Τετάρτη, Απριλίου 22, 2009

Μετά-πασχαλιάτικα και άλλα ατάκτως ερριμμένα!

Αυτό το Πάσχα κατάλαβα ότι μεγάλωσα- αν εξαιρέσεις τη ροζ λαμπάδα βέβαια που μου την έκαναν δώρο όπως είπαμε και άρα δεν φέρω ευθύνη καμία πέραν του ότι την κράτησα!
Θα μου πείτε, "δηλαδή το Πάσχα περίμενες για να καταλάβεις το αυτονόητο;"
"Ε, όχι", θα απαντήσω με ειλικρίνεια, "το ήξερα, αλλά αυτό το μελαγχολικό πια που έχουν οι γιορτές, αυτή η νοσταλγία, οι παιδικές μνήμες που ξυπνάνε, κάνουν το καμπανάκι να χτυπάει πιο έντονα."

Η ημιαργία (απ’ τη σημαία…)που περίμενα για να γυρίσω σπίτι μια ώρα αρχύτερα την Πέμπτη, τα κόκκινα αυγά που κάποτε έβαφε η γιαγιά κι εγώ με τον αδερφό μου λαδώναμε μ’ ένα πανάκι, και που από πέρυσι έγιναν κεραμιδί λόγω του οικολογικού τρόπου βαψίματος – κρεμμυδόφλουδες γαρ- και τα βάφω εγώ.
Τα ψώνια, τα ψώνια, τα ψώνια- τώρα δικαιολογώ απόλυτα τη μαμά που ανέκαθεν έβριζε τα σούπερ μάρκετ…
Τα αυγά που παλιά ήταν κόκκινα και γεμάτα καραμέλες και μετά γινόντουσαν και κρεβάτι κούκλας αν ήθελες, ενώ τώρα είναι σοκολατένια με παιχνίδι μέσα κι όλα τα πιτσιρίκια ανυπομονούν να τα σπάσουν για να πάρουν το παιχνίδι!
Οι καμπάνες να χτυπάνε όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα, ό, τι θυμάμαι απ’ τα παιδικά μου χρόνια, το τροπάριο της Κασσιανής, τα Ευαγγέλια, ο Επιτάφιος, «ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ»- all time classic- στο χαζόκουτο (ευτυχώς δεν το ανοίξαμε παρά ελάχιστα).

Ναι , ήταν γλυκύ το έαρ φέτος κι ακολούθησα για λίγο τον Επιτάφιο της γειτονιάς. Η δύναμη της συνήθειας, ολίγον από παράδοση, όχι φαναράκι πια. Οι νεραντζιές όμως να μυρίζουν πάντα. Ακόμα και σε μια Αθήνα που είναι όλη μπετόν, μοσχοβολούσε ο τόπος. Κι αυτή η ησυχία! Ο ύπνος χωρίς ξυπνητήρι το πρωί, η πολυτέλεια να διαβάζεις χωρίς άγχος (3 βιβλία κατάφερα, ένα μυθιστόρημα και 2 θεατρικά λευκώματα), τα μοσχοβολιστά τσουρέκια απ’ τα ζαχαροπλαστεία και τους φούρνους, οι καφέδες στην χαλάρωση μας.

Κάτι κοπέλες με λαμέ, σατέν κι άλλα τραγουδιάρικα υφάσματα μου θύμισαν ότι παλιά ο κόσμος ντυνόταν τα καλά του να πάει στην Ανάσταση. Εγώ μικρή, είχα μαύρα λουστρίνια απ’ του Μούγερ και η πρεμιέρα των λουστρινιών ήταν το Μεγάλο Σάββατο το βράδυ. Φέτος πήγα με τζην, πειράζει; Αλλά είχα και τη ροζ λαμπάδα και καμάρωνα!!!

Η μαγειρίτσα ήρθε με delivery απ’ τη μαμά. Κλασική αξία. Αφού αυτήν τρώγαμε πάντα και μας άρεσε, γιατί να πειραματιζόμαστε τώρα με δύσκολες συνταγές;

Η Κυριακή του Πάσχα είναι για μένα μέρα αδιάφορη. Εντάξει, τρως του σκασμού και στο τέλος ονειρεύεσαι νηστίσιμες σούπες, σόδες και αρνάκια να βόσκουν αμέριμνα στα λιβάδια κι όχι να γυρίζουν στη σούβλα.

Άντε και του χρόνου!

8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Η Κυριακή του Πάσχα ήταν η ανέκαθεν η Κυριακή που σιχαινόμουν περισσότερο από όλες. Και γενικά σιχαίνομαι τις Κυριακες.
Η Κυριακή του Πάσχα είναι μια απέραντη γενοκτονία, ένα έθιμο που υπογραμμίζει πόσο βάρβαρος λαός είμαστε...

Ε, καλά, δε μεγάλωσες και πολύ, ούτε 40 δεν είσαι!

Σταυρούλα είπε...

Η Κυριακή του Πάσχα είναι πληγή για μένα, λόγω των οικογενιακών αναμνήσεων με κύριο πρωταγωνιστή τον παμπά μου. Πόσο τη χάρηκα φέτος που έλειπα. Είχε μια απίστευτη λιακάδα και η βόλτα ήταν όνειρο.

Όσο μεγαλώνουμε εκπίπτουν στα μάτια μας οι γιορτινές μέρες.

theorema είπε...

Χρόνια πολλά θα πω μόνο, αλεπουδίτσα μου, και πάντα καλά. Με αναμνήσεις, έθιμα, συνήθειες και νεωτερισμούς στη σκέψη και στη ζωή.
Να μεγαλώνουμε, καλά και άξια, και πάντα να έχουμε γύρω μας ανθρώπους που να μοιράζονται μαζί μας το παρόν και το μέλλον με αγάπη και όρεξη για ζωή.
Να μη λυπάσαι, να αγαπάς όσα έζησες και να τους αφήνεις χώρο στο μυαλό σου. Το αξίζουν και το αξίζεις και να μη θλίβεσαι, μόνο να χαρίζεις όλη αυτή την τρυφερότητά σου στους ανθρώπους που σε αγαπούν κι είναι δίπλα σου.
Καλές βόλτες στον ήλιο!

lemon είπε...

Αυτές οι νεραντζιές..πες κι εσύ, γιατί νομίζουν όλοι πως είναι απο τον ενθουσιασμό μου με την Αθήνα που μου φαίνονται όλα γλυκά και μυρωδάτα!
Συμφωνώ με τη ρενάτα, κι επαυξάνω: μεγαλώνοντας, κάθε χρόνο και περισσότερα πράγματα εκπίπτουν στα μάτια μας. Ετυχώς, κρατούν ακόμη καλά τα βιβλία, ο καφές, η ησυχία, η συντροφικότητα...
Να είσαι καλά :)

An-Lu είπε...

Εδώ πάλι η μεγάλη ανατροπή! Ανάσταση ΧΩΡΙΣ βαρελότα...ούτε που την κατάλαβα μιλάμε ;-)

markos-the-gnostic είπε...

δεν είναι και παρηγοριά ούτε και 40δεν είσαι, μπορούσε να πει ούτε κι 37 δεν είσαι... τέλος πάντων...
τοκλύτερο ήταν τα λαμέ, το υπογράφω ως μαρτυρία

Кроткая είπε...

έλα βρε Μάρκε, ούτε να πειράξουμε τη φίλη μας δεν μπορούμε?! :)

Αλεπού είπε...

@krotkaya
Συμφωνώ για τη βαρβαρότητα της Κυριακής του Πάσχα. Συμφωνώ και για την ηλικία. Όντως, ούτε 40 ακόμη ;)
@renata
Καλά εσύ ήσουν απ' τους τυχερούς φέτος! Πάντα τέτοια! :)
@theorema
και η μελαγχολία μέσα στο πρόγραμμα είναι. Δεν λυπάμαι για όσα πέρασαν, απλώς τα αναπολώ. Είναι μέρος κι αυτό του προσωπικού "μυθιστορήματος"...
όσο για τις βόλτες, ήλιο έχουμε, αλλά έχουμε και κρυολόγημα - δυστυχώς :(
@lemon
Ετυχώς, κρατούν ακόμη καλά τα βιβλία, ο καφές, η ησυχία, η συντροφικότητα...

ε, δεν είναι και λίγα όλα αυτά! Και συ να είσαι καλά και να χαιρόμαστε τις μυρωδιές εκεί έξω :)
@an-lu
Νομίζω πως τελικά αυτή είναι μια χώρα ανατροπής!!!
@markos
παρακαλώ να αφήνεις την krot να με πειράζει ελεύθερα (χι,χι)
Αλήθεια, τα λαμέ τα φωτογράφισες ή βιαζόμσταν για μαγειρίτσα;
@krotkaya
πείραζε εσύ. Ελεύθερα είπαμε!