Βγαλμένα απ' τη ζωή της Αθήνας...

Περιστατικό πρώτο

Σάββατο πρωί πίνω καφέ στον πεζόδρομο της Βαλαωρίτου. Ένας Πακιστανός πουλάει λουλούδια, συγκεκριμένα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο τυλιγμένο. Μας πλησιάζει, αρνούμαστε ευγενικά, δεν επιμένει, πάει να φύγει. Πριν καλά-καλά το συνειδητοποιήσουμε, ώριμη "κυρία" ψημένη απ' τη δουλειά, με συμπεριφορά λαχαναγορίτη και ανάλογο λεξιλόγιο, τού αρπάζει το τριαντάφυλλο, τον κοπανάει και ουρλιάζει: "Ουστ, ρε από δω που ήρθες να κλέψεις το δικό μου το ψωμί. Τσακίσου γιατί θα φωνάξω την αστυνομία". Ο Πακιστανός έφυγε τρέχοντας, το τριαντάφυλλο πετάχτηκε απ' την μανδάμ στον δρόμο, εμείς κοιταζόμασταν έκπληκτοι κι εκείνη σαν να μην συνέβη τίποτα πήγε και στήθηκε έξω απ' το ακριβό ανθοπωλείο της. Ήταν η ιδιοκτήτρια προφανώς αλλά και ο κράχτης συγχρόνως. Σύντομα, η όψη της μαλάκωσε και χαμογέλασε. Μια κυρία του καλού κόσμου -πελάτισσα ίσως- πέρναγε από μπροστά. "Τι κάνετε; Πώς είστε;". Μου φάνηκε μάλιστα ότι ανεπαίσθητα έσκυψε και λίγο, σαν υπόκλιση ίσως...

Περιστατικό δεύτερο

Χτες το βράδυ κατηφόριζα μαζί με μια φίλη από την Ομόνοια προς την Πλατεία Κουμουνδούρου (στη φωλιά του λύκου κι εμείς, αλλά ας όψεται το θέατρο...). Όποιος δεν έχει περάσει από την Ομόνοια τον τελευταίο χρόνο, δεν θα καταλάβει. Οι υπόλοιποι πιθανώς ν' αναρωτιούνται ή και να τσαντίζονται ακόμα, όπως εγώ, με το πρωτόγνωρο συναίσθημα του να νιώθεις φόβο σε δρόμους που τους έχεις περπατήσει πολλές άλλες φορές.
Η φίλη μου ανακάλεσε στη μνήμη της το εξής: πριν από καιρό, ένας Ινδός συνάδελφος της, στα πλαίσια μιας εκπαίδευσης, έμεινε στην Αθήνα για 1 μήνα. Κάποια στιγμή κι αφού είχε περιηγηθεί στα αξιοθέατα, Ακρόπολη κλπ, πέρασε κι απ' την Ομόνοια. Την επόμενη μέρα πήγε και είπε στη φίλη μου: "Δεν ήξερα ότι έχετε τόσους μετανάστες. Εμένα δεν θα μου κάνει κανείς τίποτα, έχω το ίδιο χρώμα και με κάποιους κοινή γλώσσα. Εσύ όμως, καλύτερα να μην πας ποτέ ξανά εκεί".

Απαραίτητη διευκρίνηση για όποιον τυχόν δεν καταλάβει. Το δεύτερο περιστατικό δεν είναι ρατσιστικό σχόλιο. Νομίζω πως η ιστορία που καταγράφεται στο πρώτο, το αποδεικνύει.

ΜΑΜΑ

Δεν μεγαλώνω επειδή ανακάλυψα μια ρυτίδα που δεν υπήρχε

Δεν μεγαλώνω επειδή έχω ολοένα και συχνότερα μαύρους κύκλους

Ούτε επειδή αγγίζω ηλικίες που δεν είχα φανταστεί

Μεγαλώνω επειδή για μια στιγμή εσύ ήσουνα χλωμή κι αδύναμη

Κι εγώ έγινα αυτή που έπρεπε να σε φροντίσω

Κι επειδή σιγά – σιγά χάνεται το παιδί

Αλλάζουν οι ρόλοι...

Μαμά, μπορείς να είσαι μαμά για πάντα;

Το ένστικτο της επιβίωσης

Τα λόγια είναι περιττά...