Ω, τι κόσμος μαμά!

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με τη διάθεση να περάσω χαμογελαστή τη βδομάδα. Διάφορες εκκρεμότητες τακτοποιούνται, η ώρα άλλαξε από χτες κι η μέρα μεγαλώνει κι αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να με γεμίσει αισιοδοξία. Η Άνοιξη είναι παντού γύρω μας, το Σαββατοκύριακο ήταν καλό και δημιουργικό και η ψύξη που έπαθα κοντεύει να περάσει κι έτσι δεν πονάω και τόσο πια. Σε λίγες μέρες πλησιάζει κι η εκδρομούλα μου οπότε, όλα καλά ε;

Ναι, όλα καλά στον μικρόκοσμο μου. Γιατί έξω απ' αυτόν, όλα είναι χάλια. Η είδηση που άκουσα σήμερα το πρωί ήταν αρκετή για να μου χαλάσει τη διάθεση. Και δεν με νοιάζει πραγματικά καθόλου που διαταράχθηκε η δική μου διάθεση και ησυχία. Θυμώνω όμως και θλίβομαι για όσα συμβαίνουν γύρω μου.

Μια βόμβα έκοψε απότομα το νήμα της ζωής ενός 15χρονου Αφγανού που έψαχνε στα σκουπίδια μαζί με τη μητέρα του και την αδερφή του να βρούνε φαγητό.
Μια οικογένεια που είχε στο μεταξύ χάσει τον πατέρα από βόμβα στο Αφγανιστάν, ήρθαν εδώ για μια "καλύτερη" ζωή. Ήρθαν για ν' αποφύγουν τις βόμβες, αλλά τελικά δεν τα κατάφεραν...

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν πια στα σκουπίδια για φαγητό. Ένας παππούς κοντά στη δουλειά μου σε καθημερινή βάση, ένας νέος άντρας στη γειτονιά μου, λίγα μέτρα απ' το σπίτι μου, μια ηλικιωμένη μάζευε μπουκάλια από κάδο ανακύκλωσης στη Συγγρού. Προφανώς για να τα πουλήσει. Προφανώς γιατί έχει ανάγκη τα 2 ευρώ που θα βγάλει απ' αυτά.

Ένα παιδί σπρώχνει το πιάτο του και λέει ότι δεν του αρέσει το φαγητό. Η μαμά το πετάει και του τηγανίζει πατάτες.

Μεγαλώνω και βλέπω τη δυστυχία ν' απλώνεται. Απ' τη μια ο εργασιακός μεσαίωνας, απ' την άλλη η εξαθλίωση κι ο φόβος στις σύγχρονες πόλεις. Απ' τη μια, οι ρακοσυλλέκτες, οι μετανάστες, οι άνθρωποι που δέχονται τα πυρά και τον ρατσισμό μας κι απ' την άλλη εμείς που πάμε να φάμε το αρνάκι μας ελαφριά τη καρδία και με το μυαλό στις καλοκαιρινές διακοπές μετά.
Ντρέπομαι! Σήμερα ντρέπομαι και λυπάμαι βαθιά.

Μια πολύ ποιητική Άνοιξη!

Πρώτη μέρα της Άνοιξης και Παγκόσμια ημέρα της ποίησης.
Ο βαφτισιμιός μου ο Αλέξανδρος, μου έφερε ένα μπουκέτο ολόφρεσκες μαργαρίτες απ' τον κήπο του και μου χάρισε μια ζωγραφιά.

Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο να γιορτάσω τη σημερινή μέρα και το μοιράζομαι!

του Κυριάκου

σελίδες ημερολογίου

Καλέ μου Κυριάκο,
το τελευταίο πράγμα που περίμενα χτες όταν χτύπησε το τηλέφωνο ήταν η κακή είδηση για το ταξείδι σου. Στο μυαλό μου έχω ακόμη την εικόνα σου, μεγαλόσωμος, χαμογελαστός, με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι να καταγράφεις όλες τις στιγμές μιας παρέας.
Όλοι είμασταν εκεί σήμερα. Για σένα. Όλοι σου οι φίλοι, η γυναίκα σου, οι δυο σου κόρες που τις θυμάμαι την πρώτη φορά που τις είδα, μικρούλες και ξέγνοιαστες να γυρνάνε από τραπέζι σε τραπέζι σαν μελισσάκια, όπως όλα τα μικρά παιδιά όταν οι μεγάλοι που τα συνοδεύουν είναι στην ταβέρνα, τρώνε και πίνουν και ξεχνάνε να σηκωθούν.
Σήμερα ήταν σαν να κουνήθηκε ξανά μια εικόνα που είχα χρόνια να κοιτάξω και που κάποτε μέρος της ήμουνα κι εγώ. Τίποτα θαρρείς δεν άλλαξε, ίδιοι άνθρωποι, ίδια βλέμματα, ίδιες αγάπες κι έριδες και γέλια και χαρές, ίδια η ταβέρνα για το μετά, ίδιος ο ταβερνιάρης, μα περισσότερο γκρίζα τα μαλλιά του. Ίδια και τα φαγητά. Σαν να μην πέρασε μια μέρα! Όλοι εκεί και ξέρεις τι θυμήθηκα; Το ίδιο τραπέζι 7 χρόνια πριν, περίπου την ίδια εποχή. Τότε έκανε ζέστη και καθόμασταν έξω. Είχε ταξειδέψει μόλις κάποιος άλλος. Εκείνος κι εσύ λείπατε απ' την σημερινή εικόνα Κυριάκο. Ένα ποτήρι με λίγο κρασί μόνο πάνω στο τραπέζι, σε περίοπτη θέση, αλλά και λίγο πιο μακριά. Το ποτήρι του τότε, το ποτήρι σου σήμερα.
Γελάσαμε σήμερα, δεν θα στο κρύψω. Γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς γέλιο, δεν γίνεται, έτσι δεν λένε; Τηρήσαμε το έθιμο. Γελάσαμε, τραγουδήσαμε, κλάψαμε, θυμηθήκαμε.
Δεν ήσουν εκεί να τραβήξεις τη φωτογραφία να την κάνεις εικόνα, να την κρατήσουμε συντροφιά. Κάθε φορά που φεύγει κάποιος, η ζωή φτωχαίνει και περισσότερο.
Καλό σου ταξείδι φίλε.

Δήμος Πειραιά

Τελικά αν τ' αφήσεις, σ' αφήνει. Για το "ευγενές" άθλημα του blogging μιλώ.
Ευτυχώς, ο από μηχανής Θεός με λυπήθηκε και μου' στειλε σαν θέμα τον Δήμο Πειραιά.

Όσοι είστε Δημότες θα το γνωρίζετε ήδη. Όσοι δεν είστε, αφενός να χαίρεστε (ιδιαιτέρως δε αν ανήκετε στους τυχερούς που ο Δήμος τους είναι καθαρός), αφετέρου ημείς είμεθα εδώ να σας πληροφορήσουμε για τη χαρά σας.
Ο Δήμος Πειραιά είναι απ' τους πιο βρώμικους Δήμους. Τα σκουπίδια συσσωρεύονται, τα κλαδιά απ' τα κομμένα δέντρα επίσης, τα πεζοδρόμια σπάνε και δεν αντικαθίστανται κι ο Δήμαρχος είναι εξαφανισμένος.
Κάτι κινήσεις που γίνονται τελευταία με οδηγούν στο ασφαλές συμπέρασμα ότι λόγω Δημοτικών εκλογών, άρχισαν οι δημόσιες σχέσεις.
Δεν πάει πολύς καιρός που ο Δήμαρχος έδωσε συνέντευξη ( δεν θυμάμαι πού τη διάβασα αλλά δεν έχει σημασία) όπου αφού βεβαίως δήλωσε ότι θα ξαναθέσει υποψηφιότητα (γιατί όχι άλλωστε...), μας ενημέρωσε ότι δεν ξέρει ποιος ακριβώς είναι ο μισθός του αφού τον διαχειρίζεται η γραμματέας του(!!!), μας γνωστοποίησε την μετακόμιση του δημαρχείου σε νεοκλασικό κτίριο καθώς και το πόσο καλά προχωράει το έργο της αναστήλωσης του Δημοτικού θεάτρου.
Ωραία όλα αυτά, αλλά με τα σκουπίδια τι γίνεται και κυρίως γιατί δεν έχει γίνει κάτι ως τώρα. Ο Δήμαρχος σαφώς και αναφέρθηκε σ' αυτά με τα γνωστά πια επιχειρήματα (μειωμένο προσωπικό, άδεια ταμεία κόκ) και συγχρόνως μας απέστειλε την περασμένη βδομάδα από μια σακκούλα ανακύκλωσης και το έντυπο με τις οδηγίες.
Οι μπλε κάδοι βέβαια αργούν ακόμη. Είμαι πάντως βέβαιη ότι θα εμφανιστούν σύντομα και θα πολλαπλασιαστούν αρχές του φθινοπώρου για ευνόητους λόγους.

Το Νέο Φάληρο, έχει ένα απ' αυτά τα κουτιά με υποδοχές για διαφορετικά είδη ανακύκλωσης: γυαλί, χαρτί, πλαστικό. Μονίμως είναι γεμάτο, δεν έρχεται να το αδειάσει κανείς και συχνά δίπλα του υπάρχουν παρατημένα σκουπίδια που δεν χωρούσαν να μπούνε απ' τις υποδοχές.

Στο Νέο Φάληρο δεν υπάρχει ούτε ένας μπλε κάδος. Εγώ 2 φορές την εβδομάδα φορτώνομαι με τα προς ανακύκλωση σκουπίδια και τα πάω σε γειτονικό δήμο.

Ειλικρινά, δεν ελπίζω σε καμία βελτίωση. Βαρέθηκα όμως να με υποτιμούν ως πολίτη.