Σε νάρθηκα!

Κι εκεί που δεν είχα έμπνευση και δεν ήξερα τι ποστάκι ν' ανεβάσω, τη λύση έδωσε ένα διάστρεμμα.

Άντε να δω πώς θα τη βγάλω μια βδομάδα σε ακινησία...
Καλό σας ΣΚ γιατί εγώ...

«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο»!

Ο βαφτισιμιός μου είναι τρεισήμισι ετών. Φέτος ξεκίνησε πρώτη φορά τον παιδικό σταθμό. Τον περασμένο μήνα ήταν ενθουσιασμένος για τα καινούργια πράγματα που έμαθε. Με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, είχε ένα μικρό ποιηματάκι να πει κι είχε μεγάλη χαρά γι αυτό.
Την Παρασκευή που μας πέρασε η μαμά του μου διηγήθηκε ότι ο μικρός μπήκε στο σπίτι με το σύνθημα «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία»!
«Υποψιάστηκα ότι κάτι τους έχουν πει για το Πολυτεχνείο», μου είπε, «αλλά θέλησα να το τσεκάρω». Το απόγευμα, εκεί που ο μικρός έπαιζε αμέριμνος, τον πλησίασε και τον ρώτησε: «Δεν μου λες Δημητράκη; Σας είπαν τίποτα στο σχολείο για το Πολυτεχνείο;» Ο Δημητράκης παράτησε τα παιχνίδια του, έστρεψε το κεφάλι του προς τη μαμά του και της είπε: «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο»!

Γέλασα πολύ με το παραπάνω στιγμιότυπο το οποίο και πληροφορήθηκα σήμερα το πρωί, ανήμερα του Πολυτεχνείου.
Ο λόγος που το γράφω είναι γιατί αν και μου φαίνεται εξαιρετικά αστείο να σκέφτομαι ένα τρίχρονο να αναφέρεται στο Πολυτεχνείο, αναγνωρίζω τη σπουδαιότητα του να το κάνει κανείς από τόσο μικρή ηλικία κοινωνό ενός ιστορικού γεγονότος που συνέβη πολλά χρόνια πριν εκείνο γεννηθεί.

Στη σημερινή εποχή της πλήρους αδιαφορίας και απάθειας, της τηλεόρασης που νυχθημερόν ασχολείται με τα κατορθώματα και τους τραμπουκισμούς των επωνύμων που τάχα προβάλλουν αντίσταση με οχήματα τα ακριβά τους SUV ως άλλα τανκς κατά της Αρχής, ανατρέφεται μια γενιά που αν δεν ενδιαφερθεί κανείς να την πληροφορήσει για ό, τι κάποτε συνέβη, θα νομίζει πως κάθε χρόνο στις 17 Νοεμβρίου τηρούμε το έθιμο του να σπάνε κάποιοι τζαμαρίες και να καίνε αυτοκίνητα πέριξ του ιστορικού κτιρίου του Πολυτεχνείου, καπηλευόμενοι την ιστορική αλήθεια και τη συλλογική μνήμη.

Εις το Όνομα του Ομπάμα!

Το πρώτο βιβλίο που διάβασα στη ζωή μου το θυμάμαι πολύ καλά. Μπορεί να μην θυμάμαι την πρώτη θεατρική παράσταση (κάποιες υπόνοιες έχω, αλλά καμία βεβαιότητα), ή να μην είμαι σίγουρη για την πρώτη ταινία (ίσως ο Κινγκ Κονγκ με τη Τζέσικα Λανγκ). «Φτου μου!» λέω καμιά φορά. Είναι δυνατόν να μην θυμάμαι την πρώτη μου φορά στο θέατρο; Κι όμως, είναι!
Τελοσπάντων, για να επανέλθω στην αρχική πρόταση, το πρώτο βιβλίο της ζωής μου ήταν «Η καλύβα του Μπάρμπα Θωμά». Μου το είχε φέρει μια φίλη της μαμάς στα γενέθλια των 7 μου χρόνων. Θυμάμαι τη μαμά να μονολογεί μεγαλοφώνως όταν έφυγαν οι καλεσμένοι, «μα καλά, μικρό παιδί τι θα καταλάβει απ’ αυτό το βιβλίο;».
Μπορεί να ήταν το πείσμα μου που γεννήθηκε από την απορία της μαμάς. Η πρώτη μου επαφή όμως με το πρώτο βιβλίο της ζωής μου υπήρξε άκρως ερωτική. Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλάβαινα και πολλά πράγματα. Αγνοούσα πλήρως το θέμα των φυλετικών διακρίσεων, δεν καταλάβαινα για την εκμετάλλευση των μαύρων απ’ τους λευκούς, δεν ήξερα τι σημαίνει η λέξη σκλάβος. Ωστόσο, το βιβλίο το κουβαλούσα παντού μαζί μου και το ρουφούσα μετά μανίας. Θυμάμαι ότι μ’ έστελνε η γιαγιά το μεσημέρι στην είσοδο της πολυκατοικίας να περιμένω το σχολικό που θα έφερνε τον αδερφό μου απ’ το νηπιαγωγείο. Πήγαινα μαζί με το βιβλίο κι από μέσα μου ευχόμουν ν’ αργήσει λίγο το σχολικό λεωφορείο για να διαβάσω κι άλλο.
Κάποιες σελίδες του βιβλίου είχαν μέσα μικρά σκίτσα σχετικά με την ιστορία. Έτσι είδα την Τόπσι τη μικρή μαύρη υπηρέτρια. Στενοχωρήθηκα με την Ελίζα, το λευκό, ξανθό κορίτσι που πέθανε γιατί ήταν άρρωστο (στα 7 μου δεν ήταν βέβαια δυνατό να επικοινωνήσω πλήρως με το γεγονός του θανάτου, παρόλα αυτά η αρρώστεια κι ο θάνατος της Ελίζας με είχαν αναστατώσει). Στο βιβλίο η Ελίζα λίγο πριν πεθάνει δίνει εντολή να τις κόψουν τις μακριές ξανθές μπούκλες της και να τις μοιράσει στους μαύρους υπηρέτες του σπιτιού για να τη θυμούνται. Στο σκίτσο την έδειχνε ξαπλωμένη με τα μακριά της μαλλιά απλωμένα στο μαξιλάρι και τους μαύρους υπηρέτες δίπλα της να κλαίνε.

Οι μαύροι που πάντα παίρνουν τα αποφάγια των λευκών, τα απομεινάρια τους, τα παλιά τους ρούχα, τα χτυπήματα στο σώμα και τις πληγές στην ψυχή. Οι μαύροι που αιώνες ολόκληρους έζησαν ως σκλάβοι επειδή θεωρήθηκαν κατώτεροι λόγω χρώματος. Οι μαύροι που ακόμα σε κάποιες γωνιές του πλανήτη αντιμετωπίζονται χειρότερα κι από ζώα.

Έχει ο καιρός γυρίσματα όμως κι από χτες, στο τιμόνι του κόσμου βρίσκεται ένας μαύρος, μακρινός απόγονος σκλάβων. Κι αυτός ο μαύρος είναι ο Μπάρακ Ομπάμα, 44ος πρόεδρος των ΗΠΑ, ελπίδα μεταξύ άλλων και των απανταχού λευκών και μακρινών απογόνων δυναστών της φυλής του για έναν καλύτερο κόσμο

Για να δούμε Μπαρμπά Θωμά, μπορεί ν’ αλλάξει αυτός ο κόσμος;

Το βιβλίο μου δυστυχώς δεν διασώθηκε στο πέρασμα των χρόνων. Αν θυμάμαι καλά, το εξώφυλλο του ήταν διαφορετικό. Διάλεξα όμως αυτόπου βλέπετε στη φωτογραφία γιατί απεικονίζει καλύτερα αυτά που ήθελα να πω.