αλλαγή αν σκεφτεί κανείς ότι δεν άκουγα τον συνηθισμένο ήχο της μπάλας απ' το σχολείο απέναντι μας (που κάθε καλοκαίρι μετατρέπεται στον απόλυτο εφιάλτη μας).

1 μερούλα στην Επίδαυρο για τον πολυσυζητημένο "Οθέλλο" (θα γράψω αναλυτικά στο άλλο μπλογκάκι).Αφίξεις συγγενών και φίλων απ' την αλλοδαπή

2 ακόμα μέρες στο Porto Hydra σ' ένα περιβάλλον ρετρό με άρωμα εποχής από τα τέλη του '70 και τις αρχές '80.

"Λυσιστράτη" στο Άλσος Νέας Σμύρνης (θα γράψω και γι' αυτήν)

Δυο πολύ ωραία τραπεζώματα με φίλους και συγγενείς απ' την αλλοδαπή.

κι άλλα τραπέζια (φιλικά κι επαγγελματικά) έξω

Ένα μόνο (δυστυχώς αλλά ελπίζω ο καιρός να ευνοήσει και γι' άλλα) θερινό σινεμά στην όμορφη "Αίγλη" ("Inception"- μάλλον δεν θα γράψω γι' αυτό)και ανάμεσα σε άλλα, νέα και παλιά πρόσωπα, αναπάντεχες εκπλήξεις, επαναπροσδιορισμός αγαπημένων προσώπων. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να αναλώνεσαι με πρόσωπα που δεν το αξίζουν.

Το παρόν ποστ αποτελεί εκτός από απολογισμό, υπόσχεση να μπω σε κανονικούς ρυθμούς πια, όσο κι αν το μυαλό μου ακόμα ταξειδεύει.