Μετά-πασχαλιάτικα και άλλα ατάκτως ερριμμένα!

Αυτό το Πάσχα κατάλαβα ότι μεγάλωσα- αν εξαιρέσεις τη ροζ λαμπάδα βέβαια που μου την έκαναν δώρο όπως είπαμε και άρα δεν φέρω ευθύνη καμία πέραν του ότι την κράτησα!
Θα μου πείτε, "δηλαδή το Πάσχα περίμενες για να καταλάβεις το αυτονόητο;"
"Ε, όχι", θα απαντήσω με ειλικρίνεια, "το ήξερα, αλλά αυτό το μελαγχολικό πια που έχουν οι γιορτές, αυτή η νοσταλγία, οι παιδικές μνήμες που ξυπνάνε, κάνουν το καμπανάκι να χτυπάει πιο έντονα."

Η ημιαργία (απ’ τη σημαία…)που περίμενα για να γυρίσω σπίτι μια ώρα αρχύτερα την Πέμπτη, τα κόκκινα αυγά που κάποτε έβαφε η γιαγιά κι εγώ με τον αδερφό μου λαδώναμε μ’ ένα πανάκι, και που από πέρυσι έγιναν κεραμιδί λόγω του οικολογικού τρόπου βαψίματος – κρεμμυδόφλουδες γαρ- και τα βάφω εγώ.
Τα ψώνια, τα ψώνια, τα ψώνια- τώρα δικαιολογώ απόλυτα τη μαμά που ανέκαθεν έβριζε τα σούπερ μάρκετ…
Τα αυγά που παλιά ήταν κόκκινα και γεμάτα καραμέλες και μετά γινόντουσαν και κρεβάτι κούκλας αν ήθελες, ενώ τώρα είναι σοκολατένια με παιχνίδι μέσα κι όλα τα πιτσιρίκια ανυπομονούν να τα σπάσουν για να πάρουν το παιχνίδι!
Οι καμπάνες να χτυπάνε όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα, ό, τι θυμάμαι απ’ τα παιδικά μου χρόνια, το τροπάριο της Κασσιανής, τα Ευαγγέλια, ο Επιτάφιος, «ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ»- all time classic- στο χαζόκουτο (ευτυχώς δεν το ανοίξαμε παρά ελάχιστα).

Ναι , ήταν γλυκύ το έαρ φέτος κι ακολούθησα για λίγο τον Επιτάφιο της γειτονιάς. Η δύναμη της συνήθειας, ολίγον από παράδοση, όχι φαναράκι πια. Οι νεραντζιές όμως να μυρίζουν πάντα. Ακόμα και σε μια Αθήνα που είναι όλη μπετόν, μοσχοβολούσε ο τόπος. Κι αυτή η ησυχία! Ο ύπνος χωρίς ξυπνητήρι το πρωί, η πολυτέλεια να διαβάζεις χωρίς άγχος (3 βιβλία κατάφερα, ένα μυθιστόρημα και 2 θεατρικά λευκώματα), τα μοσχοβολιστά τσουρέκια απ’ τα ζαχαροπλαστεία και τους φούρνους, οι καφέδες στην χαλάρωση μας.

Κάτι κοπέλες με λαμέ, σατέν κι άλλα τραγουδιάρικα υφάσματα μου θύμισαν ότι παλιά ο κόσμος ντυνόταν τα καλά του να πάει στην Ανάσταση. Εγώ μικρή, είχα μαύρα λουστρίνια απ’ του Μούγερ και η πρεμιέρα των λουστρινιών ήταν το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ. Φέτος πήγα με τζην, πειράζει; Αλλά είχα και τη ροζ λαμπάδα και καμάρωνα!!!

Η μαγειρίτσα ήρθε με delivery απ’ τη μαμά. Κλασική αξία. Αφού αυτήν τρώγαμε πάντα και μας άρεσε, γιατί να πειραματιζόμαστε τώρα με δύσκολες συνταγές;

Η Κυριακή του Πάσχα είναι για μένα μέρα αδιάφορη. Εντάξει, τρως του σκασμού και στο τέλος ονειρεύεσαι νηστίσιμες σούπες, σόδες και αρνάκια να βόσκουν αμέριμνα στα λιβάδια κι όχι να γυρίζουν στη σούβλα.

Άντε και του χρόνου!