Η κυρία Κ έφυγε...

Υπάρχουν στιγμές που ο χρόνος σε ξεπερνά. Θες να δεις ανθρώπους αγαπημένους και δεν προλαβαίνεις. Θες να τους πάρεις τηλέφωνο και το ξεχνάς λόγω φόρτου της καθημερινότητας.
Τους τελευταίους μήνες το πρόγραμμα μου είναι βαρύ. Ήλπιζα να τελειώσω πρώτα κάποιες βαριές υποχρεώσεις και μετά να κάνω αυτά που ήθελα.
Δεν πρόλαβα. Ο θάνατος δεν περιμένει. Έχει τους δικούς του νόμους.
Πριν από λίγο ένα τηλεφώνημα με βύθισε σε μεγάλη θλίψη. Με συγκλόνισε.
Η κυρία Κ, η αγαπημένη κυρία Κ έφυγε χθες απ’ της ζωή. Η θλίψη μου που δεν πήγα να τη δω τους τελευταίους μήνες και δεν την πήρα ούτε ένα τηλέφωνο είναι μεγάλη. Το ίδιο κι οι ενοχές μου. Ντρέπομαι!

Θυμάμαι ότι την τελευταία φορά που πήγα σπίτι της, κάπου προς το τέλος του χειμώνα, ήταν καλύτερα από ποτέ. Ευδιάθετη, καλοχτενισμένη, με μια λουλουδάτη νυχτικιά, μια γαλάζια ρόμπα, το σπίτι καθαρό, η ίδια με διάθεση μικρού κοριτσιού. Θυμόταν τα παλιά, το θέατρο, τους δυο άντρες που παντρεύτηκε. Έκανε σχέδια. Ξέρετε πόσο σημαντικό είναι να ονειρεύεσαι στα 85 σου χρόνια;

Για κάποιον ανόητο λόγο νόμιζα ότι θα είναι πάντα εκεί. Θα σήκωνα το τηλέφωνο και θα μου απαντούσε. Θα της έλεγα ότι θα έρθω να σας δω το απόγευμα και θα με περίμενε με καφέ και κέικ. Την τελευταία φορά με ρώτησε αν είμαι ευτυχισμένη, αν με αγαπάει ο καλός μου και χάρηκε μ’ αυτά που της είπα. Της υποσχέθηκα να της πάω χώμα για να μεταφυτεύσει μια γλάστρα. Τώρα θα ήταν η κατάλληλη εποχή…

Ελπίζω να ταξειδεύεις ευτυχισμένη και γεμάτη γιατί έζησες μια ζωή γεμάτη αγάπη.

Είμαι αληθινά στενοχωρημένη σήμερα. Μην μου κρατάς κακία. Η κόρη σου μου είπε στο τηλέφωνο ότι μ' αγαπούσες πολύ. Κι εγώ σ' αγαπούσα. Δεν πρόλαβα…