Ιταλία- Σλοβενία

Η πανέμορφη Βενετία που ξεπρόβαλλε σαν πραγματικό στολίδι της Αδριατικής το Κυριακάτικο πρωινό της άφιξης μας, έκανε όλους τους επιβάτες του πλοίου να τη φωτογραφίζουν μανιωδώς, υποκλινόμενοι στη γοητεία της.
Της κλείσαμε το μάτι πονηρά κι υποσχεθήκαμε να την επισκεφθούμε πριν τον δρόμο της επιστροφής. Είχε έναν κρυφό συμβολισμό αυτή η σιωπηρή συμφωνία Η Βενετία είναι η πόλη στην οποία πρέπει κανείς να επιστρέφει.

Η Τεργέστη, μας αποκαλύφθηκε 1 ώρα αργότερα, μ’ έναν ήλιο που επέτρεπε να κυκλοφορούμε ξανά με τα καλοκαιρινά μας. Η θάλασσα της ήτανε γεμάτη ιστιοπλοϊκά, η παραλία της γεμάτη λουόμενους και τα σοκάκια πίσω απ’ τη μεγάλη πλατεία του δημαρχείου φιλοξενούσαν μια κυριακάτικη αγορά με μικροπωλητές.
Αισθάνθηκα μια μακρινή εκλεκτική συγγένεια να με αγγίζει συναισθηματικά. Σ’ αυτό το πραγματικά όμορφο λιμάνι, απέναντι απ’ τη μεγάλη πλατεία, άνθισε το ελληνικό στοιχείο από το 1718 με τεράστια εμπορική και οικονομική δραστηριότητα η οποία συνεχίστηκε ακόμα και μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και είναι σημαντική και στις μέρες μας. H πόλη υπήρξε τόπος δράσης των οπαδών του Ρήγα Βελεστινλή, μελών της Φιλικής Εταιρείας, σταθμός του ταξιδιού του Δημητρίου Υψηλάντη, το 1821 προς την Πελοπόννησο, καταφύγιο πολλών προσφύγων από την Ήπειρο, την Κύπρο, την Κωνσταντινούπολη, τις Κυδωνιές, τη Σμύρνη.

Απολαύσαμε μια μικρή βόλτα, καφέ και ελαφρύ μεσημεριανό και αναχωρήσαμε για το ειδυλλιακό Portoroz, που απέχει απ’ την Τεργέστη γύρω στα 20 λεπτά, αφού κατά τη διαδρομή είδαμε και το σλοβένικο λιμάνι Coper ή ελληνιστί Capodistria.
Η σλοβένικη ακτή, μια ακτή μινιατούρα, θέρετρο για Σλοβένους αλλά και για γείτονες Ιταλούς που καταλήγει σε μια μύτη στο παλιό λιμάνι του μεσαιωνικού Piran, είναι πραγματική όαση κάτω απ’ την καταπράσινη περιοχή της Istria με τα γραφικά χωριουδάκια στις κορυφές των λόφων, τη μεσογειακή σχεδόν βλάστηση και τα πολλά αμπέλια της περιοχής. Καταλήξαμε ένα απομεσήμερο στο οινοποιείο Rojac

μια οικογενειακή επιχείρηση βιολογικών κρασιών με εξαγωγές ανά τον κόσμο και εξαιρετικά κρασιά απ’ τα οποία δοκιμάσαμε 6 ενώ έξω έβρεχε και μύριζε βρεγμένο χώμα. Πόσα χρόνια είχα να μυρίσω βροχή στη φύση;
Μετά από 2 μέρες παραμονής στην περιοχή, εκτός από μπόλικο κρασί (ευτυχώς καλής ποιότητας γιατί αλλιώς θα έπρεπε να δηλώσουμε συμμετοχή στους Ανώνυμους Αλκοολικούς, βουτήξαμε γευστικά και στην εξαίσια σούπα Bobici που αποτελεί τοπική παραδοσιακή σπεσιαλιτέ και αναχωρήσαμε ένα φθινοπωρινό πρωινό με προορισμό την Ljubljana.

Ενδιαμέσως, επισκεφθήκαμε το φημισμένο σπήλαιο της Postojna με συνολικό μήκος 21χλμ. Τα 5 χλμ είναι επισκέψιμα και μεγάλο κομμάτι της διαδρομής εκτελείται με τρενάκι. Το σπήλαιο διαθέτει μια τεράστια αίθουσα για συναυλιακό χώρο, άπειρους σταλακτίτες και σταλαγμίτες με πρωτότυπα ονόματα όπως σπαγγέτι και ακόμα πιο εντυπωσιακά σχέδια, όπως αυτοί που έμοιαζαν με κομμάτια πραγματικού υφάσματος. Κατά την έξοδο, υπάρχει σε ειδική βιτρίνα- ενυδρείο με τον Πρωτέα, το μικροσκοπικό ζωάκι του σπηλαίου.

Την Ljubljana την είδαμε αρχικά ένα βροχερό απόγευμα και στη συνέχεια ένα ηλιόλουστο πρωινό. Είναι τόσο μικρή πόλη που περπατιέται εύκολα και προλαβαίνεις ν’ ανεβείς και στο κάστρο της και να τη θαυμάσεις από ψηλά. Τα κτίσματα της έχουν αυτροουγγρικές επιρροές, ενώ η Λιουμπλιάνιτσα με τις 3 γέφυρες της και τον δράκο ως έμβλημα απ’ τους μυθικούς χρόνους είναι σαν σκηνικό παραμυθιού. Αυτόν τον δράκοντα λέγεται ότι τον σκότωσε ο Ιάσονας όταν πέρασε με τους Αργοναύτες απ’ την Λουμπλιάνα κατά την επιστροφή του προς την Ελλάδα.

Οι εξοχές της Σλοβενίας είναι πραγματική όαση. Απ’ τις Ιουλιανές Άλπεις που τώρα ήταν καταπράσινες, τα ποτάμια, τον καταρράχτη και το πανέμορφο Bled με το νησάκι ανάμεσα, το Novo Mesto και το Otocec κοντά στα κροάτικα σύνορα μέχρι την παλιά πόλη της Radovljica με το παραδοσιακό εστιατόριο του Lectar και τη φοβερή μανιταρόσουπα σερβιρισμένη σε ψωμί.

Επιστροφή στην Ιταλία την Παρασκευή το πρωί, με μια διανυκτέρευση στο Treviso

που είναι σαν μικρή Βενετία. Το Τreviso είναι μια μικρή, αρχοντική πόλη, γύρω στα 18 χλμ έξω απ’ τη Βενετία. Ο κόσμος κυκλοφορεί περισσότερο με ποδήλατο παρά με αυτοκίνητο. Μου έκανε εξαιρετική εντύπωση που ακόμα και ηλικιωμένους έβλεπα πάνω στα ποδήλατα. Το Treviso είναι η γενέτειρα του τιραμισού. Δυστυχώς, δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε τον φούρνο/ ζαχαροπλαστείο που το ανακάλυψε κι έτσι δεν διαπιστώσαμε πόσο διαφορετικό είναι απ’ αυτό που τρώμε εδώ…

Ο σιδηροδρομικός σταθμός, έξω απ’ τα τείχη της πόλης, σηματοδότησε την υπεσχημένη επιστροφή μας στη Βενετία. Πήραμε το τρένο και σε μισή ώρα είμασταν εκεί, ξανά.
Σε περίπτωση που δεν το εμπεδώσατε, να το ξαναπώ.

Η Βενετία ήταν πανέμορφη, λαμπερή και γεμάτη χαρούμενες φωνές και πρόσωπα στους δρόμους. Πραγματικό πανηγύρι! Στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, μια μπάντα έπαιζε μουσική, τα βαπορέτα πηγαινοέρχονταν γεμάτα κόσμο, οι γονδολιέρηδες περιμένανε τους ρομαντικούς τουρίστες κι ένα σωρό μάσκες και μουράνο σε κοίταζαν προκλητικά από υπαίθρια κιόσκια μέχρι ακριβά μαγαζιά.
Προσκυνήσαμε μια χειροποίητη μαύρη σοκολάτα με φουντούκια, απ’ το γνωστό μας ζαχαροπλαστείο στην πλατεία Goldoni και νιώθαμε ότι είμαστε στον παράδεισο.
Ανακαλύψαμε και τη μη τουριστική Osteria που μας είχε γεμίσει με ικανοποίηση τον χειμώνα και ικανοποιήσαμε και τις ορέξεις μας με λαχταριστά home made θαλασσινά, ολίγον εξωτικά αφού η σερβιτόρα ερχόταν απ’ τον μακρινό Παναμά…
Να μην σας κουράσω άλλο με τη Βενετία, γιατί μπορώ να γράφω συνέχεια.
Και για το ταξίδι μπορώ να γράφω συνέχεια.

Να επαναπροσαρμοστώ δεν θέλω αν και το έκανα ήδη…

Επι/ απο-στροφή στο κλεινόν άστυ...

Επιστροφή στην καθημερινότητα. Ήδη από χτες επιστρέψαμε στις δουλειές μας, στο σούπερ μάρκετ για προμήθειες αφού το ψυγείο είχε μόνο νερό, στα ατέλειωτα πλυντήρια από ρούχα ποτισμένα με τις μυρωδιές των πόλεων που περάσαμε και στην αφόρητη κίνηση της Αθήνας.
Όλα αυτά είναι μάλλον περισσότερο από αρκετά για να προσγειωθείς ανώμαλα στην γνωστή ρουτίνα και να νομίζεις ότι το ταξίδι απλώς το ονειρεύτηκες, αλλά χτες το βράδυ που κοίταζα ξανά και ξανά τις φωτογραφίες που βγάλαμε, πρόβαλα σθεναρή αντίσταση στον μαύρο εαυτούλη που πήγε να ξετρυπώσει και να με παρασύρει κι αποφάσισα να συνεχίσω να φορώ τα άσπρα.
Το ταξίδι μπορεί να τέλειωσε, αλλά είναι ακόμα ζωντανό στο μυαλό και στην καρδιά μας. Κι όπως όλα τα ταξίδια, έτσι κι αυτό υπήρξε αφορμή για συγκρίσεις που μας κάνανε και συνειδητοποιήσαμε πόσο άσχημο είναι το επίπεδο ζωής στην Αθήνα, πόσο άτυχοι είμαστε που δεν έχουμε ωραία, μεγάλα και εύκολα προσβάσιμα πάρκα να αθληθούμε, δυνατότητα να κυκλοφορήσουμε με το ποδήλατο μας, πόσο νευρικοί είμαστε αφού ακούμε συνέχεια τον θόρυβο της μεγαλούπολης και τις αδιάκοπες κόρνες, πόσο κομπλεξικοί είμαστε αφού για να τονώσουμε το εγώ μας πρέπει να έχουμε και το απαραίτητο SUV, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη που έχουν και καλύτερους και φαρδύτερους δρόμους, κυκλοφορούν με συμβατικά αυτοκίνητα.
Τι κρίμα είναι που εδώ πρέπει να πληρώσουμε 4 και 5 ευρώ τον καφέ μας, ενώ για μια ακόμη φορά διαπίστωσα ότι στο εξωτερικό κυμαίνεται από 1 έως 2 ευρώ. Για του λόγου το αληθές, ο λογαριασμός για 3 καπουτσίνο κι ένα εμφιαλωμένο νερό, σε εξοχή της Σλοβενίας με θέα τη λίμνη Bohinj ήταν 3, 10 €. Τον βλέπαμε και δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε…
Και τι μεγάλη απογοήτευση και ντροπή να βλέπουμε και ν’ ακούμε ένα σωρό άξεστους φορτηγατζήδες στο πλοίο της επιστροφής να μιλάνε με φοβερή αγένεια στο πλήρωμα που στο μεγαλύτερο μέρος του ήταν Γάλλοι, λέγοντας το αμίμητο «This is Greece κωλογάλλε».

Και το μεγαλύτερο σοκ, να πρέπει να κάνουμε 1 ώρα για να διανύσουμε ελάχιστα χιλιόμετρα (2 ή 3) προκειμένου να φτάσουμε σπίτι μας, αφού η επιστροφή μας συνέπεσε με αγώνα ποδοσφαίρου στο γειτονικό γήπεδο και πλήθος φιλάθλων που δημιούργησαν το αδιαχώρητο στους παρακείμενους δρόμους...

Θα επανέλθω με λεπτομερέστερο ποστ για το ταξίδι.

Μίνι διακοπές

Μίνι διακοπές στοπ
Φθινοπωρινό ταξίδι στοπ
Τα ξαναλέμε στις 24/9 στοπ
Φιλιά
Στοπ.

Νέοι σχολικοί ορίζοντες

Έλεγα να το κρατήσω μυστικό, αλλά η φιλενάδα μου με μαρτύρησε, οπότε ας καταθέσω κι εγώ την εμπειρία μου απ’ τη χθεσινή πρώτη συνάντηση μ΄ αυτούς τους ιδιότυπους μαθητές.
Λέω ιδιότυπους γιατί είναι όλοι τους ενήλικοι και σίγουρα δεν κάθονται πρώτη φορά στα θρανία. Κάποιοι μάλιστα απ’ αυτούς έχουν και πανεπιστημιακό δίπλωμα, όπως ένας πολύ γλυκός κύριος απ’ το Πακιστάν που φέτος κάθεται στο θρανίο για δεύτερη χρονιά, είναι ντροπαλός σαν παιδί δημοτικού, έχει ανοιχτό το βιβλίο και κρατάει διαρκώς σημειώσεις στο τετράδιο του, ενώ παράλληλα γράφει εξαιρετικές ιστορίες.
Χτες, έδωσε στην περυσινή του δασκάλα, 8 σελίδες Α4 γραμμένες στα ελληνικά με καταπληκτικό γραφικό χαρακτήρα, ελάχιστα λάθη γραμματικής κι όχι ορθογραφίας και μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία βγαλμένη απ’ τις παραδόσεις του λαού του.

Είναι στο σύνολο τους άνθρωποι ευσυνείδητοι.

Κανείς τους δεν έρχεται για πλάκα.

Κανείς δεν ήρθε καθυστερημένος.

Βρισκόντουσαν εκεί πριν φτάσουμε εμείς και τα πρόσωπα τους έχουν μια ασυνήθιστη ευγένεια.

Δουλεύουν απ’ το πρωί ως το βράδυ, σε δουλειές που κανένας Έλληνας δεν καταδέχεται πια να κάνει, εγκατέλειψαν την πατρίδα τους αναζητώντας καλύτερη τύχη εδώ, άφησαν πίσω τους τις οικογένειες τους, κάνουν γιορτές και καλοκαίρια μακριά απ’ τα παιδιά τους, φοράνε τα αποφόρια μας, εισπράττουν συχνά την αποδοκιμασία μας, την περιφρόνηση μας και τον ρατσισμό μας και παρόλα αυτά, θεωρούν την Ελλάδα πατρίδα τους σε βαθμό τέτοιο που να σπαταλούν 3 ώρες απ’ την ξεκούραση τους για να μάθουν τη γλώσσα μας. Αυτή την ίδια γλώσσα που οι περισσότεροι από μας κακοποιούμε πια γραπτώς και προφορικώς σε απίστευτο βαθμό.

Χτες, μπήκα για πρώτη φορά στη ζωή μου σε μια τάξη με 8 αληθινά ευγενείς ανθρώπους, προερχόμενους από πολιτισμούς πιο παλιούς απ’ τον δικό μας που τον θυμόμαστε μόνο όταν μας συμφέρει.

Ο ένας απ’ αυτούς είναι 28 χρονών, βαθιά θρησκευόμενος, με πολλαπλές εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς και εργαζόμενος ως κούριερ, φέρει την ακλόνητη πεποίθηση ότι ο Θεός θα τον βοηθήσει να ζήσει. Ο Θεός που όλοι τους παραδέχτηκαν χτες ότι είναι ένας, ανεξάρτητα από Ισλάμ, Χριστιανισμό και Ινδουισμό.

Σε λίγες μέρες αρχίζει το Ραμαζάνι τους και κανείς τους δεν σκέφτηκε να την σκαπουλάρει απ’ το μάθημα. Πρότειναν μάλιστα να αρχίζει το μάθημα μια ώρα νωρίτερα για να προλαβαίνουν την βραδυνή προσευχή και το γεύμα τους.

Όλοι τους προθυμοποιήθηκαν να πληρώσουν τα 10 ευρώ που στοιχίζει το βιβλίο (πέρυσι διανεμήθηκε δωρεάν, αλλά φέτος δεν βρίσκονται χορηγίες), λέγοντας "10 ευρώ δεν είναι τίποτα", όταν όσοι περάσαμε από πανεπιστήμια ξέρουμε καλά πόσο μας κακοφαινόταν όταν έπρεπε να πληρώσουμε ένα σύγγραμα απ' την τσέπη μας.

Οι άνθρωποι αυτοί για ένα μήνα θα κάνουν μάθημα νηστικοί και διψασμένοι λόγω Ραμαζανίου όπως ήδη ανέφερα, όταν άλλοι «προνομιούχοι» στη θέση τους θα επικαλούντο ίσως υπερκόπωση για να γλυτώσουν.

Θα μπορούσα να πω κι άλλα πολλά ακόμα, αλλά θα αφήσω να αποκαλυφθούν στην πορεία.
Κλείνω λέγοντας πως εμείς που πάμε να τους βοηθήσουμε πρέπει να νιώθουμε πολύ τυχεροί γι’ αυτήν την τρίωρη κυριακάτικη συνύπαρξη μαζί τους.