Στα δύο...

Χτες, σε μια διαδρομή με το τρένο, μου ήρθε ξαφνικά η σκέψη ότι η Αθήνα μοιάζει να είναι χωρισμένη σε δύο κόσμους. Το ήξερα αλλά η συνειδητοποίηση με ξάφνιασε κάπως, σαν να το έβλεπα για πρώτη φορά. Φταίει μάλλον που οι περισσότεροι επιβάτες ήταν αλλοδαποί. Λέω μέσα μου, για δες η Αθήνα έγινε μια πολυπολιτισμική πόλη. Παρατηρούσα αυτούς τους ανθρώπους που ήρθαν εδώ με όνειρα να ξεκινήσουν μια καλύτερη ζωή. Ντυμένοι με τα απομεινάρια μας, αποτελούν ένα περίεργο συνονθύλευμα από μόδες περασμένων δεκαετιών. Τις καθημερινές είναι οικοδόμοι, εργάτες, καθαρίστριες, νταντάδες, νοσοκόμες. Την Κυριακή, στα ρεπό τους πάνε στο κέντρο της πόλης κι αναμειγνύονται μαζί μας, κάτω απ' την Ακρόπολη, στα καφέ του Θησείου, στο παζάρι της Αβησσυνίας, στην Ομόνοια. Ίσοι προς ίσους. Σχεδόν. Αυτοί βέβαια κυκλοφορούν με το τρένο, όπως εμείς κάποτε. Εμείς, με τα τεράστια τζιπ που προτιμάει πια αυτό το ιδιότυπο είδος νεοέλληνα και που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί γίνανε ξαφνικά μόδα σε μια πόλη εντελώς ακατάλληλη γι αυτά...
Αλλά είναι κι άλλες εικόνες που ενισχύουν την εντύπωση που έχω για τους δυο κόσμους στην ίδια πόλη. Είναι οι γειτονιές των δυτικών προαστίων, κάτι παλιές μονοκατοικίες, κάτι απομεινάρια γειτονιάς του ' 50, τα προσφυγικά της Δραπετσώνας, οι εργατικές πολυκατοικίες, ακόμα και πίσω απ' το πολυτελές Intercontinental στη Συγγρού. Οι άνθρωποι που ζουν εκεί σαν να μην αντιλαμβάνονται ότι έχει προχωρήσει η ζωή με άλλο ρυθμό. Γυναίκες που δεν εργάζονται, που συναντιούνται στα μανάβικα και στο φούρνο κι ανταλλάσσουν καμιά απ' τις στερεότυπες κουβέντες, συνταξιούχοι που πίνουνε καφέ ή ούζο στο καφενείο.
(Όταν πριν από κανά μήνα έψαχνα, αφελώς σε μια τέτοια γειτονιά, καφετέρια για καπουτσίνο, επανήλθα σύντομα στην πραγματικότητα και ήπια ελληνικό σε καφενείο που μύριζε τηγανητό μπακαλιάρο και κρασί, ενώ δίπλα παίζανε πρέφα).
Είναι κι ο άλλος κόσμος των γυάλινων κτιρίων της Κηφισίας, οι εργαζόμενοι απ' το πρωί ως το βράδυ που τρώνε από delivery και τρέχουν να τα προλάβουν όλα και στην "καλύτερη" ακόμα εξέλιξη, είναι και οι κάτοικοι των επαύλεων της Εκάλης και της Πολιτείας που βλέπουν επιλεκτικά πίσω απ' τα φιμέ τζάμια μιας λιμουζίνας.

Και σήμερα το απόγευμα που ένας πονοκέφαλος με καθήλωσε σπίτι και άνοιξα για λίγο την χαζοτηλεόραση, συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν πια και οι δυο κόσμοι στον γαλαξία των σχέσεων και των συμπεριφορών. Σε απογευματινή εκπομπή απ' αυτές στις οποίες θίγεται ένα πρόβλημα και καλούν 2 ειδικούς και το κοινό συμμετέχει, ενώ κάποιοι τηλεφωνούν κιόλας, το θέμα ήταν: επιτυχημένες γυναίκες με άντρες υποδεέστερου επαγγέλματος και το καίριο ερώτημα ήταν εσείς βάσει ποιου κριτηρίου κάνετε σχέσεις;
Με τα ίδια μου τ' αυτιά άκουσα την γνωστή πια Μάρα Μεϊμαρίδη, χωρίς αιδώ και συναίσθηση για το ότι εκφράζει γνώμη σε μέσο μεγάλης δύναμης, να δηλώνει και να συμβουλεύει αδιάντροπα πως βάσει χρήματος βεβαίως, βεβαίως και πως αν έχει λυθεί αυτό καθώς και το ποιες ανέσεις μπορεί να σου προσφέρει ο άλλος, βρίσκονται και τα συναισθήματα. Κι αν δεν βρεθούν κιόλας, δεν είναι και τόσο σημαντικό.
Τώρα γιατί εγώ και μερικοί άλλοι ηλίθιοι νομίζαμε ότι ο έρωτας και η προσωπικότητα είναι τα πρωτεύοντα;
Μάλλον είναι επειδή ερχόμαστε απ' τον άλλο κόσμο, αυτόν που σβήνει...