Ψάρια, 7η τέχνη και λογοτεχνία

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε είχε και πολύ φαγητό, αλλά και τροφή πνευματικού περιεχομένου. Εξηγούμαι αρχίζοντας από τα χαμηλά(στομάχι γαρ):
το Σάββατο το βράδυ, ακολουθήσαμε την πρόταση γνωστής μαγείρισσας και γευσιγνώστριας με τακτική παρουσία στον Γαστρονόμο και μας αποκαλύφθησαν εξαιρετικής ποιότητας γευστικές απολαύσεις σε ταβερνείο παλιομοδίτικο με διακόσμηση στο γαλάζιο, δεντράκια γύρω-γύρω, χαλίκι στο έδαφος και απόλυτη ησυχία σε παράδρομο πολυσύχναστου δρόμου δυτικού προαστείου. Η μουσική υπόκρουση ήταν Βοσκόπουλος της δεκαετίας του ’70 μάλλον, αλλά καθόλου δεν μας ενόχλησε αφού τα ντεσιμπέλ δεν ήταν απαγορευτικά για να ακουγόμαστε μεταξύ μας. Το δε φαγητό όπως προείπα, ήταν εξαιρετικό. (Μπαμπάκη, αν θες πληροφορίες στη διάθεση σου)...

Χθες πάλι το μεσημέρι, την τιμητική του είχε έτερο ταβερνείο, κουτούκι για να είμαι πιο ακριβής, με έμφαση στα μαγειρευτά μαμαδίστικα φαγητά. Παρήλασαν από μπροστά μας μουσακάδες, παπουτσάκια, γεμιστά, λαχανοντολμάδες και άλλα ονειρεμένα που σε οδηγούν κατευθείαν σε δίωρη μεσημεριάτικη σιέστα και το βράδυ αντέχεις να πιεις μόνο νερό.

Οι πιο υψηλές(πνευματικές γαρ) ενασχολήσεις του σαββατοκύριακου αφορούν σε δύο ταινίες κι ένα βιβλίο:

Η πρώτη ήταν το «Little Miss Sunshine», ταινία για την οποία είχε ακουστεί μεταξύ άλλων ότι αποτέλεσε την έκπληξη της κινηματογραφικής σεζόν που πέρασε. Συγνώμη δηλαδή, αλλά εγώ απογοητεύτηκα κάπως. Ενώ έχει όλα τα αβανταδόρικα στοιχεία: παππούς εθισμένος στην κόκα, πατέρας εισηγητής σε σεμινάρια αυτοβελτίωσης, θείος γκέι ειδικός στη μελέτη του Προυστ και με πρόσφατη απόπειρα αυτοκτονίας, δεκαπεντάχρονος γιος επηρεασμένος απ’ τον Νίτσε που έχει δώσει όρκο σιωπής και επικοινωνεί μόνο με σημειώματα, μάνα στα πρόθυρα υστερίας να προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα… Όλη αυτή η ιδιόμορφη οικογένεια, ταξιδεύει με σαράβαλο φορτηγάκι στο Λος Άντζελες για να παρευρεθεί στα παιδικά καλλιστεία όπου θα συμμετάσχει η οχτάκρονη κόρη. Στο τέλος της ταινίας (ευτυχώς ήταν μόνο μιάμιση ώρα), λες ένα «So what» και «τουλάχιστον ήπια μια μπύρα στη δροσιά του θερινού» κι αυτό ήταν.
Πραγματικά πάντως, πιστεύω ότι η ταινία είχε όλες τις προδιαγραφές να είναι καλύτερη.

Η δεύτερη ταινία ήταν το «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι» του σπουδαίου Κεν Λόουτς. Για τον σκηνοθέτη δεν χρειάζεται να πω τίποτα. Έχει έναν πολύ προσωπικό τρόπο κινηματογραφικής γραφής και η θεματολογία του ακουμπάει σε μεγάλες δραματικές στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας. Μια τέτοια στιγμή καταγράφει κι εδώ, με την Ιρλανδία του 1920 να προσπαθεί να αποτινάξει τον ζυγό των Βρετανικών στρατευμάτων κατοχής και να οδηγείται σε μια αμφιλεγόμενη συνθήκη και σ’ έναν σπαρατικό εμφύλιο ανάμεσα στους Ιρλανδούς που αποδέχτηκαν τη συνθήκη και στους άλλους που θεώρησαν την υπογραφή της σαν πουλημένη ιστορία. Στον κεντρικό άξονα της ταινίας υπάρχει η ιστορία των αδερφών Ο’ Ντόνοβαν, του ατίθασου Τεντ και του πιο συγκρατημένου Ντάμιαν. Πρόκειται για μια εξαιρετικά σκληρή ταινία απ’ τις πρώτες κιόλας σκηνές της, αλλά αξίζει να τη δει κανείς για να απολαύσει ποιοτικό κινηματογράφο.

Το βιβλίο ήρθε κάπου στο ενδιάμεσο των δύο ταινιών και των φαγητών που περιέγραψα.

Πρόκειται για την«Χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα», του Δημήτρη Μαμαλούκα, ένα βιβλίο για το οποίο έχετε όλοι διαβάσει αναλυτικά εδώ κι εδώ.
Ήμουν επιφυλακτική στην αρχή, καθώς θεώρησα ότι όλο αυτό το παιχνίδι με κρυμμένα μυστικά και γρίφους κάτι μου θυμίζει, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι ένα πολύ περιεκτικό μυθιστόρημα που απλώς βασίζεται σ' ένα πέτυχημένο concept, πράγμα που είναι πολύ θεμιτό. Άλλωστε, δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη ή στη λογοτεχνία. Όλα έχουν ειπωθεί και γραφτεί και το ενδιαφέρον κρίνεται πάντα απ' την επεξεργασία του υλικού και το αποτέλεσμα. Ο Μαμαλούκας αναμφίβολα έχει καλή πένα και ξέρει το μυστικό να κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο. Μου άρεσαν οι παράλληλες ιστορίες, βρήκα ότι έχει κινηματογραφική γραφή και θα μπορούσε άνετα να μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη και θεώρησα άκρως ενδιαφέρον το εύρημα με το επίτηδες παραλειπόμενο κεφάλαιο. (Έχω μόνο μια μικρή ένσταση που αφορά στον κεντρικό ήρωα, αλλά δεν την γράφω γιατί η φίλη μου η envain δεν το έχει ακόμα τελειώσει και δεν θέλω να προδώσω το τέλος).
Πάντως, εγώ πέρασα πολύ ευχάριστα διαβάζοντας το και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.