Είναι μύθος ότι μεγαλώνουμε όταν μεγαλώνουμε. Εννοώ, όταν μεγαλώνουμε βιολογικά. Δεν μας μεγαλώνει η ενηλικίωση με κανέναν τρόπο. Και γι’ αυτό μειδιώ συγκρατημένα όταν ακούω σήμερα τα 17χρονα να περιμένουν αυτόν τον ένα χρόνο για να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους . «Έτσι εύκολο είναι;» λέω από μέσα μου, αλλά ταυτόχρονα καταπίνω τη γλώσσα μου και τα χαμόγελα και θυμάμαι ότι κι εγώ έτσι κάπως ένιωθα και οι μεγαλύτεροι εμού και οι κατοπινοί το ίδιο θα νιώθουν. Γιατί ο άνθρωπος βιάζεται πολύ. Βιάζεται να μεγαλώσει και δεν είναι σε θέση να καταλάβει ότι το ουσιαστικό μεγάλωμα συνεπάγεται πολύ κόπο και πόνο. Και κυρίως πολλή διαδρομή.
Δεν ξέρω σε ποια ηλικία μεγαλώνουμε τελικά. Μάλλον είναι πολύ υποκειμενικό. Πάντως οι άξονες της διαδρομής είναι κοινοί, σχεδόν για όλους.
Σίγουρα αρχίζουμε να μεγαλώνουμε όταν είμαστε πραγματικά ανεξάρτητοι και μπορούμε να ζήσουμε τους εαυτούς μας. Μεγαλώνουμε όταν προσπαθούμε να καλύψουμε τις υποχρεώσεις μας με την αίσθηση ότι δεν υπάρχει κανείς στον κόσμο να μας βοηθήσει. Όταν δεν βασιζόμαστε στους γονείς μας ή σε φίλους και δεν περιμένουμε να μας συντρέξουν κι όταν ξέρουμε πια στην πράξη ότι ο κόσμος να χαλάσει, θα πρέπει να μας φτάσουν τα λεφτά να περάσουμε με αξιοπρέπεια τον μήνα.
Αυτό είναι μάλλον ένα πρώτο σημάδι μεγαλώματος
Και το επόμενο είναι η ανάγκη να τα μοιραστείς όλα με κάποιον άλλον. Να φτάσει εκείνη η στιγμή που νιώθεις ότι απέδειξες ό, τι είχες ν’ αποδέιξεις στον εαυτό σου, έκλεισες όλα τα χρέη σου και πάς μπροστά για μια ζωή κοινή. Και κοινή συνεπάγεται να νοιάζεσαι ουσιαστικά τον άλλον, να τον αγαπάς και να τον στηρίζεις. Και να γίνονται όλα αυτά αβίαστα και χωρίς να υπάρχει εκατέρωθεν η υποχρέωση να το κάνεις. Να ζεις κανονικά με τον/ την εκλεκτό/ή σου χωρίς να βάζεις ταμπέλες κι ετικέτες που κάνουν την καθημερινότητα να φαντάζει μια ατέλειωτη ρουτίνα, μια ανακύκλωση, μια απ’ τα ίδια τελικά και της αφαιρούν τη μαγεία της. Γιατί υπάρχει μια μαγεία στην καθημερινότητα για την οποία αξίζει να μεγαλώνεις τελικά:
Να ξυπνάς και να κοιμάσαι βλέποντας το αγαπημένο πρόσωπο
Να τρίβονται τα πόδια σας στον ύπνο
Ν’ ανταλλάσσεις παντόφλες
Να τρώτε μαζί
Να ξαπλώνετε στον καναπέ χωρίς να χρειάζεται υποχρεωτικά να μιλάτε
Ν’ ακούτε τις σιωπές σας
Να ονειρεύεστε μαζί
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
17 σχόλια:
Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω κι αν με ζητήσετε είμαι άκόμα στην αλάνα... Ωραίες σκέψεις!
Δεν θα μεγαλώσουμε ποτέ!
Πολλά παιδικά φιλιά ;-)
Επιστροφή στην παιδικότητα ΤΩΡΑ!
"Ενήλικας γίνεσαι όταν συγχωρέσεις τους γονείς σου για όλα τα λάθη τους".
Μ' αρέσει πολύ αυτό το τσιτάτο. Το προσυπογράφω με χέρια και με πόδια.
Είσαι σε φόρμες τον τελευταίο καιρό. Κάθε ποστ είναι καίριο. :^)
ΥΓ: BTW, ευτυχώς που μεγαλώνουμε! Επειδή μόνο μία εναλλακτική υπάρχει στο μεγάλωμα, κι αυτή *δεν* είναι ούτε η σμίκρυνση ούτε η σταθερότητα...
Μιλας βεβαια για την ωριμότητα όταν αναφέρεσαι στο "μεγάλωμα".
Τι όμορφο και καλό κειμενο Αλε. Και αισιόδοξο και τρυφερο και ώριμο. Και πόσο τυχερός αυτός που θα τα μοιραστει αυτά μαζί σου. :)
Τις παντόφλες μου, πάντως, εγώ δεν τις ανταλλάσσω. Της γυναίκας μου μου πέφτουν... μικρές! :)
Κατά τ' άλλα, πόσο δίκιο έχεις, αλεπουδάκι!
:)
@goudaki
Έι, ψιτ, πιάσε τη μπάλα!
@an-lu
Κι από μένα πολλά παιδικά φιλιά. :)
@vita mi barouak
It's now or never...
@mpampakis
Το τσιτάτο που αναφέρεις, πότε το έγραψα; Κατά τα άλλα, σας μερσώ για τα καλά σας λόγια
@padrazo
Ναι, για την ωριμότητα μιλάω!
@χρήστος φασούλας
Αν το σκεφτείς κι αντίστροφα, κι εγώ μέσα σε μεγαλύτερο νούμερο παντόφλας, προχωράω μετά την παντόφλα...
Μήπως μόνο οι γυναίκες μεγαλώνουν (για ωριμότητα μιλάω) και οι άνδρες μένουν πάντα παιδιά;
Ειδικά η μητρότητα δεν διαφοροποιεί πολύ την ωρίμανση μιας γυναίκας από ένα άνδρα;
Χμμμ...έχεις δίκιο, φαινόταν σα να το πήρα από το κείμενό σου, ενώ απλά το αναπαρήγαγα ως σχόλιο. :^)
είναι μια συνεχής διαδικασία, θα μεγαλώνουμε και θα μεγαλώνουμε, ο καθένας με το ρυθμό που επιλέγει ή του επιβάλει η ζωή, ο καθένας με το τρόπο του.
Και η ωριμότητα εκφράζεται διαφορετικά στον καθένα από εμάς
Απόλυτο δίκιο, και όμορφα διατυπωμένο. Και με αγγίζει πολύ αυτή την εποχή :)
έχεις δίκιο, βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε και ξεχνάμε να ζήσουμε. αλλά κι ο Μπαμπάκης έχει δίκιο. Με τη δική του οπτική, έχω μεγαλώσει ήδη. Με τη δική σου πάλι... χμ, είμαι ακόμα in the process of...
@goudaki και αλεπουδιους: να παίξουμε μήλα?
hoamiκαλή μου αλώπηξ πολύ ωραία αυτά τα 2 στάδια... αν και συχνά δεν συμβαίνουν με αυτή τη σειρά και πρέπει συνεχώς να επανέρχεσαι...
και πολύ ωραία η έκφραση περί εκλεκτού, πολύ σωστό, ο καθένας είναι πολύ όμορφο να βρίσκει τον εκλεκτό του
@ggia
Περί μητρότητας, δεν μπορώ να σου απαντήσω εμπειρικά, αλλά απ' ό, τι εισπράττω, έχω δει περιπτώσεις στις οποίες η ωρίμανση δεν επήλθε.
@mpampakis
:)
@αλκιμήδη
Ναι, έχεις δίκιο. Ο καθένας με τον προσωπικό του ρυθμό!
@idaki
Γεια σου idaki. Χαίρομαι που πιάσαμε την επικαιρότητα!
@krotkaya
Ναι, να παίξουμε μήλα!!!!!!!!!!
@markos-the-gnostic
Εκλεκτό το σχόλιο γνωστικέ!
α επ ευκαιρία το φόντο και οι λειτουργίες του blog σας πολύ ωραίες - βλέπω εντρυφήσατε στα βάθη της τεχνολογίας
@markos-the-gnostic
;)
Δημοσίευση σχολίου