Τον τελευταίο καιρό αναζητώ τον χαμένο μου χρόνο. Στη δουλειά πήζωωωωωωωωωωωω με τόσα κι άλλα τόσα ωμέγα (που δεν είναι και τα καλά ωμέγα για τον οργανισμό...)!
Τα ματάκια μου έχουν κάτι απαίσιους μαύρους κύκλους, καθημερινά κινούμαι σε μερικές δεκάδες μέιλ που ζητούν ανάγνωση, απάντηση και action(επίτηδες το έγραψα στ' αγγλικά για να έχω τα 3 άλφα). Αφήνω ασχολίαστο το γεγονός της παραμονής μου στο γραφείο (ευτυχώς όχι συχνά, αλλά συχνότερα απ' το παρελθόν) πέραν του 8ώρου...
Μετά, κυκλοφορώ μ' ένα smart`phone ανά χείρας. Δεν ήταν δική μου επιλογή. Εμένα μου άρεσε το μαύρο μου σόνυ έρικσον με τα πράσινα πλήκτρα. Το νέο λοιπόν τηλέφωνο είναι πανέξυπνο λένε! Δεν έχω προλάβει να το μάθω καλά ακόμη. Προς το παρόν λαμβάνω κι εκεί τα επαγγελματικά μέιλ, οπότε είναι σαν να μην φεύγω ποτέ απ' το γραφείο. Κακό αυτό, πολύ κακό, αλλά στις αισιόδοξες στιγμές μου λέω πως αρχή είναι ακόμη, θα τα βάλω σε κάποια σειρά τα πράγματα. Ή μήπως όχι;
Τα απογεύματα αφήνω το καινούργιο μου πανέξυπνο τηλέφωνο σε ορατό σημείο για να το βλέπω και κυρίως να το ακούω και παρασκευάζω με αυτήν ακριβώς τη σειρά, σάλτσες τομάτες (καμιά 40αριά βάζα), πιπεριές τουρσί, γλυκόξινες πιπεριές για amuse bouche και λιμοντσέλο. Αποστειρώνω γυάλινα βαζάκια και μπουκάλια και νιώθω μια ικανοποίηση όταν πετυχαίνουν.
Το Σάββατο που μας πέρασε, έζησα 9 ώρες στην κουζίνα. Παρασκεύασα ένα 4 κόρσις ντίνερ και καμάρωνα που άρεσε στους καλεσμένους.
Αναρωτιέμαι μήπως έχω πάθει μετάλλαξη.
Αναζητώ τον χαμένο μου χρόνο και θέλω στο εξής να νιώθω πιο ξεκούραστος άνθρωπος.
Σήμερα κοίταξα το πρόσωπο μου στον καθρέφτη και το θεάμα δεν μ΄άρεσε καθόλου.
Ελπίζω σε ριζική ανανέωση τις προσεχείς ημέρες.
Τα λέμε. Όβερ!
