Λοιπόν, δεν το πίστευα ότι θα ξανανοίξω το ξεχασμένο αυτό μπλογκ... Μετά τον αποχαιρετισμό στον μπαμπά μου δεν υπήρχε λόγος να γράψω ξανά άλλο εδώ. Δεν μου έβγαινε κάτι...δεν ήθελα βέβαια να το κλείσω οριστικά για συναισθηματικούς λόγους. Το άφησα να αιωρείται στη μπλογκόσφαιρα κι έμπαινα μια φορά στο τόσο έτσι γαι να δω ότι υπάρχει... όπως στις σοφίτες με τους κρυμμένους θησαυρούς και τις αφημένες σαβούρες... άλλωστε σαβούρες και θησαυροί δεν συνθέτουν λίγο ως πολύ τις ζωές μας; Με τις επιμέρους αποχρώσεις φυσικά...
Αποχαιρετισμός όμως και τώρα. Για έναν άνθρωπο που "εμείς" γνωρίσαμε ως μπλόγκερ. Μαθεύτηκε χτες ότι ο Allu Fun Marx δεν κατοικεί πια εδώ. Δεν είναι ανάμεσα μας. Έφυγε για το ταξίδι χωρίς επιστροφή και το πιο σοκαριστικό είναι ότι μάθαμε για την "αναχώρηση" του έπειτα από κάποιους μήνες.
Δεν θυμάμαι να είχαμε καμιά ιδιαίτερη επικοινωνία με τον όλα αυτά τα χρόνια. Τον ήξερα ως όνομα. 'Αλλα τα πεδία ενδιαφέροντος του καθενός. Πιθανόν να του άφησα κάποτε κάποιο σχόλιο και να μου άφησε κι εκείνος. Τον διάβασα και με διάβασε...Μικρή η ελληνική μπλογκόσφαιρα, σαν χωριό ένα πράγμα. Άνθισε εκεί κατά το μακρινό 2006 κι έσβησε 2-3 χρόνια αργότερα όταν οι περισσότεροι βρήκαμε άλλους τρόπους έκφρασης μέσα από fb και Twitter. Ήρθε στο μεταξύ κι η κρίση και θαρρείς έσβησε ξαφνικά όλη αυτή η αθωότητα, η ανεμελιά, η ελπίδα, όλο αυτό που γεννήθηκε μέσα από μια μικρή κοινότητα για λίγο χρόνο. Άνθρωποι γνωρίστηκαν μεταξύ τους, συμφάγανε και ήπιανε, βρήκαν κοινά ενδιαφέροντα, γλεντήσανε, αγαπήθηκαν, μισήθηκαν, χωρίστηκαν σε στρατόπεδα, πολέμησαν κάνανε τρολιές, κάποιοι είδαν τα ιστολόγια τους να εκδίδονται, κέρδισαν τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που τους αντιστοιχούσαν, ο παραδοσιακός Τύπος ενδιαφέρθηκε για μας, με προκατάληψη βέβαια του είδους ποιοι είναι αυτοί που τολμάνε να έχουν γνώμη, να διαβάζονται από κόσμο, να υπάρχουν χωρίς την άδεια κάποιου εκδότη κόκ.
Αντίο λοιπόν Allu Fun Marx. δεν είμασταν μεν εκεί να σου κουνήσουμε το μαντήλι όπως στην Αμαλία Καλυβίνου. Άλλες εποχές....
Είμαι σίγουρη ότι δεν σου λείψαμε. Θα ήταν εκεί οι δικοί σου άνθρωποι, η οικογένεια σου, αυτοί που αγάπησες και σ' αγάπησαν και που σε ήξεραν πέρα απ' το πρόσωπο του Allu Fun Marx. Αυτοί που δεν είχαν ανάγκη να σε διαβάζουν στο ίντερνετ, να σου αφήνουν σχόλια ή να βλέπουν πώς περνάς μέσα απ' τις δημοσιεύσεις σου. Αυτοί με τους οποίους μοιράστηκες τις σιωπές σου. Κι αυτοί δεν είναι σίγουρα οι άνθρωποι του διαδικτύου. Όπως έγραψε κι η Nina: "Οι πραγματικοί φίλοι δεν χάνονται, ό,τι κι αν συμβεί. Οι πραγματικοί φίλοι είναι εκεί όταν περνάς τα ζόρια, οι πραγματικοί φίλοι είναι εκεί στο ξόδι σου, ν’ ακουμπήσουν το χέρι στο κιβούρι σου και να σου δώσουν το στερνό φιλί. Οι υπόλοιποι είμαστε παρεάκι διαδικτυακό που μιλήσαμε, γελάσαμε, γκομενίσαμε (μπορεί και να πηδηχτήκαμε μερικές φορές), ήπιαμε, ίσως, και κανα τσίπουρο αντάμα, αλλά φίλοι καρδιάς δεν γίναμε ποτέ"
Διάβασα ότι η τελευταία σου ανάρτηση έγινε στις 5 Ιανουαρίου. Είναι η μέρα των γενεθλίων μου. Ένιωσα ότι είχα έναν λόγο παραπάνω να ξανανοίξω την σκουριασμένη πόρτα της σοφίτας και να σου αφιερώσω ένα κείμενο.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει...
υγ: την εικόνα τη βρήκα απ' τον Νίκο Σαραντάκο και είναι το άβαταρ του Allu Fun Marx κατά κόσμο Γιώργο Ζ.
Είμαι σίγουρη ότι δεν σου λείψαμε. Θα ήταν εκεί οι δικοί σου άνθρωποι, η οικογένεια σου, αυτοί που αγάπησες και σ' αγάπησαν και που σε ήξεραν πέρα απ' το πρόσωπο του Allu Fun Marx. Αυτοί που δεν είχαν ανάγκη να σε διαβάζουν στο ίντερνετ, να σου αφήνουν σχόλια ή να βλέπουν πώς περνάς μέσα απ' τις δημοσιεύσεις σου. Αυτοί με τους οποίους μοιράστηκες τις σιωπές σου. Κι αυτοί δεν είναι σίγουρα οι άνθρωποι του διαδικτύου. Όπως έγραψε κι η Nina: "Οι πραγματικοί φίλοι δεν χάνονται, ό,τι κι αν συμβεί. Οι πραγματικοί φίλοι είναι εκεί όταν περνάς τα ζόρια, οι πραγματικοί φίλοι είναι εκεί στο ξόδι σου, ν’ ακουμπήσουν το χέρι στο κιβούρι σου και να σου δώσουν το στερνό φιλί. Οι υπόλοιποι είμαστε παρεάκι διαδικτυακό που μιλήσαμε, γελάσαμε, γκομενίσαμε (μπορεί και να πηδηχτήκαμε μερικές φορές), ήπιαμε, ίσως, και κανα τσίπουρο αντάμα, αλλά φίλοι καρδιάς δεν γίναμε ποτέ"
Διάβασα ότι η τελευταία σου ανάρτηση έγινε στις 5 Ιανουαρίου. Είναι η μέρα των γενεθλίων μου. Ένιωσα ότι είχα έναν λόγο παραπάνω να ξανανοίξω την σκουριασμένη πόρτα της σοφίτας και να σου αφιερώσω ένα κείμενο.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει...
υγ: την εικόνα τη βρήκα απ' τον Νίκο Σαραντάκο και είναι το άβαταρ του Allu Fun Marx κατά κόσμο Γιώργο Ζ.
