Ένα απ' τα πράγματα που ζηλεύω πάντα όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό είναι τα ωραία πάρκα που σου επιτρέπουν να δραπετεύσεις έστω και λίγο απ' τη βοή της πόλης, ν' ακούσεις πουλάκια να κελαηδάνε, να περπατήσεις, να αθληθείς, να βγάλεις βόλτα το μωρό σου ή ν' αφήσεις άφοβα τα παιδιά σου να παίζουν χωρίς να φοβάσαι ότι θα τα πατήσει αυτοκίνητο. Ύπάρχουν κάτι τεράστια καταπράσινα πάρκα που προσφέρονται για να περάσεις από μία ως περισσότερες ώρες χωρίς να χρειάζεται να ξοδεύεις λεφτά. Μπορείς να κάθεσαι στο γκαζόν και να ρεμβάζεις ή σ' ένα παγκάκι να διαβάζεις το βιβλίο σου ή να τρως το σάντουιτς σου.
Τώρα με την οικονομική κρίση, τέτοια μέρη θα ήταν μικρές οάσεις στην βρώμικη, γεμάτη καυσαέριο και πανάκριβη Αθήνα. Αλλά, ως γνωστόν, όταν "φτιαχνόταν" αυτή η πόλη, κανείς δεν είχε τη διορατικότητα να την προβάλλει στο μέλλον. Επιπλέον, κανείς φαίνεται δεν θεωρούσε τα πάρκα ιδιαιτέρως απαραίτητα σε αντίθεση με τους παιδότοπους. Δεν σας έχει κάνει εντύπωση που σε μια χώρα με καλό καιρό 8 μήνες τον χρόνο, οι κλειστοί και ανθυγιεινοί παιδότοποι είναι περισσότεροι απ' ό, τι σε πιο κρύες χώρες της Ευρώπης;
Για να μην μακρηγορώ, πριν από λίγες ώρες βρέθηκα στο Άλσος Βεΐκου στο Γαλάτσι. Πέραν του ότι είναι ένα όμορφο, μεγάλο πάρκο, φιλικό προς τους επισκέπτες, με κολυμβητήριο, γήπεδα ποδοσφαίρου και τέννις, μ' εντυπωσίασε το νέο υπαίθριο γυμναστήριο του. Εκεί, μπορεί κανείς να κάνει ποδήλατο, ασκήσεις για τα χέρια ή τα πόδια σαν να βρισκόταν σε κανονικό γυμναστήριο και χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει. Είδα - και πολύ το χάρηκα- ανθρώπους περασμένης ηλικίας να χρησιμοποιούν τα διάφορα όργανα. Μια γυμνάστρια βρισκόταν εκεί κοντά για να βοηθήσει όσους την χρειαζόντουσαν.
Δεν είμαι ιδιαίτερα αθλητικός τύπος, όμως στέκομαι ιδιαίτερα σ' αυτό που προσφέρεται στους ανθρώπους που επισκέπτονται το πάρκο γιατί στην εποχή μας σπανίζει.
Δεν ξέρω πώς έγινε το Πεδίο του Άρεως που για χρόνια ολόκληρα αφέθηκε στην απόλυτη παρακμή. Έμαθα ότι το έφτιαξαν. Μακάρι! Θέλω να το φαντάζομαι όμορφο όπως υπάρχει στις μνήμες της παιδικής μου ηλικίας.
Δεν ξέρω αν φτιαχτεί ποτέ με τη λογική λειτουργικού πάρκου ο Εθνικός Κήπος. Θα έπρεπε! Το οικοδομικό χαλίκι που έχουν στρώσει τα τελευταία χρόνια είναι και αντιαισθητικό και αφιλόξενο για μικρά παιδιά που τρέχουν ή για μεγάλους που θέλουν ν' απολαύσουν έναν περίπατο.
Δεν ξέρω αν γίνει ποτέ το Μητροπολιτικό Πάρκο που εξαγγέλθηκε πριν χρόνια στη θέση του παλιού αεροδρομίου που ακόμα χάσκει σαν φάντασμα όταν διασχίζεις την Ποσειδώνος. Δεν το πιστεύω! Απ' ό, τι ξέρω μάλλον για συγκροτήματα πολυκατοικιών και μαγαζιών προορίζεται ο χώρος.
Σήμερα όμως, χάρηκα που είδα ένα τόσο όμορφο πάρκο να σέβεται τους επισκέπτες του κι εκείνοι να χαίρονται να το απολαμβάνουν. Είναι η εξαίρεση. Οι εξαιρέσεις κάνουν όμως τη διαφορά!
Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες βιαστικά απ' το κινητό μου (δεν ήθελα να νομίζουν οι άνθρωποι ότι τους φωτογράφιζα παραβιάζοντας την ιδιωτικότητα τους) και δεν αποδίδουν ίσως αρκετά όσα γράφω.
