Λα, λα, λα, λα!

Αποφάσισα να σας δείξω την εντελώς ρετρό μου πλευρά σήμερα και γι’ αυτό θα περιοριστώ σε ελληνικά και μάλιστα αρκετά παλιά.

1. Όλα τα παλιά του Γούναρη και του Μαρούδα
Ξεχωρίζω:
Ένα βράδυ που’ βρεχε
Ένας φίλος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά
Άρχισαν τα όργανα

2. Ό, τι τραγούδησε το δίδυμο Μανώλης Χιώτης- Μαίρη Λίντα, χωρίς εξαιρέσεις.

3. Οι θαλασσιές οι χάντρες – Χορν

4. Εφτά τραγούδια θα σου πω, τραγουδισμένο απ’ τη Μελίνα στη «Στέλλα».

5. Το άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε καραβάκια στο Αιγαίο δεν με παίρνετε καλέ κλπ, κλπ, κλπ - Μοσχολιού
Έχω πληροφορηθεί ότι το τραγουδούσα κατά την προσχολική μου ηλικία!

6.Κάθε λιμάνι και καημός του Γαβαλά

7.Η ζωή εδώ τελειώνει του Διονυσίου


Ευχαριστώ θερμά την Composition doll για την πρόσκληση
Τι, πρέπει να καλέσω κι εγώ τώρα ή θ’ αρχίσετε να βαράτε;

Αν θέλουν λοιπόν, ας τραγουδήσουν μαζί μας οι ακόλουθοι:
Goudaki
Στέφυ
All my life
Bebelac
Μπαμπάκης

Η παράνοια της περσόνας.

Έκλεισε με δύναμη πίσω του την πόρτα. Όλα είχαν πάει στραβά. Τα σημάδια φαινόντουσαν απ’ το πρωί που είχε ξυπνήσει. Η δουλειά του τον απογοήτευε έτσι κι αλλιώς. Ένιωθε πιεσμένος. Γιατί αναγκαζόταν να κάνει κάτι που δεν του αρέσε πια; Γιατί δεν έβρισκε το κουράγιο να τους διαολοστείλει ένα ωραίο πρωινό. Αφού τον έπρηζαν που τον έπρηζαν ας τους άφηνε μετέωρους και μάλιστα εν μέσω μιας πολύ hot περιόδου. Στην επόμενη διαφημιστική καμπάνια!
Έβαλε ένα malt, άνοιξε την μπαλκονόπορτα και βάλθηκε να σχεδιάζει την εκδίκηση του. Εκδίκηση αριθμός 13855. Αυτόν τον αριθμό θα χρησιμοποιούσε ένας αόρατος παρατηρητής της ζωής του. Όσες φορές είχε σχεδιάσει να εκδικηθεί τους κρατούντες στον εργασιακό του χώρο, άλλες τόσες είχε καταλήξει να κοιμάται στον καναπέ αποκαμωμένος έχοντας τελειώσει όλο το μπουκάλι με το malt που αρχικά προοριζόταν για ένα ποτηράκι- έτσι να χαλαρώσει.
Όχι, αυτήν τη φορά το είχε αποφασίσει. Θα έφτανε ως το τέλος. Αρκετά πια!
Οι μυρωδιές απ’ τα λουλούδια της άνοιξης του προκάλεσαν δυσφορία. Του γύρναγαν τον χρόνο πίσω, στην παιδική του αθωότητα, στα εφηβικά του ξενύχτια, στους νεανικές του έρωτες κι αυτό ήταν κάτι που πονούσε πολύ.
Πισωπάτησε και χώθηκε ξανά μέσα στο αχανές μοναχικό του σπίτι. Έκλεισε τα παράθυρα, έβαλε τα air condition να δουλεύουν στο φουλ. Πέταξε με μανία το ακριβό του κοστούμι στο πάτωμα. Η θέρμη απ’ το πάτωμα του γαργάλησε τις πατούσες. Θερμαινόμενα δαπεδα. Η απαίτηση της πρώην του όταν αγόρασε το διαμέρισμα. «Θέλω να περπατάω ξυπόλητη και να το φχαριστιέμαι». Ποιος ξέρει σε ποιανού το θερμαινόμενο δάπεδο περπατάς τώρα, αναρωτήθηκε και μπήκε στο ντους.
Το νερό που έτρεχε με ορμή πάνω του τον βοηθούσε να ξεδιαλύνει τις σκέψεις του
Θα κάνω κοσμογονικές αλλαγές, αποφάσισε καθώς σκουπιζόταν.
Έκλεισε όλα τα μηχανήματα air condition και ξανάνοιξε τα παράθυρα. Έβαλε κι ένα CD να παίζει. Ας μην αφεθώ στο τυχαίο του ραδιοφώνου, είπε στον εαυτό του, ενώ το κινητό του που χτυπούσε τον έκανε να χαμογελάσει. Οπς, με πρόλαβε η Barbie, σκέφτηκε κι απάντησε με την πιο αδιάφορη φωνή που διέθετε.
EKEINH: Μωρό μου θα βγούμε;
ΑΥΤΟΣ:Δεν έχω όρεξη για έξοδο.
ΕΚΕΙΝΗ: Για ένα ποτάκι μόνο. Έλαααα
ΑΥΤΟΣ:Όχι, όχι για ποτό. Με τίποτα.
ΕΚΕΙΝΗ: Ε, καλά. Να φας δεν θέλεις;
ΑΥΤΟΣ:Ναι, θα φάω.
ΕΚΕΙΝΗ: Θα παραγγείλεις κινέζικα;
ΑΥΤΟΣ:Όχι, όχι κινέζικα.
ΕΚΕΙΝΗ: Σούσι που έχουμε και καιρό;
ΑΥΤΟΣ:Ούτε σούσι
ΕΚΕΙΝΗ: Τι λες για πολυνησιακό;
ΑΥΤΟΣ:Ούτε πολυνησιακό
ΕΚΕΙΝΗ: Πάμε στο καινούργιο ιταλικό;
ΑΥΤΟΣ:Τις σιχάθηκα τις πίτσες
ΕΚΕΙΝΗ: Δηλαδή να μην έρθω; Κρίμα και ήθελα να με δεις με το καινούργιο μου Dolce & Gabanna
ΑΥΤΟΣ:Αν θες έλα, αλλά φόρα κάτι απλό. Θα πάμε στο ταβερνάκι της γειτονιάς. Είναι υπόγειο κι ο τηγανητός μπακαλιάρος μπορεί ν’ αφήσει ανεξίτηλα την παρουσία του στα ρούχα σου γλυκειά μου.
ΕΚΕΙΝΗ: Ε, άσε καλύτερα. Κάνω και δίαιτα. Θα πάρω την Κλαίρη να πάμε για κανά ποτάκι.
ΑΥΤΟΣ: Καλά, όπως νομίζεις. Μια άλλη φορά.. Καληνύχτα.

Έσκασε στα γέλια. Εύκολο ήταν τελικά να την ξαποστείλει.
Άνοιξε το ψυγείο. Χυμός, περιέ, παγάκια.
Μάλιστα. Ίσως τελικά να έπρεπε να πάει μέχρι το ταβερνάκι της γωνίας.
Ο άλλος στον οποίο θα μεταμορφωνόταν σιγά-σιγά έπρεπε ακόμα και να διατρέφεται διαφορετικά.


Συνεχίζεται

Θυμάστε;

Το βρήκα σκαλίζοντας το συρτάρι του γραφείου μου κι είπα να γελάσουμε λίγο κίτρινα (rire jaune που λένε και οι Γάλλοι)...

Στα δύο...

Χτες, σε μια διαδρομή με το τρένο, μου ήρθε ξαφνικά η σκέψη ότι η Αθήνα μοιάζει να είναι χωρισμένη σε δύο κόσμους. Το ήξερα αλλά η συνειδητοποίηση με ξάφνιασε κάπως, σαν να το έβλεπα για πρώτη φορά. Φταίει μάλλον που οι περισσότεροι επιβάτες ήταν αλλοδαποί. Λέω μέσα μου, για δες η Αθήνα έγινε μια πολυπολιτισμική πόλη. Παρατηρούσα αυτούς τους ανθρώπους που ήρθαν εδώ με όνειρα να ξεκινήσουν μια καλύτερη ζωή. Ντυμένοι με τα απομεινάρια μας, αποτελούν ένα περίεργο συνονθύλευμα από μόδες περασμένων δεκαετιών. Τις καθημερινές είναι οικοδόμοι, εργάτες, καθαρίστριες, νταντάδες, νοσοκόμες. Την Κυριακή, στα ρεπό τους πάνε στο κέντρο της πόλης κι αναμειγνύονται μαζί μας, κάτω απ' την Ακρόπολη, στα καφέ του Θησείου, στο παζάρι της Αβησσυνίας, στην Ομόνοια. Ίσοι προς ίσους. Σχεδόν. Αυτοί βέβαια κυκλοφορούν με το τρένο, όπως εμείς κάποτε. Εμείς, με τα τεράστια τζιπ που προτιμάει πια αυτό το ιδιότυπο είδος νεοέλληνα και που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί γίνανε ξαφνικά μόδα σε μια πόλη εντελώς ακατάλληλη γι αυτά...
Αλλά είναι κι άλλες εικόνες που ενισχύουν την εντύπωση που έχω για τους δυο κόσμους στην ίδια πόλη. Είναι οι γειτονιές των δυτικών προαστίων, κάτι παλιές μονοκατοικίες, κάτι απομεινάρια γειτονιάς του ' 50, τα προσφυγικά της Δραπετσώνας, οι εργατικές πολυκατοικίες, ακόμα και πίσω απ' το πολυτελές Intercontinental στη Συγγρού. Οι άνθρωποι που ζουν εκεί σαν να μην αντιλαμβάνονται ότι έχει προχωρήσει η ζωή με άλλο ρυθμό. Γυναίκες που δεν εργάζονται, που συναντιούνται στα μανάβικα και στο φούρνο κι ανταλλάσσουν καμιά απ' τις στερεότυπες κουβέντες, συνταξιούχοι που πίνουνε καφέ ή ούζο στο καφενείο.
(Όταν πριν από κανά μήνα έψαχνα, αφελώς σε μια τέτοια γειτονιά, καφετέρια για καπουτσίνο, επανήλθα σύντομα στην πραγματικότητα και ήπια ελληνικό σε καφενείο που μύριζε τηγανητό μπακαλιάρο και κρασί, ενώ δίπλα παίζανε πρέφα).
Είναι κι ο άλλος κόσμος των γυάλινων κτιρίων της Κηφισίας, οι εργαζόμενοι απ' το πρωί ως το βράδυ που τρώνε από delivery και τρέχουν να τα προλάβουν όλα και στην "καλύτερη" ακόμα εξέλιξη, είναι και οι κάτοικοι των επαύλεων της Εκάλης και της Πολιτείας που βλέπουν επιλεκτικά πίσω απ' τα φιμέ τζάμια μιας λιμουζίνας.

Και σήμερα το απόγευμα που ένας πονοκέφαλος με καθήλωσε σπίτι και άνοιξα για λίγο την χαζοτηλεόραση, συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν πια και οι δυο κόσμοι στον γαλαξία των σχέσεων και των συμπεριφορών. Σε απογευματινή εκπομπή απ' αυτές στις οποίες θίγεται ένα πρόβλημα και καλούν 2 ειδικούς και το κοινό συμμετέχει, ενώ κάποιοι τηλεφωνούν κιόλας, το θέμα ήταν: επιτυχημένες γυναίκες με άντρες υποδεέστερου επαγγέλματος και το καίριο ερώτημα ήταν εσείς βάσει ποιου κριτηρίου κάνετε σχέσεις;
Με τα ίδια μου τ' αυτιά άκουσα την γνωστή πια Μάρα Μεϊμαρίδη, χωρίς αιδώ και συναίσθηση για το ότι εκφράζει γνώμη σε μέσο μεγάλης δύναμης, να δηλώνει και να συμβουλεύει αδιάντροπα πως βάσει χρήματος βεβαίως, βεβαίως και πως αν έχει λυθεί αυτό καθώς και το ποιες ανέσεις μπορεί να σου προσφέρει ο άλλος, βρίσκονται και τα συναισθήματα. Κι αν δεν βρεθούν κιόλας, δεν είναι και τόσο σημαντικό.
Τώρα γιατί εγώ και μερικοί άλλοι ηλίθιοι νομίζαμε ότι ο έρωτας και η προσωπικότητα είναι τα πρωτεύοντα;
Μάλλον είναι επειδή ερχόμαστε απ' τον άλλο κόσμο, αυτόν που σβήνει...

Να παίζει το τρανζίστορ τ' αμερικάνικα...

Να ευλογήσω λίγο και τους βλογοφίλους, όχι αναίτια αλλά επειδή το αξίζουν.
Ο Χαρτοπόντικας έκανε ένα πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα και ανοίγει νέους δρόμους.
Τα FΜ τα ξέρατε, καιρός να μάθετε και τα blog-ερτζιανά.
Πατήστε εδώ και ακούστε τον να απαγγέλει κάτι δικό του αλλά και marko the gnostic.

Η Σύρος το Πάσχα

Υπάρχουν ελάχιστα μέρη απ’ αυτά που έχω πάει- εντός κι εκτός- στα οποία η συνεχής επανάληψη δεν με κουράζει καθόλου. Ένα απ’ αυτά είναι και η Σύρος.
Με τη Σύρο φλέρταρα πολύ πριν την επισκεφθώ κι οι συγκυρίες τα έφεραν έτσι ώστε να πατήσω για πρώτη φορά το έδαφος της για 20 μόνο λεπτά στο αεροδρόμιο. Με μια πτήση πήγα, με την επόμενη έφυγα δηλαδή.

Την ξανάδα ή μάλλον την είδα για πρώτη φορά πριν από εφτά χρόνια, στο καλύτερο σαββατοκύριακο της ζωής μου και την ερωτεύτηκα. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά...
Νομίζω ότι η εικόνα της Ερμούπολης, όπως την προσεγγίζει το πλοίο, είναι η ωραιότερη εικόνα νησιού. Δεν έχω πάει βέβαια σ’ όλα τα νησιά κι έτσι πιθανόν να μην είμαι αντικειμενική, αλλά για τις αγάπες μου, δεν θέλω και να είμαι!

Η Σύρος έχει άρωμα εποχής, έχει στυλ, έχει τη γοητεία μιας πεπερασμένης ακμής και κυκλοφορεί ακόμα, σε πείσμα νεότερου ήθους κι έθους, με μακρύ φόρεμα, κρινολίνο και ομπρέλα για τον ήλιο. Πάει στο θέατρο και κάθεται σε θεωρεία, βλέπει εκθέσεις ζωγραφικής ή φωτογραφίας, σαν αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα του Χαρισιάδη για την Επίδαυρο, και ξεκουράζει το βλέμμα της στο απέραντο γαλάζιο που χτυπά στους βράχους των Βαποριών.
Πίνει καφέ στην οδό Ερμού, σουλατσάρει στα μικρά εμπορικά δρομάκια, κοιτάζει τα παλιά σπίτια και στο μυαλό της ανοίγουν σάλες χορού και τραπεζαρίες με κεντητά τραπεζομάντιλα και πορσελάνινα σερβίτσια. Όταν θέλει να γλυκαθεί, τρώει λουκουμάδες στην πλατεία, κάτω απ’ το επιβλητικό κτίριο του Δημαρχείου και πίνει σουμάδα για να δροσιστεί. Όταν πάλι θέλει να μερακλώσει ανεβαίνει μέχρι την Άνω Σύρα και παίζει στη φαντασία της το μπουζούκι του Βαμβακάρη. Κι όταν θέλει να χορέψει πιο μοντέρνα ακούσματα, πάει στον παλιό Κλέαρχο ή στο Πειραματικό.

Η Σύρος φέτος το Πάσχα ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία. Δεν είχα πάει ποτέ Πάσχα κι έτσι ανυπομονούσα πώς και πώς να βρεθώ εκεί. Ε, την είχα πεθυμήσει κιόλας.
Δεν μπορώ βέβαια να καυχηθώ για το απόλυτο των χριστιανικών στιγμών που βίωσα τη Μεγάλη Βδομάδα γιατί θα ήταν ψέματα. Μπορώ όμως ν’ αφήσω τις εντυπώσεις μου απ’ τον Καθολικό Επιτάφιο.
Φέτος λοιπόν που συνέπεσε το Καθολικό με το Ορθόδοξο Πάσχα, ήταν μια ευκαιρία να δούμε κάτι διαφορετικό κι έτσι μετά από πολύ λαχάνιασμα λόγω των πολυάριθμων σκαλοπατιών, βρεθήκαμε στην κορυφή του λόφου και πιο συγκεκριμένα στον Σαν Τζώρτζη.
Η λειτουργία είναι μεταφρασμένη ολόκληρη στα νέα ελληνικά. Τα μόνα λατινικά που ακούσαμε ήταν σε δυο τρεις ψαλμωδίες προς το τέλος. Κομμάτια απ’ το ευαγγέλιο διάβαζαν και δυο τρεις απ’ τους πιστούς που ήταν όμως ενδεδυμένοι με άσπρα άμφια και υποκλίνονταν με ευσέβεια πρώτα στον επίσκοπο και τους άλλους δυο και μετά ανέβαιναν στον άμβωνα. Οι πιστοί παρακολουθούσαν με απόλυτη προσήλωση, γεγονός που μου έκανε εντύπωση αφού στις ορθόδοξες εκκλησίες συνήθως δεν συμβαίνει το ίδιο. Ο σταυρός είναι καλυμμένος μ’ ένα μοβ ύφασμα το οποίο αφαιρούν σταδιακά σε 3 φάσεις οι ιερείς, κι όταν φεύγει εντελώς, προσκυνούν οι πιστοί.
Ακολουθούν λίγοι ψαλμοί ακόμα, μια σύσταση του επισκόπου για ευσέβεια κι όχι για φολκλορισμό του Πάσχα κι αμέσως μετά τελείται το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας.
Ο επιτάφιος βγαίνει απ’ τον ναό γύρω στις 10 το βράδυ. Είναι μικρός κι έχει ένα άγαλμα του σταυρωμένου Ιησού μέσα. Πριν απ’ αυτόν, βγαίνει ο σταυρός κι άλλα σύμβολα, όπως ζάρια, πετεινός, ματωμένο χιτώνιο. Η περιφορά πραγματοποιείται στα στενοσόκακα της Άνω Σύρου σε απόλυτη ησυχία. Οι πιστοί δεν κρατάνε ούτε κεριά, ούτε φαναράκια. Ακούγονται μόνο ψαλμοί. Στα μικρά μπαλκόνια και στις αυλές, λιγοστοί άνθρωποι, κυρίως περασμένης ηλικίας στέκονται για να αποτίσουν φόρο τιμής.

Ψάχνω εδώ και 2 ώρες έναν εμπνευσμένο επίλογο να κλείσω το κείμενο για τη Σύρο και δεν κατεβαίνει τίποτα. Γι’ αυτό λοιπόν το αφήνω έτσι αυτό το ποστ, ανολοκλήρωτο συμβολικά για να μου θυμίζει ότι το κεφάλαιο Σύρος δεν κλείνει τόσο εύκολα κι ότι θα επιστρέψω.

Καλό Πάσχα

Εντάξει, μπορεί ως γνωστόν τα κατσικάκια να κινδυνεύουν απ' τους λύκους, αλλά και οι αλεπούδες θέλουν το αρνάκι τους!

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ