Τα κάστρα του Λίγηρα ήταν όνειρο παλαιόθεν. Άκουγα γι’ αυτά κι έφτιαχνα παραμύθια στο μυαλό μου. Ένα απρόσμενο τηλεφώνημα μας έδωσε την ευκαιρία γι’ αυτό το τετραήμερο ταξειδάκι αναψυχής στην περιοχή της Touraine et voilà: Χοντρικά, τα κάστρα του Λίγηρα απλώνονται σε μια μεγάλη κοιλάδα εκατέρωθεν των δύο πλευρών του ποταμού Λίγηρα ανάμεσα σε Orleans και Tours. Αν και η πρόσβαση τόσο στην Tours (αεροπλάνο ή τρένο απ’ το Παρίσι) όσο και στην Ορλεάνη (τρένο) είναι πανεύκολη, μπορεί κανείς να πάει αεροπορικώς ως το Παρίσι και μετά οδικώς στον προορισμό του. Αυτή ήταν και η δική μας περίπτωση και μάλιστα δεν το μετανιώσαμε καθόλου αφού η οδήγηση απ’ το Παρίσι είναι σχεδόν 2,5 ώρες και σε εξαιρετικό δρόμο. Το πρώτο απόγευμα χαρήκαμε μια υπέροχη βόλτα στην Amboise πέριξ του επιβλητικού παλατιού του François 1er. 
Η πόλη που άλλοτε ήταν βασιλική κατοικία, διατηρεί μέρος της παλιάς της αίγλης προσαρμοσμένη στη σημερινή εποχή, έχει στενά δρομάκια, πεζόδρομους, χαριτωμένα σπίτια, γραφικά εστιατόρια και μεταξύ άλλων και το σπίτι που έζησε ο Leonardo da Vinci. Ο καλλιτέχνης υπήρξε άλλωστε φίλος και ευνοούμενος του François 1er. 
Το περίφημο Clos Lucé στο οποίο έζησε αρκετά χρόνια ως το τέλος της ζωής του, είναι σήμερα μουσείο για το κοινό. Βρίσκεται στην κάτω πλευρά της πόλης μέσα σε μια τεράστια έκταση με γρασίδι, λουλούδια, τεχνητές λίμνες και γεφύρια. Πέρα απ’ τα δωμάτια στα οποία περιηγείται ο επισκέπτης, υπάρχει ένας μεγάλος χώρος με τις εφευρέσεις του. Εκεί, βλέπει και θαυμάζει κανείς πώς αποτυπώθηκε το πολύπλευρο ταλέντο κι η ιδιοφυία του στο χαρτί και δίπλα την σημερινή υλοποίηση σε μικρή ή κανονική κλίμακα αυτών των εφευρέσεων.
Στους κήπους υπάρχουν επίσης σε μεγάλη κλίμακα κάποιες απ’ αυτές. Παράλληλα, λειτουργεί και μια εποχιακή έκθεση με μελέτες του Leonardo da Vinci πάνω στα σημαντικότερα έργα του αλλά και με τους τελευταίους πίνακες που ζωγράφισε. Η πιο γνωστή ηρωίδα του Λίγηρα είναι αναμφίβολα η Jean d’ Arc. Ωστόσο, η ευρύτερη περιοχή της Touraine με έρωτες, ίντριγκες, πάθη και πολιτικές σκοπιμότητες έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη γαλλική ιστορία κατά τις περιόδους του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης και αποτυπώνεται στα περίφημα βασιλικά μέγαρα που αποτελούν πόλο έλξης τουριστών ανά τον κόσμο. Συνολικά, είναι καταγεγραμμένα περί τα 800 κάστρα στην περιοχή. Δεν είναι βέβαια όλα επισκέψιμα κι ούτε αξίζουν όλα τον κόπο να τα δεις. Ανάμεσα στα πιο must όμως σύμφωνα με τους ταξειδιωτικούς οδηγούς αλλά και τον ευγενέστατο οικοδεσπότη μας, είναι τα παρακάτω: Προς τη μεριά της Ορλεάνης
Château de Chenonceau: πρόκειται για ένα πανέμορφο κάστρο, γνωστό και ως κάστρο των κυριών, αφού καταρχήν κατοίκησαν εκεί γυναίκες και μάλιστα αρχικά ήταν δώρο του François 1er προς την ερωμένη του Diane de Poitiers. Σήμερα, αποτελεί ιδιωτικό μέγαρο και είναι μια εξαιρετικά επικερδής επιχείρηση. Λέγεται μάλιστα ότι δέχεται τους περισσότερους επισκέπτες μετά τις Βερσαλλίες! Το Chenonceaux χρησιμοποιήθηκε ως νοσοκομείο για τους τραυματίες του A’ παγκοσμίου πολέμου, ενώ στον Β’ παγκόσμιο αποτέλεσε άσυλο για τους χωρικούς αφού η νότια πλευρά του είχε άμεση πρόσβαση στην ουδέτερη ζώνη, ενώ η είσοδος του αποτελούσε κατακτημένη περιοχή.
Άξια λόγου: το πολύ καλά διατηρημένο εσωτερικό του κάστρου, η έμφαση στις λεπτομέρειες, τα τεράστια πανέρια με φρέσκα λουλούδια σε όλες τις γωνιές που έδιναν μια ιδιαίτερα ζεστή και φιλόξενη αίσθηση.
Château de Chambord: είναι το μεγαλύτερο κι επιβλητικότερο κάστρο της κοιλάδας του Λίγηρα. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία του François I, κατά την κυνηγετική περίοδο. Η αρχιτεκτονική σύλληψη αποδίδεται στον Domenico de Cortona ενώ πιστεύεται ότι σημαντική ήταν και η συνεισφορά του Γάλλου αναγεννησιακού αρχιτέκτονα Philbert Delorme. Τέλος, δεν είναι λίγοι κι αυτοί που ισχυρίζονται ότι τα αρχικά σχέδια ανήκουν στον Leonardo da Vinci. Δίνει περισσότερο αφιλόξενη αίσθηση – το είδαμε αμέσως μετά το Chenonceaux- και μας φάνηκε πιο βαρύ κι ογκώδες. Θα το χαρακτήριζα γοτθικό αλλά όχι με την αρχιτεκτονική έννοια του όρου. Δείτε το στη φωτογραφία, κάντε αφαίρεση της ηλιόλουστης μέρας και φανταστείστε το με βροχή και σκοτάδι. Σπούκι ε; 
Château de Chaumont: χτισμένο στην κορυφή ενός βράχου με πανοραμική θέα προς το ποτάμι. Η αρχική του μορφή τον 10ο αιώνα ήταν ένα οχυρό που σκοπό είχε να προστατεύει τους κατοίκους του Blois από επιδρομές. Το κάστρο χτίστηκε και τελειοποιήθηκε κατά τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση. Σ’ αυτό κατοίκησε μεταξύ άλλων και η Αικατερίνη των Μεδίκων. Το 1840 ανακηρύχθηκε πολιτιστικό μνημείο απ’ το γαλλικό υπουργείο πολιτισμού, ενώ έναν αιώνα αργότερα και συγκεκριμένα το 1938 πέρασε στην ιδιοκτησία του γαλλικού κράτους. Κάθε χρόνο απ’ τον Απρίλιο ως τον Οκτώβριο φιλοξενεί ένα φεστιβάλ κηπουρικής όπου σχεδιαστές κήπων παρουσιάζουν τη δουλειά τους στους Αγγλικού στυλ κήπους του. Δυστυχώς, όταν φτάσαμε ήταν κλειστό κι έτσι απλώς το θαυμάσαμε από μακριά, περπατώντας κατά μήκος του ποταμού στο γραφικό χωριουδάκι που βρίσκεται στους πρόποδες του κάστρου και χαζέψαμε τις βάρκες και κάποιους ντόπιους που έκαναν ιππασία. 
Προς τη μεριά της Tours
Château d’ Azay- le- Rideau: αναγεννησιακού τύπου κάστρο του 16ου αιώνα, εκλεπτυσμένο και κομψό που νομίζεις ότι ξεπήδησε από κάποιο παραμύθι. Αρχικά ήταν το σπίτι του Gilles de Berthelot, ενός πλούσιου χρηματιστή του François I. Σήμερα, υστερεί κάπως στο εσωτερικό του. Υπάρχουν δυο-τρία επιπλωμένα δωμάτια, στη μία πτέρυγα, αρκετές άδειες αίθουσες και μια ενδιαφέρουσα πτέρυγα μεταγενέστερων εποχών, απ’ τον 19ο αιώνα ως και τη δεκαετία του 1940. Ωστόσο, αξίζει να το επισκεφτεί κανείς για τη ρομαντική ατμόσφαιρα που αποπνέει καθώς και για τον υπέροχο κήπο του. Το χωριό επίσης στο οποίο βρίσκεται προσφέρεται για έναν περίπατο.
Château de Villandry: χρονολογείται απ’ το 1536 και χτίστηκε από τον Jean le Breton, έναν απ’ τους υπουργούς οικονομικών του François 1er. Στη θέση που βρίσκεται σήμερα υπήρχε παλιότερο οχυρό του 12ου αιώνα απ’ το οποίο σώζονται κάποια θεμέλια στην νοτιοδυτική γωνία του κάστρου. Παρέμεινε στην ίδια οικογένεια μέχρι το 1754 όπου και αγοράστηκε απ’ τον μαρκήσιο του Castellan, πρέσβη του Louis XV. Το εσωτερικό του αναδιαμορφώθηκε πλήρως σύμφωνα με την αισθητική του 18ου αιώνα. Το 1906 αγοράστηκε απ’ τον Ισπανό γιατρό Joachim Carvallo, ο οποίος εγκατέλειψε τη λαμπρή σταδιοδρομία του (εργαζόταν με τον καθηγητή Charles Richet, Nobel ιατρικής το 1913) για ν’ αφοσιωθεί αποκλειστικά στο Villandry. Σ’ αυτόν οφείλεται η δημιουργία των επιβλητικών- αναγεννησιακού ρυθμού- κήπων που θαυμάζει ο σύγχρονος επισκέπτης. Το Villandry ήταν και το μοναδικό κάστρο απ’ όσα επισκεφθήκαμε που είχες τη δυνατότητα ν’ αγοράσεις εισιτήριο μόνο για την πρόσβαση στους κήπους. 
Οι γύρω πόλεις
Η πόλη του Blois προσφέρεται για έναν πολύ ωραίο περίπατο κι αποτελεί πραγματικό στολίδι έτσι όπως προβάλλει χτισμένη στις όχθες του Λίγηρα και υψωμένη προς τους λόφους. Γραφικά χαριτωμένα δρομάκια, ένας επιβλητικός καθεδρικός, το αναγεννησιακού ρυθμού κάστρο και το άγαλμα της Ιωάννας της Λωραίνης προσφερόμενο στο γαλλικό κράτος από έναν αμερικανό πολίτη, συνθέτουν το σκηνικό.
Αφήνω για το τέλος την Tours που δεν μπορεί να εξαντληθεί βέβαια σε μια μέρα, αλλά λίγες ώρες αρκούν για να περπατήσει κάποιος την παλιά της πόλη με τα μεσαιωνικά σπίτια ολόγυρα στην πολύ όμορφη πλατεία Plumereau. Αν μ’ εντυπωσίασε για κάτι η Tours είναι γιατί δεν μου έδωσε την αίσθηση του πολύ τουριστικού μέρους με την κακή έννοια. Ο καιρός ήταν εξαιρετικός κι έβλεπε κανείς πολύ νεαρόκοσμο ν’ απολαμβάνει τον καφέ του ή το γεύμα του στα μικρά μαγαζάκια της πλατείας, χωρίς την έγνοια να σε γδάρουν οικονομικά (όπως π.χ αν ήσουν στο Σύνταγμα), αλλά ούτε και να «μπουκώσεις» απ’ τα πολλά μαγαζιά με σουβενίρ.
Αφήσαμε απέξω την Orleans και την Angers λόγω έλλειψης χρόνου αλλά και ως κίνητρο για να ξαναπάμε… Tips του ταξειδιού: Το γουστόζικο manoir de vaumore που βρήκαμε τυχαία μέσω ίντερνετ και σοφά εμπιστευτήκαμε το ένστικτο μας να το κλείσουμε 
Το ηλικιωμένο ζευγάρι των ξενοδόχων. Πολύ φιλόξενοι, εξαιρετικά περιποιητικοί ακόμα και στις πιο μικρές λεπτομέρειες (πχ να μας αφήνουν ανοιχτά τα φώτα για να βλέπουμε όταν γυρνάμε το βράδυ), οργανωτικοί, αεικίνητοι, καλλιεργημένοι και πολυταξιδεμένοι.
Η Epicerie στην Amboise για φαγητό γαστρονομικής λογικής, σπιτικής εκτέλεσης και λογικών προς τα πάνω τιμών.
H Cave aux crois vertes (troglodyte) μέσα σε σπηλιά, κάτι σαν κοσμική ταβέρνα της περιοχής, αλλά στο σικ γαλλικό.
Το καλησπέρα αλά ελληνικά του κυρίου που έβγαζε τα εισιτήρια στο Villandry και το γεια σου του αντίστοιχου κυρίου στο Clos Luce. Εντάξει, είναι τουριστικό σήμα κατατεθέν θα βιαστεί να πει κάποιος, αλλά άλλο πράγμα να το ακούς στη Βιέννη έξω απ’ τον Άγιο Στέφανο κι άλλο σε μια γαλλική επαρχία που οι Έλληνες δεν πολυσυχνάζουν
Την κυρία στο πωλητήριο του Clos Luce που μου χάρισε 2 καρτ ποστάλ απ' τα δωμάτια του da Vinci που δεν ήταν επισκέψιμα λόγω επισκευών. Αυτό για να μην ξανακούσω ότι οι Γάλλοι δεν είναι ευγενικοί. Υπάρχουν παντού ευγενείς κι αγενείς άνθρωποι, αυτό εννοείται!
Το γκρουπ Ελλήνων στο Blois που μας πέρασε για καθηγητές και μας κοίταζε σαν αξιοπερίεργα όντα που ταξιδεύουν μόνα και χωρίς ξεναγό.
Τις διαδρομές με ή χωρίς αυτοκίνητο κατά μήκος του Λίγηρα Θέλουμε πολύ να ξαναπάμε!
