Το πλοίο θα σαλπάρει!

κι η Αλεπού θα είναι μέσα!!!

Ανθρώπινες συμπεριφορές

Περιστατικό 1ο: χτες το απόγευμα έψαχνα να παρκάρω σ' ένα στενό δρομάκι μιας πυκνοκατοικημένης συνοικίας προκειμένου να πάω να δω τη γιαγιά μου. Είχα λίγη ώρα στη διάθεση μου και η γιαγιά κοιμάται νωρίς. Συνεπώς, δεν είχα απεριόριστο χρόνο να ψάχνω πού θα αφήσω το αυτοκίνητο κι επιπλέον δεν είχα και πολλές ελπίδες να βρω κενή θέση. Παρκάρω μπροστά στο πάρκιν της απέναντι απ' την πολυκατοικία της γιαγιάς διπλοκατοικίας. Αφήνω σημείωμα στο παρμπρίζ με το ονοματεπώνυμο της γιαγιάς και τη διεύθυνση. Πράγματι, κάποια στιγμή, χτυπάει το κουδούνι και κάποιος - πολύ ευγενικά- ζητάει να κατέβει κάτω ο οδηγός του αυτοκινήτου. Κατεβαίνω βιαστικά και ζητάω συγνώμη πριν προλάβει ο νεαρός να μου πει ο,τιδήποτε. "Μα τι λέτε", μου απαντάει και χαμογελάει ευγενικά. "Είστε ευγενέστατη. Δεν το κάνει κανείς αυτό, ν' αφήσει σημείωμα. Να, εγώ φεύγω αμέσως. Τραβήχτε το για λίγο να βγω και μετά ξαναβάλτε το"!!! Μένω άναυδη. Τον ευχαριστώ και του λέω ότι έτσι κι αλλιώς θα φύγω, για λίγο είχα έρθει, επίσκεψη βιαστική στην ηλικιωμένη γιαγιά και ζητάω και πάλι συγνώμη. "Μα τι λέτε, μην το ξαναπείτε", μου απαντάει και φεύγει χαιρετώντας με ευγενικά κι αφήνοντας με έκπληκτη.

Δηλαδή, καταλάβατε τώρα για ποια ανατροπή μιλάμε; Ο τύπος μου παραχωρούσε το δικαίωμα να παρκάρω στο πάρκιν του, δεν είπε τίποτα για τα 5 λεπτά που τον καθυστέρησα απ' την ώρα που είδε ότι τον είχα κλείσει μέχρι να κατέβω και μ' ευχαριστούσε για την "ευγένεια" μου ν' αφήσω σημείωμα. Και το πιο βασικό: ήταν αυθεντικά ευγενικός και δεν έκανε καμάκι.
Στην Ελλάδα του σήμερα, αυτό σπανίζει!!!

Περιστατικό 2ο: σήμερα στο σούπερ μάρκετ, στο ψυγείο με τα τυριά. Η υπάλληλος εξυπηρετεί μια γυναίκα. Περιμένω στη σειρά μου. Καταφτάνουν και 3-4 ακόμα πελάτες. Έρχεται και δεύτερη υπάλληλος να βοηθήσει. "Ποιος έχει σειρά;" ρωτάει. "Εγώ", πετιέται μια κυριούλα παρακάμπτοντας με. "Εγώ", λέω εγώ με πιο δυνατή αλλά σίγουρη φωνή και η υπάλληλος στρέφεται σε μένα- ευτυχώς!

Περιττό να αναφέρω ότι η κυριούλα δεν μου ζήτησε ούτε συγνώμη, έτσι για τους τύπους.

Περιστατικό 3ο: Στο ταμείο του σούπερ μάρκετ. Πληρώνω, προσπαθώ να τακτοποιήσω λεφτά στο πορτοφόλι και ψώνια στη σακκούλα. Η ταμίας δεν έχει αρχίσει να χτυπάει ακόμα τα ψώνια της επόμενης, αλλά η επόμενη έχει έρθει δίπλα μου, έχει ακουμπήσει την τσάντα της πάνω στα πράγματα μου, έχει ανοίξει το πορτοφόλι της, έχει καταπατήσει το δικαίωμα μου να κλείσω πορτοφόλι και να ολοκληρώσω ανθρώπινα τις κινήσεις μου και το σπουδαιότερο: εννοείται ότι δεν ζήτησε βεβαίως συγνώμη, πολύ απλά γιατί πιστεύω ότι δεν της πέρασε καν απ' το μυαλό ότι ενοχλούσε.

«Bad Boys of Dance»!

Δεν είχε τύχει να παρακολουθήσω τα προηγούμενα 6 χρόνια το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού που διοργανώνει ο Δήμος της Αθήνας κι έτσι χτες το βράδυ διαπίστωσα τι έχανα.
Μέσα στην Τεχνόπολη ανακάλυψα όχι μόνο μια πνοή δροσιάς αφού η Αθήνα χθες ψηνόταν, αλλά και τα δροσερά «Bad Boys of Dance»!

Πρόκειται για 7 καλογυμνασμένα αγόρια και μια κοπέλα – την κοινή τους παρτενέρ- που ξεσήκωσαν κυριολεκτικά το κοινό χτες το βράδυ με τους χορούς τους. Κι όταν λέμε κοινό, να τονίσω ότι το κοινό ήταν ετερόκλητο κι αυτό έχει τη σημασία του! Όταν δηλαδή βλέπεις στο τέλος να χειροκροτούν όρθιοι κύριοι περασμένης ηλικίας ή όταν λαθρα-ακούς ζευγάρι γύρω στα 60 ναλένε ο ένας στον άλλο ότι πρέπει να ξαναρχίσουν να χορεύουν γιατί σκουριάσανε, τότε καταλαβαίνεις πόσο καλά περάσαμε χτες με τα «Κακά αγόρια».
Η ομάδα «Bad Boys of Dance» με επικεφαλής τον χορογράφο και χορευτή Rasta Thomas συνδυάζει με έμπνευση, φαντασία κι εξαιρετική τεχνική το κλασικό μπαλέτο με χορευτικές φιγούρες μιούζικαλ του Broadway, hip hop, κλακέτες, σύγχρονο χορό.

Του χρόνου λέω να το παρακολουθήσω όλο το φεστιβάλ.

Boreout!

Ευτυχώς που η καθημερινή μου βόλτα στο διαδίκτυο με διαφώτισε από το τι πάσχω. Όχι ότι δεν το ήξερα δηλαδή, αλλά αν το βλέπεις και με επιστημονικούς όρους, έχει άλλη δυναμική το πράγμα. «Boreout» λοιπόν, ή αλλιώς «εργασιακή βαρεμάρα».
Το άρθρο όπως θα δείτε όσοι θέλετε να κάνετε κλικ εδώ περιέχει κι ένα τεστάκι που πιστοποιεί κατά πόσον πάσχει κανείς από εργασιακή βαρεμάρα ή όχι. Δεν χρειάστηκε να το κάνω. Είμαι σίγουρη ότι σε όλα ναι θα απαντούσα.

Αν το ερώτημα σας είναι και πώς σκοπεύω να ξεπεράσω την ασθένεια ή τι κάνω για να την καταπολεμήσω, σας απαντώ ευθέως, «τίποτα». Δεν κάνω τίποτα! Έχω πέσει σε αδράνεια. Μπορεί λόγω καλοκαιριού, μπορεί και όχι. Δεν θέλω να κάνω τίποτα.
Είναι σοβαρό γιατρέ μου; Θα ζήσω;