Σάρα

Στον δρόμο που παρκάρω το αυτοκίνητο μου κάθε μέρα για τη δουλειά, είναι μια μικρή γειτονιά με εργατικές πολυκατοικίες. Στην πλειονότητα τους οι άνθρωποι που κατοικούν είναι ξένοι. Προσπαθώ να μαντέψω από πού...μάλλον Σύριοι. Πάντως οι γυναίκες φοράνε μαντήλα στο κεφάλι. Είναι νέες και με όμορφα πρόσωπα. Τις βλέπω τα πρωινά στα κηπάκια τους ή στο σούπερ μάρκετ που είναι στην ίδια περιοχή. Πάντοτε ήσυχες και με 2-3 κουτσούβελα πλάι τους, άλλο στο καρότσι, άλλο στα χέρια.
Μια φορά, μία μου έδωσε τη σειρά της στο σούπερ μάρκετ επειδή εγώ είχα ένα μόνο πράγμα, ενώ εκείνη ολόκληρο καρότσι.
Τα μεγαλύτερα παιδιά πάνε σχολείο. Γυρνάνε συνήθως μόνα κι αν έχουνε μικρό αδερφάκι, το έχουν υπό την προστασία τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πετύχει δυο αγοράκια με τις τσάντες στον ώμο και τον μεγάλο να πιάνει απ’ το χέρι τον μικρό και να κοιτάνε πριν περάσουν τον δρόμο.
Άλλες πάλι φορές- συνήθως όταν έχει καλό καιρό- βγαίνουν και παίζουν στο πεζοδρόμιο, όπως κάναμε κι εμείς παλιά. Κούκλες, λίγα κουζινικά ή κλώτσημα μιας μικρής πλαστικής μπάλας.

Μια μέρα πριν από μήνες, στο σχόλασμα, πέρασα απ’ το σούπερ μάρκετ κι όταν ψώνισα και κατευθυνόμουν προς το αυτοκίνητο, δίπλα μου περπατούσε κι ένα μικρό κορίτσι γύρω στα 8 που βγήκε απ’ το ίδιο σούπερ μάρκετ και κρατούσε δυο σακούλες με ψώνια. Είχε ύφος μεγάλης- όχι μικρομέγαλης-, έχει σημασία αυτό! Περιμέναμε ν’ ανάψει το φανάρι και με κοίταγε καλά- καλά, εξεταστικά θα έλεγα, όπως κοιτάνε τα παιδιά και καθόλου αυθάδικα. Εγώ πήγα να διασχίσω τον δρόμο σε μια στιγμή που δεν πέρναγε κανένα αυτοκίνητο, αλλά το φανάρι δεν είχε ανάψει ακόμα για τους πεζούς. Η παιδική φωνή της με επέπληξε. «Δεν είναι πράσινο», είπε κι αμέσως κοκκάλωσα και συγχρόνως ντράπηκα κιόλας. Κοιταχτήκαμε. Αυτή, πάντα σοβαρή και με τα μεγάλα μαύρα μάτια της να κοιτάνε εξονυχιστικά. «Τι κακό παράδειγμα δίνω σ’ ένα παιδί», σκέφτηκα αναλογιζόμενη το ατόπημα μου.
Τελικά το φανάρι άναψε και διασχίσαμε με ασφάλεια τον δρόμο. Της έπιασα την κουβέντα. Μου είπε ότι την λένε Σάρα κι ότι πάει στη Β’ Δημοτικού και της αρέσει πολύ. Με ρώτησε και το δικό μου όνομα και με ρώτησε επίσης πού πάω τώρα. Της εξήγησα ότι σχόλασα απ’ τη δουλειά και πάω να πάρω το αυτοκίνητο μου. Όταν φτάσαμε στο κατώφλι του φτωχικού σπιτιού της, μου είπε: «εγώ εδώ μένω», αποχαιρετιστήκαμε κι αυτό ήταν. Σαν δύο ενήλικες που αντάλλαξαν δυο τρεις τυπικές κουβέντες στον δρόμο.

Την έχω ξαναδεί δυο τρεις φορές από τότε, αλλά πάντα από απόσταση και δεν ξέρω αν με έχει προσέξει κι εκείνη κι αν με θυμάται βέβαια που πολύ αμφιβάλλω.

Σήμερα το απόγευμα, η Σάρα βγήκε να πετάξει τα σκουπίδια στον κάδο απέναντι απ’ το σπίτι της και καθώς περνούσα με ρώτησε αν έχω χαρτοπετσέτα. Την κοίταξα και μου έδειξε τα χεράκια της που είχαν λερωθεί μάλλον από χώμα. «Έχω χαρτομάντηλο», της είπα «αλλά στο αυτοκίνητο, έλα να σου δώσω, εδώ είναι». Με κοίταξε για δευτερόλεπτα και δεν είπε τίποτα. Αμέσως θυμήθηκα ότι είχα υγρομάντηλα και της έδωσα, ενώ καθώς έψαχνα την τσάντα μου σκέφτηκα τη γκάφα που είχα κάνει. Πρότεινα – εγώ μια άγνωστη- σ’ ένα μικρό παιδί να έρθει στο αυτοκίνητο. Μα γιατί να έρθει; Σίγουρα θα της έχει πει η μαμά της- όπως μου είχε πει κι εμένα κάποτε- να μην εμπιστεύομαι αγνώστους στον δρόμο!
Η Σάρα σκούπισε τα χεράκια της, μ’ ευχαρίστησε και πήγε σπίτι της.

Αν γράφω σήμερα γι’ αυτήν είναι γιατί στο πρόσωπό της καθρεφτίζεται μια γενιά παιδιών που έτυχε να ζούνε σε άλλη πατρίδα, χωρίς πολλές ανέσεις, να αντιμετωπίζονται ρατσιστικά από τους αυτόχθονες και συχρόνως να είναι ευγενικά, να έχουν τρόπους, να είναι αυθόρμητα κι αθώα, αλλά συγχρόνως να ξέρουν να κρατάνε τις αποστάσεις.
Η μικρή Σάρα είναι ένα περήφανο μικρό κορίτσι που αν το δεις, το βάζεις αμέσως στην καρδιά σου!