Την είδα μ' έναν χρόνο καθυστέρηση, αλλά ευτυχώς την είδα και την απόλαυσα. Λέω ευτυχώς γιατί η "Στρέλλα" είναι η ζωντανή απόδειξη ενός κινηματογράφου με δυναμική κι ενός σκηνοθέτη με άποψη.
Μακριά απ' το στερεότυπο που θέλει τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο να είναι στιγματισμένος από αργά πλάνα αλλά και αδιάφορος προς εξαγωγή, με εσωστρέφεια, μιζέρια και αισθητική προηγούμενων δεκαετιών, η "Στρέλλα" αποτελεί την εξαίρεση.
Διάβασα εκ των υστέρων τις περιπέτειες της ταινίας μέχρι να φτιαχτεί και να προβληθεί. Η απουσία χρηματοδότησης και οι αρνητικές - ορμώμενες απο ταμπού και απαρχαιωμένες προκαταλήψεις- εγχώριες κριτικές, ευτυχώς δεν της στέρησαν τις υποψηφιότητες για 11 συνολικά βραβεία, τα 4 που απέσπασε τελικά και τα θετικότατα σχόλια απ' το εξωτερικό (εδώ κι εδώ)
Η "Στρέλλα" τολμάει να μιλήσει έξω απ' τα δόντια χωρίς να προκαλεί. Με απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο θίγει ένα μείζον ζήτημα, αυτό του ανθρώπου που είναι διαφορετικός αλλά διεκδικεί τα δικαιώματα του απ' τη ζωή και παράλληλα δεν διαφέρει στις ανάγκες και τις επιθυμίες του από τα υπόλοιπα "κανονικά" ανθρώπινα όντα.
Η εξέλιξη της υπόθεσης είναι απρόβλεπτη. Με αναφορές σε ανθρώπινα ερωτήματα υπαρξιακού χαρακτήρα, η ταινία κάνει αναγωγή σε ζητήματα με τα οποία δραματουργικά ασχολήθηκε το θέατρο του 5ου π.Χ αιώνα (αρχαία τραγωδία) και καταλήγει στη θαλπωρή και τη ζεστασιά της οικογενειακής ατμόσφαιρας που επιβάλλουν οι μεγάλες γιορτές (Πρωτοχρονιά).
Η "Στρελλα" είναι μια ακομπλεξάριστη ταινία που πέρα απ' τα βραβεία και τις διακρίσεις, περπάτησε με επιτυχία στις αίθουσες του χειμώνα (στις σινεφίλ, να εξηγούμαστε).
Αφήνω για το τέλος το τερατώδες που διάβασα εδώ και που με θλίβει για την παντελή απουσία κοινής λογικής για να μην πω τίποτα βαρύτερο...
