Η πόλη που έχασα.

Μεγάλωσα μέχρι τα 7 μου χρόνια στη Μιχαήλ Βόδα, στο κέντρο της Αθήνας. Τα απογεύματα μας πήγαιναν βόλτα στον Άγιο Παντελεήμονα ή στο Πεδίο του Άρεως. Πήγα 1η Δημοτικού σ'ένα νεοκλασικό στην Αλκαμένους που τώρα στέκει έρημο κι εγκαταλειμμένο. Δεν έχω παρά λίγες μνήμες- εικόνες από' κεινα τα πρώτα χρόνια. Όχι βέβαια μνήμες αξιολόγησης του περιβάλλοντος χώρου, ωστόσο εικόνες μιας αστικής ζωής χωρίς φόβο.
Το νηπιαγωγείο μου ήταν στην Γ΄Σεπτεμβρίου (κι αυτό το κτίριο υπάρχει ακόμα αλλά όχι ως νηπιαγωγείο), η μαμά ψώνιζε γλυκά απ' το Περφέκτ της Πλατείας Βικτωρίας, μου αγόραζε βιβλία και κουζινικά για τις κούκλες απ' τον Πριζουνικ Μαρινόπουλο της Πλατείας Βικτωρίας επίσης. Οι καλές μπουτίκ ήταν στην Πατησίων και οι μοδάτες καφετέριες των σχολικών χρόνων στη Φωκίωνος Νέγρη. Εκεί φάγαμε και το πρώτο μας χάμπουργκερ όταν άνοιξαν τα Goodys. Από Πλατεία Κολιάτσου ως Λεωφόρο Αλεξάνδρας ήταν τα σινεμά που συχνάζαμε και το ρουφ γκάρντεν στο Μινιόν ήταν η σπουδαία ανακάλυψη προς τα τέλη της δεκαετίας του'80.
Χρόνια αργότερα κατέβαινα για φροντιστήριο στην Κάνιγγος- όπως άλλωστε και η πλειονότητα των παιδιών της γενιάς μου. Το λεωφορείο είχε τέρμα στη Βερανζέρου απέναντι απ'το ζαχαροπλαστείο Λαύριο.
Τη δεκαετία του '90 πέρασα αρκετά λεπτά αναμονής στη στάση λεωφορείου της Πλατείας Βικτωρίας. Η σχολή μου ήταν στα Εξάρχεια κοντά στη Λ. Αλεξάνδρας και συχνά-πυκνά πίναμε καφέδες σε όλη την ευρύτερη γειτονιά.
Μπορώ να αναφέρω κι άλλα ονόματα και περιοχές. Όλα δυστυχώς είναι μέσα στις αναμνήσεις απ' τον περασμένο αιώνα. Η πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα είναι πια η σκιά του εαυτού της. Οι γειτονιές μου άλλαξαν φυσιογνωμία. Ασχήμυναν, αλλοιώθηκαν, ρήμαξαν, έγιναν πεδία μάχης και τάφοι ανθρώπινων ψυχών.

Όχι, δεν είναι οι μετανάστες το μόνο πρόβλημα. Εμείς, οι ντόπιοι κι αυτοί, οι ξένοι είμαστε οι κότες που κάνουν τα χρυσά αυγά(δείτε το "Biutiful" και θα καταλάβετε).
Όταν η πόλη κοιμάται, δυστυχισμένες ψυχές εκδίδονται ή γίνονται θύματα εκμετάλλευσης παλεύοντας να επιβιώσουν κι έχοντας συνήθως ξεφύγει από άλλες μεγαλύτερες απειλές και δυστυχίες.

Όταν η πόλη κοιμάται, ο φόβος γίνεται θεριό και μεγαλώνει κι απ' τις δύο όχθες. Η κυριούλα που βρίζει τον μαυρούλη που δεν της έχει κάνει τίποτα λέγοντας τον αλήτη φοβάται το ίδιο με τον μαυρούλη που δέχεται τα βέλη της.

Δεν θέλω να φοβάμαι. Δεν ήξερα μέχρι τώρα πως είναι. Αρνούμαι να σταματήσω να κυκλοφορώ. Βρίσκω γελοία την ανακοίνωση της Αστυνομίας ένα μήνα πριν προς τις γυναίκες. Να σταματήσουμε λέει να κυκλοφορούμε μετά τις 9 το βράδυ γιατί αυξήθηκε η εγκληματικότητα. Ουδέν σχόλιο!

Θα ήθελα να μην είχε απαξιωθεί το κέντρο της Αθήνας απ' την Πολιτεία. Stop. Οι μετανάστες ήρθαν πολύ αργότερα...

Οι ανθρώπινες ζωές μια δεκάρα.


Στη μνήμη του Μανώλη που έφυγε άδικα γιατί τολμούσε να μένει στο κέντρο.